مدیرکل دفتر آموزش سازمان حفاظت محیط زیست نسبت به مراقبت از منابع طبیعی قله دماوند به عنوان بام ایران تاکید کرد.
به گزارش ایلنا، کلانتری اظهار داشت: این قله، با مساحتی بالغ بر ۲۹۵۰ هکتار در سال ۱۳۸۱، با مصوبه شماره ۲۲۱ مورخ ۲۱ / ۳ / ۸۱ شورای عالی محیط زیست، به عنوان اثر طبیعی ملی به مجموعه مناطق تحت مدیریت سازمان حفاظت محیط زیست پیوسته است.
وی با اشاره به اینکه در فرهنگ کشورمان، قله دماوند مظهر پایداری و استواری است، گفت: استفاده بیش از حد از ظرفیت قابل تحمل محیط و همچنین بهره‌برداری پوکه معدنی در اطراف این اثر طبیعی ملی، از مهمترین عوامل تهدیدکننده در تخریب آن به شمار می‌آید. دماوند، یک کوه آتشفشانی مطبّق است که فعّالیّت‌های آتشفشانی آن در حال حاضر محدود به تصعید گازهای گوگردی است و به عنوان یک آتشفشان خفته، امکان فعّال شدن مجدد آن وجود دارد. بطور مثال در سال ۱۳۸۶، دود و بخارهایی از این قله خارج شد که در حقیقت جریانی از بخار آب بود که از دهانه خارج می‌شد و مانند فعالیت‌های آتشفشانی به نظر می‌رسید.
کلانتری درباره اهداف روز ملی دماوند و گردهمایی این روز گفت: یکی از این اهداف برجسته کردن موضوع دماوند در اذهان عمومی و نگاه مسئولان تا از این طریق، در حفاظت از دماوند و زیستگاه استثنایی آن، تدابیر ویژه و فوری اتخاذ شود. چرا که دماوند به عنوان برترین نماد ایران در معرض تخریب گسترده قرار دارد و اگر همین امروز به آن توجه نشود، فردا دیر خواهد بود.
وی ادامه داد: از آنجا که دماوند، یکی از بلندترین قله‌های رشته کوه البرز است، هر ساله میزبان صعود کنندگان داخلی و خارجی و دوستداران طبیعت نیز هست. برگزاری جشن روز ملی دماوند فرصت مناسبی است تا کوهنوردان از سراسر کشور با یکدیگر، دیدار تازه کرده و با تبادل تجربه، در ارتقای فرهنگ کوهنوردی و حفاظت از کوه‌ها بکوشند.
مدیر کل دفتر آموزش سازمان حفاظت محیط زیست درباره موارد آسیب‌زا به این قله گفت: کارشناسان مهمترین عوامل آسیب رسان به دماوند را عواملی، چون معدن کاوی، جاده‌کشی، چرای بیش از حد دام، زباله، ساخت و ساز بی‌ضابطه، تصرف منابع طبیعی برای استفاده غیرقانونی و شخصی، افزایش جمعیت و خودروها، حضور بیش از اندازه گردشگران بدون آن که آموزش‌های لازم در رابطه با طبیعت‌گردی و حفظ محیط زیست به آن‌ها داده شده باشد، نوشتن یادگاری در طول مسیر به ویژه بر فراز قله دماوند، نصب تابلوهای یادبود و پرچم‌های گروه‌ها و یادگاری‌های کشته‌شدگان، کمبود اقامتگاه و تبلیغات نامناسب می‌دانند.
