مشکل اساسی ضعف بازیکنان دوم برای بازی های بزرگ و ناکارامدی نیمکت ایران، سال هاست که در بسکتبال ایران وجود دارد و در فینال بازی های آسیایی هم قهرمانی را از ما گرفت.
به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس؛ روز پایانی بازی های آسیایی دو فینال تقریبا همزمان برای کاروان ایران داشت. فینال دو رشته تیمی والیبال و بسکتبال که در هر دو شانس خوبی برای قهرمانی وجود داشت اما در نهایت والیبال به راحتی مدال طلا را بدست آورد اما بسکتبالیست ها به نقره بسنده کردند. نقره ای که یک بار دیگر و در تکرار نقره 2014 بدست آمد تا بسکتبال همچنان در حسرت مدال طلا بماند.
در روزهای پس از فینال صحبت های بسیاری انجام شد. آخرین نفر هم مهران شاهین طبع بوده که در چندین مصاحبه به دلایل باخت ایران اشاره کرده و مسائل مختلفی را عنوان کرده است.
تیم ملی بسکتبال در شرایطی بازی را با 12 اختلاف به چین واگذار کرد که در میانه های کوارتر دوم 16 امتیاز از حریف پیش بود. روند سلطه چین بر بازی و کم کردن امتیازها هم از همان کوارتر دوم آغاز شد و زمانی که مهران شاهین طبع مجبور شد تعدادی از بازیکنان اصلی را بیرون بکشد. حضور ذخیره ها در ترکیب مساوی شد با شدت گرفتن سرعت امتیازگیری حریف و در نهایت هم اختلاف 16 امتیازی به چهار امتیاز کاهش پیدا کرد!
نکته کلیدی برد چین و پاشنه آشیل ایران در فینال اما بیش از هرچیز نیمکت بود. بازیکنانی که به جای آغاز کننده های بازی به میدان می آیند و در نهایت برای چین 52 امتیاز بدست آوردند و برای ایران تنها 2 امتیاز!
مهران حاتمی اما از شکل نگرفتن چرخه ده نفره در تیمش حرف می زند و عدم موفقیت در بکار گیری بازیکنان برابر چین. او گفته این چرخه برابر قطر و کره به خوبی شکل گرفت اما برابر چین نه. حالا سوال اینجاست که آیا شرایط چین با دو حریفی که سرمربی تیم ملی نام آن ها را آورده برابری می کند؟
یکی از بزرگترین مشکلات بسکتبال ایران در سال های اخیر، عدم ساختن نسلی شایسته و بزرگ است که بتواند جانشین امثال صمد و حامد و مهدی کامرانی شود. نسلی که همواره و در تمام این سال ها پشت سر این بازیکنان و به عنوان نفر دوم وارد میدان شده و هیچ گاه بزرگی و نفر اول بودن را یاد نگرفته است.
درک بائرمن آلمانی پس از اینکه با همین بازیکنان در جام ملت ها نتیجه نگرفت، خیلی زود فهمید که بسکتبال ایران به ساختن تیمی برای آینده نیاز دارد و کارش را با کنار گذاشتن ستاره هایی چون صمد و کامرانی و آفاق آغاز کرد. او حتی برخی بازیکنانی رده دوم و نزدیک 30 سال را هم از تیم ملی کنار گذاشت و مشغول انجام اصلاحاتی شد که بسکتبال ایران را در بلندمدت از روند رو به افولش خارج کند. با این حال رفتن او چرخه معیوب گذشته را یک بار دیگر به راه انداخت.
مهران حاتمی پس از او مقداری این روند را پیش برد اما فدراسیونِ رامین طباطبایی و سرمربی اش یعنی مهران شاهین طبع، دوباره تمام آن بازیکنان را تا جایی که می شد به تیم ملی باز گرداندند. حتی مهدی کامرانی هم اگر شرایط مسابقه داشت و می شد روی عملکرد سال گذشته اش تکیه کرد، به تیم ملی می آمد و راهی بازی های آسیایی می شد تا بلکه با قهرمانی، روی تمام کاستی ها و این سیستم معیوب سرپوش گذاشته شود.
متاسفانه بسکتبال ایران با روند کنونی آینده ندارد. از بازیکنانی که همین حالا به عنوان یار تعویضی به میدان می روند این روند حس می شود تا نسل های آینده. نسلی که نتایج شان در همین ماه های گذشته و رقابت های آسیایی نشان داد که تا چه اندازه از سطح اول آسیا عقب اند. فدراسیون حواسش تنها به نتیجه ای بود که در رده بزرگسالان و در جاکارتا می گیرد که همان را هم نتوانست با مدال طلا، محقق کند؛ حالا هم که مربیان و مدیران فدراسیون از نایب قهرمانی شان دفاع می کنند!
در این میان هیچ کس هم نیست بگوید رسیدن به فینال حداقل انتظاری بود که از تمام ستاره های بسکتبال ایران می رفت و تیم ملی ما در شرایطی که در پنج – شش دوره اخیر بیشترین تعداد قهرمانی در جام ملت های آسیا را داشته، حداقل عملکردش صعود به فینال بود؛ آن هم با داشتن رقبایی مثل ژاپن و سوریه و کره!
به گزارش جی پلاس؛ ضعف ها و کاستی ها زمانی بر طرف می شود که در ابتدا پذیرفته شود. با این حال اینطور به نظر می رسد که متولیان بسکتبال نمی خواهند ضعف ها را بپذیرند و تنها به دنبال اشتباه های داوری و نسبت دادن ویژگی های عجیب و غریب به چینی هستند که تا همین چند سال پیش برابر ایران محکوم به شکست بود. اما با این حال ضعفش را پذیرفت و با تغییر نسلی قابل توجه، تیمی ساخته که سال های سال در آسیا قدرتمندایی کند و بتواند برابر استرالیا هم حرف هایی برای گفتن داشته باشد.
