در بین محصولات لبنی با برندهای مختلف، احتمالا همه ما فرآورده‌های پروبیوتیک، پریبیوتیک و سیمبیوتیک را در قفسه‌های فروشگاه‌ها دیده‌ایم.
به گزارش جی پلاس، لازم است تفاوت بین این سه نوع محصول را بدانید تا با دید بازتر در فروشگاه به انتخاب و خرید این محصولات اقدام کنید.
غذاهای پروبیوتیک: پروبیوتیک ها، میکروارگانیسم‌های (باکتری و مخمر) زنده و فعالی هستند کـه با استقرار در بخش‌های مختلف بدن (اساسا روده؛) به تعداد مناسب، با تولید اسید و ترکیبات ضدمیکروبی، سبب ایجاد تـوازن بین جمعیت میکروب های سـودمند و مضر شده و خـواص سـلامت‌بخـش خود را بر انسان اعمال می‌کنند. پروبیوتیک‌ها دارای اثرات ضدسرطانی، تقویت سیستم ایمنی، بهبود عملکرد روده، کاهش سطح کلسترول خون و مهار باکتری‌های مضر سیستم گوارشی هستند. مصرف این فرآورده‌ها در افراد دارای اختلال «عدم تحمل لاکتوز» توصیه می‌شود. در این افراد آنزیم تجزیه‌کننده لاکتوز شیر (قند شیر) وجود ندارد. پروبیوتیک‌ها لاکتوز را به اسید لاکتیک تبدیل و مصرف این فرآورده را برای این افراد امکان‌پذیر می‌کنند. همچنین محصولات پروبیوتیکی حاوی مقادیر قابل‌توجهی املاح و ویتامین‌های خانواده«بی» هستند.
غذاهای پری بیوتیک: پری بیوتیک اجزای غذایی غیرقابل هضمی هستند که سلامت فرد را با تحریک رشد یا فعالیت یک یا چند گونه باکتریایی مفید موجود در روده بزرگ به صورت مفیدی تحت‌تاثیر قرار می‌دهند. به زبان ساده‌تر، پری بیوتیک غذای باکتری‌های پروبیوتیک است. باکتری‌های مفید نظیر پروبیوتیک‌ها با مصرف این مواد زنده مانده و جمعیت میکروبی روده را تحت‌تاثیر قرار می‌دهند و سبب مرگ باکتری‌های بیماری‌زا و مضر می‌شوند. جالب است بدانید سیر، پیاز، سیب‌زمینی ترشی، کاسنی و تره‌فرنگی حاوی بیشترین مقدار ترکیبات پری بیوتیک به صورت طبیعی در خود هستند. غذاهای پری بیوتیکی با افزودن این ترکیبات به فرمول مواد غذایی نظیر ماست یا پنیر تهیه می‌شود. این غذاها ابتلا به سرطان‌های روده بزرگ و نیز اسهال و یبوست را به میزان زیادی کاهش می‌دهد.
غذاهای سیمبیوتیک: به غذاهایی گفته می‌شود که به طور همزمان حاوی باکتری‌های پروبیوتیک و فیبرهای پری بیوتیک هستند و به زنده ماندن باکتری‌های مفید در ماده غذایی و نیز در حین عبور غذا از دستگاه گوارش کمک می‌کنند.
