امام خمینی با اشاره به اهمیت ماه شعبان فرموده اند: ما در ماه شعبان هستیم و چند روز دیگر در ماه رمضان واقع می شویم. ماه رمضان، ماه نبوت است و ماه شعبان، ماه امامت. ماه رمضان، لیلة القدر دارد و ماه شعبان، شب نیمۀ شعبان دارد که تالی لیلة القدر است.
به گزارش خبرنگار جماران، امام خمینی (س) در سخنانی به مناسبت نیمه شعبان، به برکت ماه شعبان اشاره کرده و چنین فرموده اند: "مناجات شعبانیه از مناجات هایی است که کم نظیر است؛ مثل دعای ابوحمزه که از حضرت سجاد وارد شده است، آن هم کم نظیر است و این هم کم نظیر است. دعای کمیل در شعبان وارد شده است و یکی از ادعیه ای است که در پانزده شعبان، شب پانزده شعبان خوانده می شود، مشتمل بر اسراری است که دست ما از آن کوتاه است. از ائمۀ هدی ادعیه ای وارد شده است که مضامین آنها را باید تأمل کرد، و آنهایی که اهل نظر هستند، اهل معرفت هستند بر آنها شرح کنند؛ آنها را به مردم ارائه بدهند، اگر چه هیچ کس نمی تواند آن چیزی [را] که به حسب واقع هست، شرح کند."
در این دیدار که صبح بیست و پنجم فروردین ماه سال 66 مطابق با نیمه شعبان 1407 در حسینیه جماران و به مناسبت میلاد حضرت ولی عصر (عج) برگزار شد، امام خمینی به قداست و میمنت ماه شعبان و رمضان و ادعیه وارده در این ماه ها اشاره کردند. در بخش هایی از سخنان امام آمده است:
"ما در ماه شعبان هستیم و چند روز دیگر در ماه رمضان واقع می شویم. ماه رمضان، ماه نبوت است و ماه شعبان، ماه امامت. ماه رمضان، لیلة القدر دارد و ماه شعبان، شب نیمۀ شعبان دارد که تالی لیلة القدر است. ماه رمضان مبارک است؛ برای اینکه لیلة القدر [دارد] و ماه شعبان مبارک است؛ برای اینکه نیمۀ شعبان دارد. ماه رمضان مبارک است؛ برای اینکه نزول وحی در او شده است یا به عبارت دیگر، معنویت رسول خدا وحی را نازل کرده است. و ماه شعبان معظم است؛ برای اینکه ماه ادامۀ همان معنویات ماه رمضان است. این ماه مبارک رمضان جلوۀ لیلة القدر است که تمام حقایق و معانی در او جمع است. و ماه شعبان، ماه امامان است که ادامۀ همان است. در ماه مبارک رمضان، مقام رسول اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ به ولایت کلی الهی بالأصالة تمام برکات را در این جهان بسط داده است. و ماه شعبان، که ماه امامان است، به برکت ولایت مطلقه، به تبع رسول الله همان معانی را ادامه می دهد.
پس ماه رمضان ماهی است که تمام پرده ها را دریده است و وارد شده است جبرئیل امین بر رسول خدا و به عبارت دیگر، وارد کرده است پیغمبر اکرم جبرئیل امین را در دنیا. و ماه شعبان، ماه ولایت است و همۀ این معانی را ادامه می دهد. ماه رمضان مبارک است که قرآن بر او وارد شده است. و ماه شعبان مبارک است که ادعیۀ ائمه ـ علیهم السلام ـ در او وارد شده است. ماه مبارک رمضان [است] که قرآن را وارد کرده است. قرآن مشتمل بر تمام معارف است و تمام مایحتاج بشر است و ماه شعبان، که ماه امامان است، ادامۀ همان حقیقت است و همان معانی در تمام دوره ها.
آن چیزی که در قرآن به طور اسرار است، در ادعیۀ ائمۀ ما به طور اسرار است. در دعای شعبانیه می خوانیم که عرض می کند به خدا: وَاجْعَلْنی مِمَّنْ نادَیْتَهُ فَاَجابَکَ وَ لا حَظْتَهُ فَصَعِقَ لِجَلالِکَ فَناجَیْتَهُ سِرّاً وَ عَمِلَ لَکَ جَهْراً.[1] مسئلۀ «صعق» را می آورد در میان؛ همان معنایی که در قرآن کریم راجع به حضرت موسی می گوید: فَلَمّا تَجَلّی رَبُّهُ لِلْجَبَلِ[2] و موسی در «صعق» واقع شد. این ماه صعق است و این هم ماهی است که همان صعق را می خواهد. این ماه تجلی الهی است بر پیغمبر اکرم و این ماه تجلی الهی به تبع پیغمبر اکرم بر امامان است. حضرت مهدی ـ سلام الله علیه ـ ابعاد مختلفه دارد که آنچه که برای بشر واقع شده است، بعض ابعاد اوست؛ چنانچه آنچه از قرآن و پیغمبر اکرم برای بشر معلوم شده است، بعض ابعاد آن معنویات است؛ معنویاتی در قرآن است که برای هیچ کس جز پیغمبر اکرم و کسانی که شاگرد او هستند و از او استفاده کرده اند، کشف نشده است. و در ادعیۀ ما مسائلی است که همان طور است؛ همان طوری که رسول اکرم به حسب واقع، حاکم بر جمیع موجودات است؛ حضرت مهدی همان طور حاکم بر جمیع موجودات است. آن خاتم رسل است و این خاتم ولایت. آن خاتم ولایت کلی بالأصاله است و این خاتم ولایت کلی به تبعیت است. پس این دو ماه، ماههایی هستند که باید ما راجع به آنها احترام قائل بشویم و ادعیه ای [را] که در این ماه مبارک؛ ماه معظم شعبان وارد شده است و پس از آن در ماه مبارک رمضان وارد شده است بخوانیم و درش تدبر کنیم.
مفسرانی که اهل این معانی هستند، ادعیۀ ائمه را تفسیر کنند! مناجات شعبانیه از مناجاتهایی است که کم نظیر است؛ مثل دعای ابو حمزه که از حضرت سجاد وارد شده است، آن هم کم نظیر است و این هم کم نظیر است. دعای کمیل در شعبان وارد شده است و یکی از ادعیه ای است که در پانزدۀ شعبان، شب پانزدۀ شعبان خوانده می شود، مشتمل بر اسراری است که دست ما از آن کوتاه است. از ائمۀ هدی ادعیه ای وارد شده است که مضامین آنها را باید تأمل کرد، و آنهایی که اهل نظر هستند، اهل معرفت هستند بر آنها شرح کنند؛ آنها را به مردم ارائه بدهند، اگر چه هیچ کس نمی تواند آن چیزی [را] که به حسب واقع هست، شرح کند.
ما از این مسئله باید بگذریم و همان اکتفا کنیم به اینکه ما تابع هستیم. و ما قائل به این هستیم که نور نبوت و نور امامت از صدر خلقت بوده است و تا آخر خواهد بود.
(صحیفه امام؛ ج 20، ص 247-249)
