به گزارش خبرنگار ایرنا، داریوش اسدزاده بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون یکم آذر۱۳۰۲ در کرمانشاه متولد شد، در ۲۰ سالگی پا به عرصه بازیگری گذاشت و سال‌ها در مقام بازیگر، نویسنده و کارگردان در تئاتر تهران (نصر) فعالیت و در بیش از ۵۰ فیلم سینمایی تا دهه ۵۰ ایفای نقش کرد.
پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، ایران را ترک کرد و سال ۱۳۶۵ پس از ۱۰ سال اقامت در آمریکا به ایران بازگشت و در دو سریال سمندون و خانه سبز بازی کرد،
وی همچنین در فیلم‌های سینمایی دو نیمه سیب، همسر، قلاده‌های طلا، یتیم‌خانه ایران، زمان از دست‌رفته و بوی کافور عطر یاس بازی کرده است. آخرین فیلم او هم حکایت دریا به کارگردانی بهمن فرمان‌آرا بود.
اسدزاده اواسط تیر امسال به دلیل ناراحتی تنفسی و تنگی نفس در بیمارستان بستری شده بود و سوم شهریور در سن ۹۶ سالگی چشم از جهان فروبست.
مراسم چهلمین روز درگذشت این هنرمند شامگاه دوشنبه با حضور ایرج راد رئیس هیات مدیره مرکزی خانه تئاتر، اصغر همت عضو هیات مدیره خانه تئاتر، علی دهکردی، داریوش سلیمی بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون، امین الله رشیدی خواننده، احترام برومند همسر داود رشیدی، محمدرضا کائینی نویسنده و پژوهشگر، سیدمهدی طالقانی فرزند مرحوم آیت الله طالقانی و افشین نکوبخت و خانواده ایشان در فرهنگسرای سرو برگزار شد.
ایرج راد در این آیین گفت: بسیار متاسف هستیم که اسدزاده قبل از صد سالگی فوت کردند، ایشان همیشه آرزو می کرد که به صد سالگی برسد و اگر به این سن نرسید در ذهن و خاطر ما همواره جایگاه ویژه ای دارد.
وی با اشاره به تحقیق ها و پژوهش های مرحوم اسدزاده در حوزه تئاتر افزود: ایشان به خصوص در ارتباط با تئاتر نصر گفته های فراوانی داشت که در قالب کتابی منتشر شده است.
راد بیان کرد: مرحوم اسدزاده کتابخانه بسیار ارزشمندی در اختیار داشت که در زمان حیاتش وعده داد که این کتابخانه را به کتابخانه خانه تئاتر هدیه کند و این چنین شد و دلم می خواست در زمان حیاتشان که این کتابها هدیه می شد، حضور داشتند اما بعد از فوت ایشان این کتابها به خانه تئاتر داده شد و در این خانه به عنوان آثار عزیز و گرانبهایی نگهداری می شود.
علی دهکردی نیز در این آیین گفت: جهان گشایی مدرن بر سرتاسر جهان سیطره پیدا می کند و ارتباطات انسانی تغییر کرده اما همچنان حاکمیت مطلق و بلامنازع در دست چهره های فرهنگ و هنری ملتی است.
وی افزود: در طول تاریخ بشری تمدن های مختلفی شکل گرفته و از بین رفتند، ۲۱ قرن گذشته اما آن چیزی که امروز برای ما باقی مانده اسامی چهره های فرهنگی است، در تاریخ معاصر پس از انقلاب هم همین طور است، هنرمندان باقی ماندند با غم و سختی و عشق به فرهنگ و تمدن ایران زندگی کردند، اسدزاده هم چنین فردی بود.
دهکردی بیان کرد: مرحوم اسدزاده یکی از بنیانگذاران مدیریت تئاتر مدرن و سیستماتیک بود و علاوه بر بازیگری و کارگردانی از اولین مدیران جدی تئاتر ایران بود و ماندگار شد، آثار او باید مورد بررسی قرار بگیرد و به عنوان الگو برای دانشجویان مطرح شود.
وی افزود: همچنین مرحوم اسدزاده محقق، نویسنده و مورخ بود، زندگی سختی داشتند و ارزش و اعتبار ایشان به کتابشان و آثارشان بود.
این بازیگر ادامه داد: از دیگر وجوه ماندگاری اسدزاده، اخلاق منحصر به فرد، شخصیت بی نظیر و فوق العاده و مهربان و خوش پوشی ایشان بود و معتقد بودند هنرپیشه باید به چشم مردم احترام بگذاریم که در خاطرات افراد هم به این موضوع اشاره شده است.
احترام برومند نیز در این آیین با قدردانی از همسر مرحوم اسدزاده گفت: ما خوشحال و سپاسگزاریم که چنین همسری تا آخرین لحظه زندگیشان در کنارش بود و با بزرگی، خوبی و سربلندی و تا آخرین لحظه با آبرو، حیثیت در خانه خودشان چشم از این دنیای فانی فروبستند و همه ما می دانیم که تنها راست مسلم دنیا مرگ است که برای همه ما پیش خواهد آمد و بقیه چیزها را که به ما بگویند امکان دروغ بودنش است.
برومند بیان کرد: مرحوم اسدزاده در شورای مرکزی انجمن بازیگران با مرحوم داوود رشیدی همکاری تنگاتنگ داشت، نظم، ترتیب و تواضع مثال زدنی ایشان را فراموش نمی کنم که متاسفانه این ویژگی را به هیچ وجه در هنرمندان جوان فعلی نمی بینیم.
داریوش سلیمی بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون در این آیین با ابراز تاسف از درگذشت اسدزاده اظهارداشت: ایشان انسانی خوش برخورد، باادب، محترم و صمیمی بودند که متاسفانه جایگاه چنین بزرگانی هیچ گاه پر نمی شود و امیدوارم تا زمانی که زنده هستند، کاری برایشان انجام دهیم.
وی گفت: امیدوارم همه قدر هنر را بدانند و بدانند که هنرمند است که جامعه را به تعالی می رساند و بعد از درگذشتشان حسرت بزرگان از دست رفته را نخوریم.
محمدرضا کائینی نویسنده و پژوهشگر نیز در این آیین اظهارداشت: مرحوم اسدزاده پیش از انقلاب کارمند وزارت دارایی بود و در کنار آن به فعالیت هنری هم می پرداخت، دهه ۸۰ مصاحبه ای از ایشان منتشر و خاطراتی را از گذشته نقل کردند که این موضوع انگیزه ای شد تا خاطرات ایشان را ضبط کنیم، ۱۱۰ جلسه در طول این ۱۰ ساله اخیر خاطرات ایشان ضبط شد و مجموعه ارزشمندی گردآوری شده است که امیدواریم این کتاب در سالگرد درگذشتشان منتشر شود.
وی گفت: مرحوم اسدزاده عمدتا به عنوان هنرمند شناخته می شود اما مورخ بودن ایشان از نگاهی دیگر مورد توجه است، سیاسیون در دهه ۲۰ تئاتر می رفتند، و به نوعی با حضورشان از این هنر حمایت می کرد و اسدزاده با خیلی از آنان دوست شد و این دوستی خوش موجب شد که زوایای پنهان و آشکار زندگی بعضی از آنها را بداند.
کائینی افزود: مرحوم اسدزاده در مقام روایتگری تاریخ به همه علایم و حواشی توجه می کردند و روایت یک سویه به دست نمی دادند و این خیلی مهم است، تاریخچه تیاتر ایران، برگ های خواندنی گردآوری بخش هایی از تاریخ معاصر، تماشاخانه تهران و خاطرات تهران از جمله آثار ایشان است.
تهرام/۷۲۴۵//۱۳۴۸
