این روز به عنوان فرصتی برای افزایش توجه و آگاهی مردم و جلب توجه جهان به موضوع سلامت تلقی می شود و همه ساله سازمان جهانی بهداشت تلاش می کند با تمرکز بر یکی از مسائل اساسی مرتبط با سلامت مردم، همگرایی و هم افزایی جهانی را برای تحقق پویش یکپارچه سلامت در تمامی کشورهای دنیا ایجاد کند.
«پوشش همگانی سلامت، برای همه در هر مکان» چشم اندازی است که در سال 2019 دولت ها و تمامی سازمان های محلی، منطقه ای و بین المللی برای تحقق آن تلاش خواهند کرد، این چشم انداز در شرایطی مطرح می شود که در حال حاضر از سویی میلیون ها نفر در جهان هنوز به مراقبت های بهداشتی دسترسی ندارند و از سوی دیگر به دلیل محدودیت منابع مجبورند بین خرید خدمات سلامت و تامین نیازهای اولیه زندگی مثل خوراک، پوشاک، مسکن دست به انتخاب بزنند.
این وضعیت زمانی پیچیده تر می شود که افراد به صورت موقت یا دائمی به دلیل انواع بیماری های جسمی، معلولیت ها، اختلالات روانی یا بلایا و حوادث طبیعی، نیازمند مراقبت های خاص می شوند یا ضروری است دولت ها، محیط های کالبدی خود را به نحوی مناسب سازی کنند که امکان دسترسی برابر به تمامی فرصت ها و امکانات شهری فراهم شود.
برغم تلاش های گسترده به عمل آمده به منظور دسترس پذیری برابر به خدمات حوزه سلامت در کشور عزیزمان ایران اما به نظر می رسد همچنان فاصله زیادی با استاندارد پوشش همگانی سلامت برای همه بالاخص در ابعاد سلامت روانی و اجتماعی داریم و بهبود این وضعیت، نیازمند هم افزایی، انسجام، تعامل و گفت و گوی مستمر سازمان های دولتی- عمومی و غیردولتی حوزه سلامت بالاخص در کلان شهری مثل تهران است.
کلان شهری که به دلیل تمرکز سیاسی- اقتصادی و اجتماعی پایتخت، مهاجرت، تحرک جغرافیایی منطقه ای و تغییرات جمعیتی را در کنار سایر مسائل شهری خود تجربه می کند و نه تنها عدم توسعه متوازن در کل کشور تاثیرات غیرقابل انکاری را بر تمامی فرایندها و ذینفعان این شهر گذاشته است بلکه تمرکز بیشتر خدمات حوزه سلامت در برخی مناطق شهری و کمبود امکانات و فرصت های ارائه دهنده خدمات حوزه سلامت در برخی دیگر از مناطق، پیامدهای منفی کوتاه مدت و بلندمدتی را بر شهر و شهروندان مترتب می کند.
لذا به نظر می رسد ضروری است ضمن پیش بینی سیاست های تشویقی به منظور ایجاد مراکز ارائه دهنده خدمات سلامت در مناطق کم تر برخوردار به منظور کاهش نابرابری های اجتماعی مرتبط با دریافت مراقبت های بهداشتی و ارتقای پوشش همگانی سلامت، تلاش گردد تا نسبت به رفع محدودیت های کالبدی در شهر که مانع حضور و مشارکت جدی تمامی شهروندان فارغ از نیازهای متفاوتشان می شود، اقدام گردد.
کودکان، زنان، افراد دارای معلولیت، سالمندان و افراد با نیازهای خاص، گروه های جمعیتی هستند که در صورت عدم مناسب سازی شهری، بخش قابل توجهی از توان مشارکت اجتماعی و اقتصادی شان از بین می رود و عدم مشارکت این افراد نه تنها کاهش سلامت جسمی- روانی و اجتماعی را به دنبال دارد بلکه پیامدهای ثانویه آن تخریب سرمایه اجتماعی، مالی و انسانی جامعه شهری است.
در پایان ضمن آرزوی بهبود و ارتقای دسترس پذیری خدمات حوزه سلامت، لازم می دانم این روز را به تمامی بازیگران عرصه سلامت از جمله پزشکان، پیراپزشکان، روانشناسان، مددکاران اجتماعی، تمامی مراقبت کنندگان و امدادگران، بالاخص افرادی که در روزهای اخیر در مناطق سیل زده کشور عزیزمان ایران حضور داشتند تبریک و خداقوت عرض نمایم.
امیدوارم مسئولیت پذیری فردی و سازمانی، همگرایی و وحدت ملی، اتخاذ رویکرد عدالت محور و مبتنی بر نفع عمومی بتواند امیدبخش روزهایی بهتر برای شهرمان تهران و وطن عزیزمان ایران باشد.
*مدیرکل سلامت شهرداری تهران
تهرام/7245//1348
انتهای پیام «پوشش همگانی سلامت، برای همه در هر مکان» چشم اندازی است که در سال 2019 دولت ها و تمامی سازمان های محلی، منطقه ای و بین المللی برای تحقق آن تلاش خواهند کرد، این چشم انداز در شرایطی مطرح می شود که در حال حاضر از سویی میلیون ها نفر در جهان هنوز به مراقبت های بهداشتی دسترسی ندارند و از سوی دیگر به دلیل محدودیت منابع مجبورند بین خرید خدمات سلامت و تامین نیازهای اولیه زندگی مثل خوراک، پوشاک، مسکن دست به انتخاب بزنند.
این وضعیت زمانی پیچیده تر می شود که افراد به صورت موقت یا دائمی به دلیل انواع بیماری های جسمی، معلولیت ها، اختلالات روانی یا بلایا و حوادث طبیعی، نیازمند مراقبت های خاص می شوند یا ضروری است دولت ها، محیط های کالبدی خود را به نحوی مناسب سازی کنند که امکان دسترسی برابر به تمامی فرصت ها و امکانات شهری فراهم شود.
برغم تلاش های گسترده به عمل آمده به منظور دسترس پذیری برابر به خدمات حوزه سلامت در کشور عزیزمان ایران اما به نظر می رسد همچنان فاصله زیادی با استاندارد پوشش همگانی سلامت برای همه بالاخص در ابعاد سلامت روانی و اجتماعی داریم و بهبود این وضعیت، نیازمند هم افزایی، انسجام، تعامل و گفت و گوی مستمر سازمان های دولتی- عمومی و غیردولتی حوزه سلامت بالاخص در کلان شهری مثل تهران است.
کلان شهری که به دلیل تمرکز سیاسی- اقتصادی و اجتماعی پایتخت، مهاجرت، تحرک جغرافیایی منطقه ای و تغییرات جمعیتی را در کنار سایر مسائل شهری خود تجربه می کند و نه تنها عدم توسعه متوازن در کل کشور تاثیرات غیرقابل انکاری را بر تمامی فرایندها و ذینفعان این شهر گذاشته است بلکه تمرکز بیشتر خدمات حوزه سلامت در برخی مناطق شهری و کمبود امکانات و فرصت های ارائه دهنده خدمات حوزه سلامت در برخی دیگر از مناطق، پیامدهای منفی کوتاه مدت و بلندمدتی را بر شهر و شهروندان مترتب می کند.
لذا به نظر می رسد ضروری است ضمن پیش بینی سیاست های تشویقی به منظور ایجاد مراکز ارائه دهنده خدمات سلامت در مناطق کم تر برخوردار به منظور کاهش نابرابری های اجتماعی مرتبط با دریافت مراقبت های بهداشتی و ارتقای پوشش همگانی سلامت، تلاش گردد تا نسبت به رفع محدودیت های کالبدی در شهر که مانع حضور و مشارکت جدی تمامی شهروندان فارغ از نیازهای متفاوتشان می شود، اقدام گردد.
کودکان، زنان، افراد دارای معلولیت، سالمندان و افراد با نیازهای خاص، گروه های جمعیتی هستند که در صورت عدم مناسب سازی شهری، بخش قابل توجهی از توان مشارکت اجتماعی و اقتصادی شان از بین می رود و عدم مشارکت این افراد نه تنها کاهش سلامت جسمی- روانی و اجتماعی را به دنبال دارد بلکه پیامدهای ثانویه آن تخریب سرمایه اجتماعی، مالی و انسانی جامعه شهری است.
در پایان ضمن آرزوی بهبود و ارتقای دسترس پذیری خدمات حوزه سلامت، لازم می دانم این روز را به تمامی بازیگران عرصه سلامت از جمله پزشکان، پیراپزشکان، روانشناسان، مددکاران اجتماعی، تمامی مراقبت کنندگان و امدادگران، بالاخص افرادی که در روزهای اخیر در مناطق سیل زده کشور عزیزمان ایران حضور داشتند تبریک و خداقوت عرض نمایم.
امیدوارم مسئولیت پذیری فردی و سازمانی، همگرایی و وحدت ملی، اتخاذ رویکرد عدالت محور و مبتنی بر نفع عمومی بتواند امیدبخش روزهایی بهتر برای شهرمان تهران و وطن عزیزمان ایران باشد.
*مدیرکل سلامت شهرداری تهران
تهرام/7245//1348
کپی شد
