به گزارش روابط عمومی مرکز مطالعات و برنامه ریزی شهر تهران، مجید فراهانی افزود: این بی اعتمادی باعث شده تا مدیران، پژوهش ها را نامنطبق بر حوزه عمل و اجرا بدانند و در کفه ترازوی عمل و اجرا عمدتا جانب عمل را می‌گیرند.
وی ادامه داد: نکته مهمی که در این نسبت همواره نادیده گرفته می شود ناکارایی عمل بدون نظر و اندیشه است.
فراهانی با اشاره به اینکه در مدیریت شهری هم موارد مذکور وجود دارد و متکی نبودن مدیریت شهر به پژوهش ها و فعالیت ها منجر به تصمیم گیری مدیران بر مبنای شهود خود وادار می کند، بیان کرد: به عنوان نمونه برای عملیات اجرایی پروژه پل و تونل صدر بالغ بر ۱۰ هزار میلیارد هزینه شده است اما اثرات این پروژه در کاهش ترافیک شهر نامشخص است یا اینکه در دوره های قبل تصمیم گرفته شد که بدون جانمایی مناسب و منطبق با مبلمان شهری شهروندان هر ساعتی از شبانه روز که بتوانند زباله های خود را در محل های مشخصی قرار دهند.
این عضو شورای شهر تهران با تاکید بر اینکه این تصمیم هم مانند موارد دیگری که مبتنی بر پژوهش نبود، باعث ایجاد مشکلات زیادی هم برای شهروندان و هم در تصویر سیمای شهر شده است. ، یادآور شد: در همین روزهای اخیر در خصوص بارش برف و غافلگیری شهرداری تهران که هم در زمان آقای قالیباف، هم دوران آقای نجفی و هم در عصر آقای حناچی رخ داد مشخص است که به دلیل پژوهش های صورت نگرفته و بررسی های علمی و پژوهش محور ریشه ها و علل غافلگیری و استیصال مدیریت شهری درس آموخته ای از آن نگرفته ایم.
وی با بیان اینکه برغم موارد این چنینی باز هم شاهد هستیم که تصمیمات نه با مشارکت حلقه های فکری و پژوهشی قابل اعتماد که در محفل هایی اتخاذ می شود که عموما روبنا و نه زیر بنای شهری برای آنها اهمیت دارد، تاکید کرد: در این شرایط اجرای پروژه ها نه برای رفاه عمومی و تسهیل جریان مدیریت شهر که صرفا بر مبنای این اعتقاد که «باید کاری کرد» استوار شده است.
به اعتقاد رئیس کمیته بودجه شورای شهر تهران، اساسا اگر در حوزه های شهری پژوهش های جدی و قابل اعتماد قبل از انجام و اجرایی پروژه ها صورت بگیرد و با واکاوی و کنکاش در ابعاد مختلف آن تبعات و باز خورد های اجتماعی، زیست محیطی و ترافیکی آن ارزیابی شود علاوه بر کاهش هزینه های تمام شده طرح ها، شاهد تراکم و انباشت خطاها و ضعف ها هم نخواهیم بود.
فراهانی با بیان اینکه آوار این خطاها در نهایت مدیریت و مدیران شهری را به نقطه و جایگاهی سوق دهد که هر گروهی از مدیران و تصمیم گیران با نوعی فرار به جلو، مشکلات هر دوره و عصری را میراث مدیران قبلی می دانند، گفت: البته بدیهی است که تداوم این رویه و بی اعتنا بودن مدیران به پژوهشگران نه تنها گرهی از مشکلات و بحران ها را نمی گشاید که اتفاقا بر دامنه و عمق بحران ها در میان مدت و بلند مدت می افزاید.
