هیچ کس به این شهرک سازی ها واکنشی نشان نمی دهد گویا به بخش هماهنگ شده ای از اشغالگری رژیم صهیونیستی تبدیل شده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، ایندیپندنت در یادداشتی به قلم «رابرت فیسک» روزنامه نگار مطرح انگلیسی نوشت: رژیم صهیونیستی هفته گذشته اعلام کرد شهرک سازی در کرانه باختری توسعه می یابد و 1000 «خانه» جدید به «شهرک های» یهودی اضافه خواهد شد - واژه هایی که هنوز هم ما باید برای چنین زمین دزدی هایی به کار ببریم - و مجوز نهایی هم به 382 «خانه» دیگر اعطا شده است. امروز 600 هزار یهودی در حدود 140 مستعمره ساخته شده در زمینی که متعلق به مردمی دیگر است ، فلسطینی ها، چه در کرانه باختری و چه در قدس شرقی.
در برابر آخرین بحران استعماری در جهان که این آمار و ارقام گویای آن است، پاسخی منفعلانه به این ساخت و سازها در سرزمین فلسطینیان ارائه شده است. نقشه برداری از گسترش سقف های قرمز در سراسر تپه های کرانه باختری، استخرهای شنا و چمن ها و جاده های هوشمند، سوپر مارکت ها و باغ ها - که همگی با سیم های خاردار، و اکنون نیز توسط دیوارهای غول پیکر محصور شده اند- دیگر برای ما خبرنگارانی که اخبار خاورمیانه را پوشش می دهیم، چیز تازه ای نیست اما یک روال خسته کننده، یک سرزمین دزدی، و یک داستانی است که با هر اعلامیه جدیدی در مورد شهرک سازی های جدید و اعتراض های بعد از آن توسط فلسطینیانی که خانه هایشان به زور از آنها گرفته شده، به روز رسانی می شود.
تاکنون هرگز در زمینه حقوق بشر این طور نبوده که عده کمی تا این حد به عده زیادی بدهکار باشند. تعداد استعمارگران یهودی که در سرزمین فلسطینی – به صورت غیر قانونی تحت قانون بین الملل – زندگی می کنند از 80 هزار نفر در زمان توافق «اسلو» در سال 1993 به 150 هزار نفر طی 7 سال افزایش یافت. هر کدام از این 70 هزار یهودی، استعمارگر جدیدی است که قدمی یکجانبه و ممنوع برداشته و وقتی وارد خانه اش می شود، از توافق اسلو برای ادامه محاصره این سرزمین استفاده کند.
ماده 49 کنوانسیون ژنو کمیته بین المللی صلیب سرخ در سال 1949 کاملا ویژه است و می گوید: «قدرت اشغالگر نباید بخشی از جمعیت غیرنظامی خود را به مناطقی که اشغال کرده منتقل کند.» شورای امنیت سازمان ملل و مجمع عمومی، کمیته بین المللی صلیب سرخ و دادگاه عدالت بین المللی با ماده 49 که در خصوص سرزمین های تحت اشغال رژیم صهیونیستی نیز به کار گرفته می شود، موافقت کرده اند. اما این مسئله برای آنها مهم نیست.
توسعه مستعمرات در کرانه باختری گاهی برای عموم تنها به عنوان «بازگشت به سرزمین اسرائیل بر اساس کتاب مقدس» (!) معرفی می شود، نه مجازات فلسطینیان. رژیم صهیونیستی در سال 2012 اعلام کرده بود در واکنش به تصمیم سازمان ملل برلی اعطای حق ناظر غیرعضو به فلسطین، 3000 خانه جدید در کرانه باختری احداث می کند. این هفته نیز «آویگدور لیبرمن» وزیر جنگ رژیم صهیونیستی اعلام کرد که 400 واحد مسکن یهودی در پاسخ به کشته شدن شهروند صهیونیست به دست یک فلسطینی ساخته خواهد شد.
هیچ کس به این شهرک سازی ها واکنشی نشان نمی دهد گویا به بخش هماهنگ شده ای از اشغالگری تبدیل شده است.
اما چنین استدلال هایی نباید مانع از این شود که روزنامه نگاری از وظیفه اصلی خود برای توضیح واقعیت ها به شیوه ای قابل درک - از آنجایی که نسخه صهیونیستی و آمریکایی «استعمار» بسیار متفاوت از واقعیت است - کوتاهی کند.
«مادلین آلبرایت» وزیر خارجه وقت آمریکا در سال 1997 از صهیونیست ها خواسته بود از اقدامات یک جانبه که شامل گسترش شهرک سازی ها است و به گفته وی برای فلسطینیان اقدامی «تحریک آمیز» بود، دست بردارند. اما آیا وی نمی دید که این اقدامات شرم آور از لحاظ اخلاقی و غیرقانونی از لحاظ بین المللی، در واقع بیشتر «ظالمانه و شرورانه» هستند و نه فقط «تحریک آمیز»؟
آمار ارائه شده در مورد شهرک سازی ها - خسته کننده و در واقع آشنا - برای همه کسانی که می خواهند بدانند در دسترس هستند. و این رقم امروز 600،000 شهرک نشین یهودی در کرانه باختری و قدس شرقی است - و البته در کرانه باختری، 1000 خانواده دیگر نیز در راه هستند.
