روش جالب پیش بینی آینده در مغز انسان!

به گزارش سرویس علم و فناوری جی‌‌پلاس، یکی از انواع "زمان‌بندی پیش‌بینی"ها به خاطرات ما از تجربه‌های گذشته برمی‌گردد و دیگری به ریتم مربوط می‌شود. هر دوی اینها برای توانایی ما در جستجو و لذت بردن از دنیا حیاتی است و دانشمندان دو بخش متفاوت از مغز را به عنوان منشأ کارکرد آن شناسایی کرده‌اند.

آن لحظه‌ای که پا روی پدال گاز خودرو می‌گذارید و تا قبل از تغییر رنگ چراخ راهنما گاز می‌دهید به این، زمان‌بندیِ پیش‌بینی می‌گویند. محققان دانشگاه کالیفرنیا به تازگی نوعی شبکه‌های عصبی را نشان داده‌اند که از هرکدام از این زمانبندی‌ها که بین دو بخش متفاوت از مغز تقسیم شده‌اند، حمایت می‌کند.

بدون توجه به این که ورزش، موسیقی، سخنرانی یا هر کار دیگری که انجام می‌شود، محققان اعلام کرده‌اند این زمانبندی فرآیند یکپارچه‌ای نیست بلکه دو راه مجزاست که در آن نوعی پیش‌بینی‌های موقت انجام می‌شود که به بخش‌های مختلف مغز بستگی دارد. آنها چشم‌اندازی را ارائه داده‌اند که انسان‌ها در زمان حرکت کردن، آن را محاسبه می‌کنند.

به طور کلی، این سیستم‌های مغزی به ما کمک می‌کند تا نه تنها در لحظه، زندگی کنیم بلکه به طور فعال، آینده را هم پیش‌بینی کنیم. محققان این نوع زمانبندی را روی بیماران مبتلا به پارکینسون و تحلیل مخچه مورد مطالعه قرار داده‌اند.

آنها زمانبندی هماهنگ را به زمانبندی وقفه‌ای متصل کردند به طوری که یک تایمر درونی روی حافظه تجربیات قبلی ما و روی مخچه قرار می‌گیرد. اینها نواحی اولیه مغز هستند که با حرکت و شناخت مرتبط‌اند. همچنین، این نتایج نشان می‌دهند که اگر یکی از این ساعت‌های عصبی غیرفعال شود، ساعت دیگر فعالیتش را آغاز می‌کند.

برای درمان و ترمیم نواقع زمانبندی عصبی به روش غیردارویی می‌توان از بازی‌های کامپیوتری برای آموزش مغز، اپلیکیشن‌های گوشی‌های هوشمند، تحریکات عمیق مغزی و تغییرات طراحی محیطی استفاده کرد.

محققان دریافتند که مبتلایان به تحلیل مخچه در استفاده از نشانه‌های موقتیِ ناهماهنگ، دچار نقص هستند در حالی که مبتلایان به پارکینسون در استفاده از نشانه‌های هماهنگ مشکل دارند. در نهایت، نتایج به دست آمده نشان می‌دهد که مغز از دو مکانیسم متفاوت برای زمانبندی پیش‌یبنی استفاده می‌کند و این نظریه‌هایی را به چالش می‌کشد که بنا بر آن تنها یک سیستم مغزی واحد تمام نیازهای زمانبندی را برطرف می‌کند.

به گزارش جی پلاس؛ نتایج به دست آمده، حداقل دو روش متفاوت را نشان می‌دهد که در آنها مغز برای پیش‌بینی آینده همکاری می‌کند؛ یکی سیستم هماهنگی است که به اتفاقات دوره‌ای در دنیا، مانند استفاده از آنها در گفتار و موسیقی وابسته است و دیگری سیستم وقفه‌ای است که در تواناییِ پیش‌بینی کلی موفق‌تر بوده و به نظم‌های موقت حتی در غیاب سیگنال هماهنگ، حساس است.