لیلا عراقیان، طراح جوان پل طبیعت، می‌گوید: نیاز داریم پیاده‌روها و مسیرهای دوچرخه در شهر ایجاد شود تا افراد کمتر از خودروهای شخصی استفاده کنند و وضعیت آلودگی هوا هم هر روز بدتر نشود.
به گزارش جی پلاس، در آخرین روزهای سال 95 با لیلا عراقیان، معمار جوان پل طبیعت، روی این پل قرار گذاشتیم. او که بارها روی این پل قدم زده، باز هم در این مسیر با ما همراه شد و به سوال‌هایمان پاسخ داد. در ادامه، بخش‌هایی از این گفت‌وگو را می‌خوانید،
لیلا عراقیان در بخشی از این گفتگو با اشاره به این که بارها روی این پل قدم می‌زند، گفت: هر بار احساس خوبی دارم؛ احساس قدرت در کنار شکرگزاری. هر بار مردم را می‌بینم که خوشحالند، عکس می‌اندازند و از این فضا لذت می‌برند، از همه جایزه‌ها و اعتبارها برایم لذت‌بخش‌تر است.
او درباره ایده طراحی این پل می‌گوید: با همکارم در کوچه‌های تهران قدم می‌زدیم، یک کوچه بود که در آن رودخانه‌ای بود و روی آن پل داشت، یک مبل قدیمی هم بود که جلوی یک منزل گذاشته بودند، مبل را کشیدیم و گذاشتیم روی پل و به این فکر کردم که چرا همیشه باید فقط از روی پل رد شویم؟ چرا فرصتی نیست که روی آن بتوانیم استراحت کنیم و فضای جدیدی را تجربه کنیم؟ این مساله در ذهنم مانده بود تا زمانی که مسابقه این پل مطرح شد، اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که این پل باید جایی باشد که آدم‌ها بتوانند روی آن استراحت و تفریح کنند، با خیال راحت و بدون عجله روی آن مکث کنند و به منظره‌های اطراف نگاه کنند. بعد هم نکات دیگری به آن اضافه شد مثل این که این پل پر پیچ و خم باشد که انتهای مسیر دیده نشود و افراد احساس کشف کردن و همچنین آزادی عمل داشته باشند.
این معمار جوان درباره رابطه مردم و فضاهای شهری هم می‌گوید: شاید ساده به نظر برسد ولی به نظرم مهمتر از همه چیز این است که تهران به پیاده‌روهای خیلی بهتر و بیشتری نیاز دارد. پیاده‌روهایی که صاف و سالم باشند، ماشین‌ها در آن پارک نکنند، موتوری‌ها روی آنها نرانند و کارگاه‌های ساختمانی هر کجا که دلشان خواست آن را نبندند. تهران و کلانشهرهای دیگر به پیاده‌روهایی نیاز دارند که برای رسیدن به آنها لازم نباشد از نیم‌متر جوب و جدول بپریم. پیاده‌روهایی که با عرض مناسب و ساخت خوب، امکان راه رفتن با هر سن و شرایطی را به افراد بدهد مثلا آنهایی که از ویلچر یا کالکسه فرزند استفاده می‌کنند دچار مشکل نباشند. اگر پروژه‌ای تعریف شود که پیاده‌روها و مسیرهای دوچرخه در شهر ایجاد و به نحو درستی این مسیرها در ارتباط با سیستم حمل و نقل عمومی طراحی شوند می‌توان امیدوار بود که افراد کمتر از خودروهای شخصی استفاده کنند و وضعیت آلودگی هوا هم هر روز بدتر نشود.
او تاکید می‌کند: این روزها بیش از هر چیز دغدغه‌ام شهر و زندگی شهری مردم است. همانطور که می‌دانیم همه این روزها از ترافیک و آلودگی هوا نالان هستیم. به نظرم شهر مقوله‌ایست که به طور مستقیم با مرگ و زندگی و روح و روان انسان‌ها سر و کار دارد. در سال‌های گذشته کمتر به این موضوع توجه شده اما خوشبختانه اخیرا می‌بینیم و می‌شنویم که این مقولات مورد بحث قرار می‌گیرند. ایده‌ای که برای شهر دارم، خیلی هم بلندپروازانه نیست اگر در آن تنها نباشم. بعضی‌ها به من می‌گویند خیلی امیدوار نباش چنین چیزی اتفاق نخواهد افتاد؛ اما رویای من این است روزی تهران طوری باشد که در آن همه به فضای سبز، پیاده‌روهای قابل استفاده، مسیر دوچرخه‌سواری و حمل و نقل عمومی کارآمد که پاسخگوی جمعیت شهر باشد دسترسی داشته باشند. آرزو می‌کنم روزی باشد که انقدر زندگی همه به ماشین‌های شخصی‌شان وابسته نباشد و ما در تهران شاهد یک شهر پویا و زیبا و سرزنده باشیم که درآن تعداد آدم‌های پیاده از سواره‌ها بیشتر باشد.
