نه مثل بنا نه شبیه مهماندوست؛ فخری، یکی شبیه خودش!

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس؛ مهم‌ترین اتفاق ورزشی روزهای اخیر، مدال ارزشمند مجتبی عابدینی در رقابت‌های قهرمانی جهان بود. برنزی که برای اولین بار بدست آمد و نام این شمشیرباز با تجربه را در تاریخ ماندگار کرد. نام عابدینی که پیش از این و در رقابت‌های المپیک 2016 ریو در بین مردم دهان به دهان چرخید، حالا بیش از هر زمان دیگری به نمادی برای شمشیربازی ایران تبدیل شده. حالا دیگر همه این رشته را با نام او می‌شناسند. چیزی شبیه به جایگاه برادران عالمیان در تنیس روی میز یا احسان قائم مقامی در سال‌های گذشته شطرنج.

در این میان شاید یک اسم مهم باشد که نقش بسیار پررنگی در موفقیت‌های سال‌های اخیر شمشیربازی داشته اما کمتر به آن پرداخته می‌شود. کسی که سابریست‌های ایران را از ورزشکاران درجه دو و سه آسیا، به چهره‌های برجسته جهان تبدیل کرده و حالا هم حض مدال‌های شاگردانش را می‌برد.

"پیمان فخری"؛ اگرچه در میان اهالی ورزش چهره شناخته شده‌ای است اما اغلب در پشت صحنه قرار دارد و خیلی‌ها از نقش اصلی و پررنگ او در افتخارات شمشیربازی بی‌خبراند؛ آن هم در حالی که اگر سهم او را بیش از شاگردانش نپنداریم، قطعا به همان اندازه انرژی و وقت می گذارد تا سابر ایران را به قله‌های بلندتری برساند.

• نمونه‌های موفق در رشته‌های المپیکی

ورزش ایران حداقل در یک دهه اخیر، مربیان وطنیِ برجسته و بزرگ متعددی به خودش ندیده. اغلب مربیان تاثیر گذار و تاریخ‌سازی که در ایران فعالیت کرده‌اند، ملیتی غیر ایرانی داشته اند. از ولاسکو در والیبال گرفته تا کی روش در فوتبال و مربیان دیگر در واترپلو و کبدی و ... . با این حال بوده‌اند معدود مربیان ایرانی که در دنیا کم نظیر بوده‌اند و تیم‌های مختلف ایران را به بالاترین درجات رسانده‌اند.

بارزترین آن‌ها شاید محمد بنا باشد. مربی بزرگی که وقتی به کشتی فرنگی آمد، با تغییر و تحول اساسی و تغییر نسلی شجاعانه، تیمی ساخت که خیلی زود ستاره‌های بزرگی از دلش بیرون آمدند. در نهایت هم در المپیک 2012 لندن، بهترین نتیجه تاریخ را گرفتند و با سه طلا، نمایشی تاریخی از خودشان به جا گذاشتند.

رضا مهماندوست هم دیگر نمونه‌ای است که می‌توان با جرات از او نام بود. مربی بزرگی که تکانی اساسی به تکواندوی ایران داد و برای اولین بار توانست امپراطوری طولانی کره‌ای ها در دنیا را پایان دهد و ایران را قهرمان جهان کند. مربی که عنوان بهترین مربی جهان را از آن خود کرد و بدون شک هنوز هم یکی از بهترین هاست. او حتی پس از رفتن از تیم ایران و حضور در کشورهای دیگر هم نبوغ خود را در قهرمان سازی نشان داد و به عنوان نمونه آذربایجان را صاحب مدال‌های خوشرنگ در جهان و المپیک کرد.

• ضلع سوم مثلث مربیان نخبه

پیمان فخری بدون شک واجد شرایط ترین مربی برای قرار گرفتن در کنار دو نام قبلی است. کسی که مانند بنا و مهماندوست از قهرمانان بزرگ رشته خودش بوده و حالا سرمربی تیم ملی شده است. با این حال تبدیل شدن به یک مربی سطح یک جهانی، آن هم در رشته‌ای مانند شمشیربازی قطعا سوای کشتی و تکواندو است.

جایگاه و سبقه‌ای که ایران در رشته‌هایی نظیر کشتی و تکواندو دارد، این انتظار را ایجاد می‌کند که مربیان ایرانی توانمند را در درون خودش بسازد اما قطعا در مورد شمشیربازی اینطور نیست.

وقتی شمشیربازی ایران تا همین هفت سال پیش کسب سهمیه المپیک هم برایش آرزو بود، نمی‌شد انتظار داشت که دانش رساندن ورزشکاران به قله‌، از داخل بجوشد.

برای همین هم هست که پیمان فخری را باید ستود و اگرچه در کنار بنا و مهماندوست قرارش داد اما حسابش را از آن‌ها سوا کرد!

فخری نه مثل بناست و مانند مهاندوست. او یکی است شبیه خودش. کسی که پس از پایان دوران قهرمانی، وارد عرصه داوری شد. در آن زمینه هم جزء بهترین‌ها بود و رقابت‌های بسیار مهمی را به قضاوت نشست. همزمان وارد کار اجرایی مدیریت شد و دبیری فدراسیون را بر عهده گرفت.

جایگاهی که بسیاری از ورزشکاران و قهرمانان پس از پایان دوران حرفه‌ای برایش تلاش می‌کنند اما فخری پس از المپیک لندن، قدم در راه بزرگ و پر ریسکی گذاشت. همه چیز را رها کرد و سرمربی تیم ملی شد.

از همان زمان هم هدایت مجتبی عابدینی را بر عهده گرفت و او را از قامت یک شمشیرباز معمولی، کسی را ساخت که مدال المپیک را در کسری از ثانیه از دست داد اما چند روز پیش بالاخره یکی از مهمترین مدال‌های شمشیربازی دنیا یعنی برنز قهرمانی جهان را به گردنش آویخت.

در کنار عابدینی علی پاکدامنی پرورش یافته که در برهه هایی از عابدینی هم پیشی گرفت و حالا هم جزء 30 ورزشکار برتر دنیاست. فخری محمد رهبری و فرزاد باهر و چند جوان دیگر هم در آستین دارد و پرورش شان می‌دهد برای سال های پس از عابدینی که چراغ سابر ایران خاموش نماند.