بخش هایی از مناجات علامه حسن زاده در الهی نامه

به گزارش جی پلاس، در الهی نامه گفته ام: الهی به حق خودت حضورم ده و از جمال آفتاب آفرینت نورم ده. الهی همه از تو دوا خواهند و حسن از تو درد. الهی همه گویند بده، حسن گوید: بگیر. الهی! همه برهان توحید خواهند و حسن دلیل تکثیر. الهی! اگر چه درویشم ولی داراتر از من کیست که تو را دارم؟ الهی در ذات خودم متحیرم تا چه رسد در ذات تو. الهی هر چه بیشتر دانستم نادان تر شدم بر نادانی ام بیفزا! الهی گروهی کو کو گویند و حسن هو هو. الهی خنک آن کس که وقف تو شد. الهی همه از مردن می ترسند و حسن از زیستن که این کاشتن و آن درویدن. الهی شب پره را در شب پرواز باشد و حسن را نباشد. الهی خوشا آنان که همواره بر بساط قرب تو آرمیده اند. الهی خوشا آنان که در جوانی شکسته شدند که پیری خود شکستگی است.

الهی! حرف هایم اگر مشوش است از دیوانه پراکنده خوش است. ببخشید که سبب تضییع اوقات شریف شما شدم. اگر غرض ایتمار امر سرکار عالی نمی بود تا بدین حد یک طومار اطاله سخن روا نمی داشتم. ترقی و تعالی آن ذات محترم را از فیاض علی الاطلاق مسألت دارم و با دلی آرمیده می گویم: خوش باش که عاقبت به خیر است تو را.

منبع: پندهای حکیمانه؛ ص 63