این باور اشتباه جهل ترامپ به تاریخ و جغرافیا و همه ارزش های عدالت و انسانی را فاش می کند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «عبدالباری عطوان» نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در سرمقاله روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم نوشت: «دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا بر این باور است که انتقال سفارت کشورش به قدس اشغالی و به رسمیت شناختن آن به عنوان پایتخت ابدی دولت اشغالگر اسرائیل و حتی پایتخت ابدی یهودی های سراسر جهان معنایش این است که دیگر این مساله در مذاکرات قابل بحث نیست و اوضاع نهایی آن تعیین سرنوشت شد همانطور که این را در توئیت های آخر خود گفت.
این باور اشتباه جهل ترامپ به تاریخ و جغرافیا و همه ارزش های عدالت و انسانی را فاش می کند. این شهر که دارای آثار اسلامی و مسیحی است از پاک ترین آثار دینی روی کره زمین است و سرنوشت آن را ساکن کاخ سفید و «جارد کوشنر» دامادش و دنباله رویش«جیسون گریبنلات» تعیین نمی کنند بلکه امت های عربی و اسلامی با حمایت همه آزادگان جهان تعیین می کنند.
نمی دانیم ترامپ زمانی که از مذاکرات دم می زند و می گوید که شهر مقدس دیگر در میز مذاکرات پس از تصمیم به یهودی سازی آن دیگر مطرح نیست، از کدام مذاکرات دم می زند. ملت فلسطین دیگر نه به وی و نه به دولتش اعتمادی ندارند و هر گونه فرایند مسالمت آمیز که وی و دولتش به آن اشاره می کنند فقط زمانی آغاز می شود که این به رسمیت شناختن بازپس گرفته شود.
چگونه ملت فلسطین به به رئیس جمهوری اعتماد کند که به امضای خودش احترام نمی گذارد و از توافقنامه های بین المللی که کشورش به آنها پایبند شده است خارج می شود و به طور کامل از تروریسم اسرائیل جانبداری می کند و در حالی که می بیند همپیمانانش در تل آویو خون کودکان و معلولان را در مرزهای نوار غزه می ریزند، ککش نمی گزد؟
اشغالگران صلیبی همین اشتباه را مرتکب شدند و باور داشتند که اشغال شهر قدس اشغالی تکلیف هویت آن را به نفع باورهای شان مشخص کرد اما شکست بزرگی خوردند و سوار بر دریا شدند و برای نجات جان خود فرار کردند و از همان جا که آمدند بازگشتند و بهای گرانی هم پرداخت کردند.
ملت عربی فلسطین قطعا پیروز می شود و کشور مستقلش به پایتختی قدس آزاد شده را روی اراضی ملی اش به طور کامل و بدون نقص بر پا می کند و امیدواریم این پیروزی زمانی رخ دهد که ترامپ در قید حیات باشد. ما امیدمان به خدا زیاد است.
آیا ترامپ چهره های کودکان ملت فلسطین که پر از عزم و خشم و ایمان به پیروزی است را ندیده است آیا شاهد اراده مقاومت و ایستادگی شهدای ویلچر نشین را ندید، آیا او دختران و زنان امدادگر و قهرمانی های آنها در مرزهای نوار غزه را ندید که گلوله های تک تیراندازان همپیمان اسرائیلی اش آنها را نمی ترساند. آیا حالت رعب و وحشتی که شهرک نشینان غلاف غزه از بادبادک ها و بالن های آتش زا فرا گرفته است را لمس نکرد؟ حالا اگر اینان اسباب قدرت را به دست بیاورند آن وقت چه و قطعا روزی فرا می رسد که آن را به دست می آورند.
این ملت مستحق زندگی با کرامت در کشور خود به پایتخی قدس به طور کامل هستند پایتختی که پرچم فلسطین بر فراز گلدسته های مساجد و برج های کلیساهایش به اهتزاز در می آید.
