از بیماری تا "توهم" بیماری

وی درباره خود بیمارانگاری عنوان کرد: افرادی هستند که اشتغال ذهنی نسبت به وجود بیماری صعب العلاج در خودشان دارند که منجر به اضطراب و افسردگی می‌شود. معمولا این افراد به پزشک‌های مختلفی مراجعه می‌کنند و به طور کلی زندگی خانوادگی و شغلی‌شان از نظر اقتصادی و روابط میان فردی مشکل پیدا می‌کند.

رئیس سازمان روانشناسی درباره منشأ خودبیمارانگاری توضیح داد: این نوع بیماری‌ها ریشه اضطرابی دارد که می‌تواند به طرح‌واره‌های دوران کودکی و نوجوانی بازگردد. در حقیقت منظومه‌ای از اضطراب، فرد را احاطه و به شکل وسواسی ادامه پیدا می‌کند و موجب بروز این مشکل می‌شود که دائم تصور بیماری داشته باشد. به همین دلیل چنین فردی به پزشکان مختلفی مراجعه می‌کند و در نهایت نتیجه‌ای نمی‌گیرد، زیرا ریشه مشکل او "روانی" است.

حاتمی با اشاره به لزوم تشخیص پزشکان برای ارجاع فرد به روان درمانگر تشریح کرد: پزشکانی که با این بیماران مواجه می‌شوند، باید آن‌ها را به روانشناس و متخصص ارجاع دهند تا روان درمانی شوند، زیرا در غیر این صورت مشکل آن‌ها با دارو و مسائل پزشکی قابل حل نیست.

این متخصص روانشناسی با بیان اینکه تعداد این افراد روز به روز در جامعه بیشتر می‌شود، افزود: خانواده‌ها با وجود این افراد دچار مشکل می‌شوند و باعث می‌شود که نتوانند زندگی خود را اداره کنند.

وی که در رنامه ای رادیویی صحبت می‌کرد، با اشاره به اینکه این نوع اختلالات روانی در سطح جهانی تقسیم‌بندی شده و حتی در درجه اختلالات وسواسی هم قرار می‌گیرد، گفت: این نوع بیماری هم جنبه وسواسی دارد و هم به شکل بیماری جسمانی خود را نشان می‌دهد. روانشناسان ما باید این افراد را درمان کنند. طرح واره درمانی بهترین شکل درمان است که می‌تواند به این بیماران کمک کند.

حاتمی در پاسخ به این سوال که چطور می‌توانیم چنین فردی که تصور می‌کند بیماریش جسمی است را به روانپزشک معرفی کنیم، گفت: شما اگر دفترچه این بیمار را نگاه کنید، می‌بینید به پزشکان مختلفی به دلیل مشکلات متفاوت مراجعه کرده است و متوجه می‌شویم که او واقعا مشکل جسمانی ندارد، بلکه درگیری او جنبه روانی دارد. چنین فردی برای پزشک توضیح می‌دهد که به فلان دکتر مراجعه کردم و دستورهای مشخصی را به کار بستم.