نعمان بن حارث فهری اولین شخصی بود که از مدینه به دشمنی با ولایت علی بن ابیطالب(ع) برخاست و مکافات عمل او سنگی بود که از آسمان بر سرش فرو فرستاده شد.
به گزارش جی پلاس، در سال دهم هجرت، بعد از آنکه پیامبر اسلام(ص) حجة الوداع را انجام دادند، در بازگشت، روز هجدهم ذیحجه به سرزمین غدیرخم رسیدند.
در اینجا جبرئیل از طرف خداوند متعال نازل شد و دستور جانشینی و خلافت امیرالمؤمنین(ع) را به حضرت رسول(ص) ابلاغ کرد.
آن حضرت در همان بیابان سوزان، دستور داد مردم را جمع کنند و منبری از جحاز شتر بر سه پله بنا کنند.
بعد بالای آن منبر رفت و علی(ع) را طلب کرد و دست آن حضرت را بلند کرد و فرمود: ای مردم! بدانید و آگاه باشید. هر کس من مولا و ولی او هستم (از امروز) على مولا و ولی اوست، مقداری درباره فضیلت على (علیه السلام) صحبت کرد، تعریف از دوستان و بدگویی از دشمنان امیرالمؤمنین (علیه السلام) کرد و از منبر به زیر آمد، به مردم دستور داد در همانجا با علی (علیه السلام) به عنوان خلیفه و جانشین آن حضرت بیعت کنند و همه بیعت کردند.
هنگامی که داخل مدینه شدند و این خبر در تمام شهرهای اسلامی پخش شد، اول کسی که با علی (ع) اظهار دشمنی کرد، شخصی به نام نعمان بن حارث فهری بود که از اطراف مدینه سوار بر شتر خود داخل مدینه شد.
آن مرد در مقابل پیامبر(ص) آمد و عرض کرد: یا رسول الله! به ما دستور دادی شهادت به یگانگی خدا دهیم، دادیم. فرمودی من فرستاده خدا هستم قبول کردیم، دستور به جهاد، حج، نماز، روزه، خمس و زکات دادی همه را پذیرفتیم. حال کارت به جایی رسیده که این جوان، پسر عمو و دامادت علی بن ابی طالب(ع) را به جانشینی خود قرار دهی. آیا این سخنی است که از پیش خود می گویی یا دستوری است که از جانب خداوند متعال به تو نازل شده است؟!
پیامبر اسلام(ص) رو به سوی او کرد و فرمود: قسم به خدایی که معبودی جز او نیست! این دستور از جانب خداوند متعال است.
در این حال (نعمان) روی از آن حضرت برگرداند و در حالی که سوار بر شتر خود می شد، گفت: خدایا! اگر این سخن حق است و از جانب توست (من تحمل چنین سخنی را ندارم) سنگی از آسمان بر من بفرست (و مرا به هلاکت رسان).
این جا بود که نفرینش به اجابت رسید و سنگی از آسمان فرود آمد و در مقابل دیده همگان او را به هلاکت رساند و به مکافات دشمنی خود با ولایت علی رسید.
منابع
اقتباس از آیات 1 و 2 سوره معارج از تفسیر مجمع البیان؛ ج10، ص352
مکافات عمل؛ ص114- 115
