بیماری مزمن، پیامد اختلال متابولیکی

به گزارش  سرویس علم و فناوری جی‌پلاس، بیماری‌های مزمنی چون سرطان، دیابت و بیماری‌های قلبی و عروقی از جمله بیماری‌هایی هستند که به سختی درمان می‌شوند و با پیشرفت‌هایی که انجام شده، هنوز هم درمان این بیماری‌ها دشوار است. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های آمریکا تخمین زده که بیش از نیمی از افراد بالغ و یک سوم کودکان و نوجوانان آمریکایی با یکی از بیماری‌های مزمن زندگی می‌کنند. بیماری‌های مزمن عامل بیش از نیمی از مرگ و میرهای جهان را شامل می‌شود.

دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا بر این باورند که بیماری مزمن پیامد چرخه طبیعی درمان است که فرآیند درمان در آن از طریق اختلال در سطوح سلولی و متابولیکی مسدود شده است. فرآیند درمان، چرخه‌ای پویا و دینامیک است که با جراحت و آسیب آغاز و با بهبودی ختم می‌شود. ویژگی‌های مولکولی این فرآیند گسترده‌اند. بیشتر بیماری‌های مزمن از طریق واکنش بیولوژیکی نسبت به یک آسیب رخ می‌دهند، نه به دلیل آسیب اولیه یا عامل بروز آسیب. زمانی که بدن قادر به تکمیل فرآیند درمانی نباشد، بیماری مزمن ایجاد می‌شود.

به عنوان مثال، ملانوما که یکی از کشنده‌ترین انواع سرطان پوست به شمار می‌رود، بر اثر قرار گرفتن در معرض نور خورشید رخ دهد که حتی ممکن است چند دهه زودتر هم بروز کند که باعث آسیب وارده به DNA می‌شود که هرگز ترمیمی صورت نمی‌گیرد. اختلال پیشرونده نسبت به آسیب‌های مکرر بعد از بهبودی ناقص در تمام اندام‌ها و نه فقط مغز رخ می‌دهد.

بیماری مزمن زمانی رخ می‌دهد که سلول‌ها در فرآیند بهبودی ناقص و آسیب دوباره قرار گیرد که قادر به درمان کامل نیست. این فرآیند، ریه بیماری‌های مزمن شماخته‌شده است که بدن در معرض عفونت‌های مکرر و بیماری‌های خودایمنی چون آرتروز، دیابت و بیماری‌های قلبی و کلیوی، آسم، بیماری مزمن انسدادی ریه، زوال عقل و آلزایمر، سرطان و اختلال اوتیسم قرار می‌گیرد.

محققان روی یک تئوری وابسته به «واکنش خطر سلولی» یا CDR مطالعه می‌کنند که شامل واکنش طبیعی و جامع سلولی به آسیب‌ها و استرس‌هاست. آنها این تئوری را با ویژگی‌های متابولیکی سه مرحله CDR تشریح می‌کنند که چرخه درمان را هم شامل می‌شود. هدف آن کمک به حفاظت از سلول و شروع طوفانی فرآیند درمانی است که باعث سخت شدن غشاهای سلولی می‌شود. در سطح مولکولی، تعادل سلولی تغییر یافته و مانع از کامل شدن چرخه درمان می‌شود و در نتیجه شیوه واکنش سلول نسبت به جهان را برای همیشه تغییر می‌دهد. وقتی این اتفاق می‌افتد، سلول‌ها به گونه‌ای رفتار می کنند که با وجود سپری شدن مرحله خطر، گویی سلول‌ها هنوز آسیب‌دیدهد‌اند یا در مرحله خطر قرار دارند.

زمانی که آسیب یا بیماری مزمن شناسایی یا حذف شده و علائم بیماری درمان می‌شوند، باید به اصلاح مسائل زمینه‌ای و اصلی درمان کامل‌نشده فکر کنیم. با برداشتن تمرکز از عوامل اولیه فاکتورهای متابولیکی و ارسال سیگنال‌هایی که باعث پایداری بیماری مزمن می‌شود، می‌توان راه‌های جدیدی را نه تنها برای پایان دادن به بیماری‌های مزمن، بلکه جلوگیری از آن پیدا کرد.