وقتی به 12 سال پیش برگشتیم!/ الهه احمدی کجا را نشانه گرفت؟

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس؛ از میان رشته های ناکام در بازی های آسیایی، تعدادی چندان شانس مدال نبودند که پایین تر از حد انتظار ظاهر شدند اما بخشی هم بود که شانس زیادی برای مدال آوری شان وجود داشت. تیراندازی یکی از همین رشته های نوع دوم بود یا به عبارتی برجسته ترین شان.

تیراندازی اگرچه از ابتدای دهه 70 میلادی عضوی از کاروان ورزش ایران در بازی های آسیایی شده اما خیلی دیر دستش به مدال رسید. 32 سال پس از اولین حضور تیراندازان در بازی های آسیایی 1970، تیراندازی در بازی های 2002 بوسان به نخستین مدال تاریخ این رشته رسیدند. مدالی که آغازگر راه و مسیر روشنی برای این رشته شد و مدیران وقت با این مدال متوجه شدند که می توانند از این رشته هم صاحب مدال شوند. به همین دلیل هم بود که سرمایه گذاری روی این رشته آغاز شد. سرمایه گذاری که اگرچه برای بازی های آسیایی دوحه جواب نداد اما در دوره های آتی رفته رفته به ثمر نشست و در بازی های آسیایی 2014 اینچئون به اوج خود رسید.

همان طور که اولین مدال تاریخ این رشته در بازی های آسیایی را زنان در بوسان (2002) به گردن انداختند، هشت سال بعد و در دوره شکوفایی این رشته نیز تمام مدال ها سهم زنان بود. زنانی که سردمدار آن ها ستاره تازه ظهور کرده این رشته یعنی الهه احمدی شد که اولین مدال انفرادی تاریخ این رشته در بازی های آسیایی را به دست آورد و در کسب دو مدال تیمی هم نقش موثری ایفا کرد. تیم ایران در آن دوره دو نقره و یک برنز گرفت.

سه مدال نقره و برنز تیراندازی در گوانژو (2010)، مقدمه ای بود برای طلایی که برای اولین بار در بازی های آسیایی اینچئون 2014 بدست آمد. مدالی به دست نجمه خدمتی جوان که نشان می داد نسل های بعدی تیراندازی ایران هم در حال ساخته شدن هستند و نباید برای آینده تیراندازیِ ایران نگران بود.

طلای خدمتی در اینچئون با یک نقره توسط امام قلی نژآد و البته نقره تیمی سه نفره ایران تکمیل شد تا حضوری تاریخی برای تیراندازی ایران رقم بخورد.

تمام این مقدمه برای این بود که با مرور گذشته، علت انتظارات فراوان از تیراندازی را یادآوری کنیم. به تمام این مدال ها چندین قهرمانی جهان توسط الهه احمدی و نجمه خدمتی را هم باید اضافه کرد که همگی تیراندازی ایران به خصوص بانوان را به عنوان یک مدعی به جاکارتا فرستاد.

• حذف رقابت تیمی در جاکارتا

یکی از موانعی که ملی پوشان ایران از همان ابتدا روی آن تاکید داشتند، حذف شدن بخش تیمی از بازی های آسیایی بود. بخشی که چهار مدال از هفت مدال تاریخ این رشته در بازی های آسیایی را به خود اختصاص می داد. در جاکارتا بنا بر تصمیم مسئولین برگزاری، مواد تیمی از رقابت ها حدف شد تا شانس مدال آوری ایران همان ابتدا کاهش پیدا کند. با این حال باز هم با اتکا به نفرات مدعی و شناخته شده به خصوص در بخش بانوان، امید زیادی به کسب مدال تیراندازان در بازی های آسیایی بود. امیدی که تا حدود زیادی نا امید شد.

کاروان اعزامی 19 نفره تیراندازی ایران به بازی‌های آسیایی جاکارتا، 13 تیرانداز در بخش اهداف ثابت داشت. در تفنگ مردان مهیار صداقت، پوریان نوروزیان، امیرمحمد نکونام و امیرسیاوش ذوالفقاریان. در تفنگ زنان الهه احمدی، نجمه خدمتی، مه‌لقا جام‌بزرگ و آرمینا صادقیان، در بخش تپانچه مردان: جواد فروغی، ابراهیم برخورداری و همچنین در بخش تپانچه زنان نیز آمیتیس جعفری، گلنوش سبقت‌الهی، هانیه رستمیان ورزشکاران اعزامی ایران به این رقابت ها بودند.

• برگشت به 12 سال پیش؟

در میان کاروان تیراندازی ایران، اهداف ثابت و در بخش اهداف ثابت ورزشکاران تفنگ و در میان تیراندازان تفنگ هم بانوان بیشترین شانس را برای کسب مدال در اختیار داشتند. ورزشکارانی نظیر الهه احمدی که با پشتوانه چند مدال آسیایی و جهانی و همچنین حضور در دو المپیک، شانس زیادی برای مدال آوری داشت. همچنین نجمه خدمتی با یدک کشیدن عنوان قهرمانی تفنگ ده متر دوره قبل و همچنین مه لقا جام بزرگ با نقره همین بخش دیگر شانس های مسلم ایران برای رسیدن به مدال در جاکارتا بودند. مدال هایی که در نهایت تنها یکی از آن ها محقق شد و مه لقا جام بزرگ به زحمت روی سکوی سوم پنجاه متر سه وضعیت ایستاد و تک مدال تیراندازی را به گردن آویخت. تک مدال  برنزی که کارنامه تیراندازی ایران را درست برابر با بازی های آسیایی بوسان می کرد.

خیلی ها این نتیجه را به نوعی بازگشت به 12 سال پیش عنوان کردند. آیا باید این نتیجه را پس از یک دهه حرکت رو به جلو، یک عقبگرد عمیق دانست؟

• الهه احمدی، کجا را نشانه گرفت؟!

الهه احمدی به عنوان سرشناس ترین، با تجربه ترین و به نوعی بهترین تیرانداز کاروان ایران، پس از ناکامی های پی در پی ورزشکاران در یکی از مصاحبه هایش به دلایل باخت اشاره کرد. او با اشاره به تعداد بالای فینالیست های ایران در جاکارتا گفت:« ما فینالیست های زیادی داشتیم اما به دلیل کم تجربگی و نداشتن تجربه حضور در فینال های متعدد، نتوانستیم به مدال برسیم. یکی دیگر از مشکلات اساسی هم رطوبت و گرمای بیش از اندازه هوا بود که روی عملکرد تیراندازها تاثیرگذار بود.»

دو دلیلی که احمدی از آن ها می گوید به طور مستقیم به فدراسیون بر می گردد. آمار حضور ورزشکاران ایران در سال اخیر میلادی چیزی حدود 20 درصد از تورنمنت های مطرح برگزار شده در سطح دنیاست. آماری که برای تیم ها و نفرات برتر مواد مختلف چیزی حدود سه برابر یعنی 60 درصد است! این یعنی ضعف فدراسیون در اعزام و عدم توانایی برای آماده کردن بازیکنان.

دیگر ایرادی هم که الهه احمدی وارد می داند، با یک اردوی کوتاه مدت در یکی از شهرهای شمالی و یا حتی جنوبی ایران قابل حل بوده و یا حداقل شاید با اعزام زودهنگام تیم می شد آن را به کلی رفع کرد!

• ظهور یک استعداد دیگر

طلای نجمه خدمتی در اینچئون اتفاق بزرگ و تاریخی به حساب می آمد. طلایی که سوای ارزشش برای کاروان و ورزش ایران، نوید ظهور یک استعداد جدید را در این رشته  می داد. خدمتی اگرچه پس از آن مدال در تورنمنت های مطرح عملکرد چندان خوبی نداشته اما استعداد بزرگ و بالقوه ای است که اگر به خوبی جمع و جور شود بازهم می تواند افتخار آفرین باشد.

چهار سال پس از آن طلا، تیراندازی ایران حالا یک استعداد دیگر را به دنیا معرفی کرده. دختری نوجوان و پانزده – شانزده ساله به نام آرمینا صادقیان که پیش از این در رقابت های قهرمانی جهان هم استعداد شگرف و آینده روشنش را نشان داده بود اما در بازی های آسیایی به نوعی خودش را ثابت کرد؛ آن هم با گرفتن نتیجه ای بهتر از الهه احمدی که به اندازه تمام سن او به طور حرفه تیراندازی کرده است!

صادقیان که به فینال تفنگ بادی ده متر رسیده بود، در حالی روی سکوی چهارم ایستاد که احمدی با انبوه تجربه و مهارت به جایگاهی بهتر از ششمی نرسید. این اتفاق و عملکرد صادقیان در میان تمام نقاط تاریک تیراندازی در جاکارتا نشان می دهد که می شود به آینده این رشته امیدوار بود. البته اگر مثل گذشته مربیان طراز اول دنیا و سازماندهی خوبی در راه قهرمانی همیارشان باشد.

• ناکامی مطلق در اهداف متحرک

کاروان تیراندازی ایران در کنار 13 تیرانداز خود در بخش اهداف ثابت، 6 تیرانداز هم در بخش اهداف پروازی داشت. رشته ای که اگرچه سبقه کمتری از اهداف ثابت دارد اما دومین حضور خود در بازی های آسیایی را تجربه می کرد.

تیراندازان اهداف پروازیِ ایران را در تراپ مردان علی حافظی، محمدحسین پرورش‌نیا، علی دوستی، رامتین بشارتی و در تراپ زنان: سپیده سیرانی شیوا فرح‌پور تشکیل می دادند.

تیراندازانی که هیچ کدام نتوانستند نتیجه قابل قبولی بگیرند و تیم اهداف پروازی ایران بدون داشتن حتی یک فینالیست، دست خالی از اندونزی به ایران بازگشت.

• ابهام در اعزام نکردن سه تیرانداز اهداف پروازی

سال هاست که در تیراندازی، نفرات اعزامی بر اساس امتیازها و رکوردهایی که به ثبت رسانده اند انتخاب می شوند.  در رشته تراپ اما این طور که به نظر می رسد، شورای فنی و رنکینگ این ورزشکاران نقشی در انتخاب نداشته و سلیقه مربی بیش از هرچیز تعیین کننده بوده است.

مسعود عزیزیان، فاطمه امیربهزادی و مرضیه پرورش‌نیا از جمله افرادی هستند که علی‌رغم دارا بودن رنکینگ‌های بالاتر در رشته‌های اهداف پروازی به این مسابقات اعزام نشدند و سه ملی پوش دیگر جایگزین آن ها شدند.

• بازهم کوتاهی فدراسیون؟!

جالب اینجاست که تیراندازان تراپ ایران هم در بخش زنان عملکرد بهتری از خود نشان دادند. جایی که دو بانوی ملی پوش ایران رکوردهایی بسیار نزدیک به آخرین نفر فینالیست از خودشان بجا گذاشتند اما نتوانستند به فینال برسند. آن هم به این دلیل که با تغییرات جدید اعمال شده در بخش زنان آشنا نبودند و فدراسیون نتوانسته بود آن ها را تا حد نیاز به تورنمنت های مختلف جهانی و آسیایی بفرستد تا با سیستم جدید آشنا شوند.

• ناکامی در دوران رونق امکانات!

در مجموع، تمام انتقادهای مطرح شده اگر وارد باشد یا نباشد، نتیجه ای که کاروان 19 نفره تیراندازی ایران با آن عقبه و افتخارات گذشته بدست آورده، جایی برای دفاع باقی نگذاشته. حتی اگر به قول الهه احمدی تعداد فینالیست ها بیشتر شده باشد و یا رکوردهای بهتری نسبت به دوره های گذشته بجا گذاشته باشند، باز هم رافع کم کاری های صورت گرفته نیست.

کم کاری هایی که می شود بخش مهمی از آن را گردن انتخاب مربی انداخت! مربیانی نظیر لازلو که نتایج بسیار خوبی با تیم ایران گرفتند اما کنار رفتند و جایگزینی در اندازه آن ها روی نیمکت ایران ننشست!

به گزارش جی پلاس؛ فدراسیون کنونیِ تیراندازی اگرچه حواشی بسیاری را از سر گذراند اما به هر ترتیب نسبت به گذشته امکانات بهتری در اختیار داشت یا فراهم کرد که البته این نیز جزء نکات مثبت است و دوران حضورش، جزء معدود سال هایی بود که ملی پوشان مدام از دغدغه نداشتن فشنگ نمی گفتند. با تمام این ها عملکرد تیراندازی ایران چه در جاکارتا و چه در رقابت های قهرمانی جهان که بلافاصله پس از پایان بازی های آسیایی برگزار شد، دچار یک ناکامی محض شد و نتوانست نتیجه ای در خور نامش بگیرد.

یک طلا و دو نقره اینچئون تبدیل به تنها یک برنز در جاکارتا شد که آینده ای مبهم را پیش روی این رشته قرار خواهد داد.