ائتلاف پوپولیستی در اروپا تهدید می کنند که مرکل را به دلیل سیاست های مهاجرتی اش، کنار بگذارند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، وب سایت تحلیلی «پروجکت سیدیکیت» گزارش داد: در سال 2011، «سیلویو برلوسکونی» نخست وزیر ایتالیا، توسط «نیکولا سارکوزی» رئیس جمهور فرانسه و «آنگلا مرکل» صدراعظم آلمان از قدرت کنار گذاشته شد و «ماریو مونتی» یک تکنوکرات قدرتمند جایگزین او شد.
اما اکنون اوضاع جور دیگر است. ائتلاف فوق العاده پوپولیستی متشکل از «ویکتور اوربان» نخست وزیر مجارستان، «سباستین کورتز» صدراعظم اتریش، «ماتئو سالوینی» وزیر کشور ایتالیا و «هورست زهوفر» وزیر خارجه آلمان تهدید می کنند که مرکل را به دلیل سیاست های مهاجرتی اش، کنار بگذارند.
مرکل در تلاش برای تقویت موضع خود اخیرا با «امانوئل ماکرون» رئیس جمهور فرانسه در کاخ مسیبرگ در خارج از برلین نشستی برگزار کرد و در آنجا موافقت خود را با برنامه اصلاحات اتحادیه اروپا که به نظر می رسد فراتر از رویاها باشد، اعلام کرد.
اما نشست مسیبرگ خود بیشتر شبیه یک کنفرانس فرانسوی - آلمانی بود، تا تلاش برای نوسازی پروژه اروپایی. ماکرون تلاش می کند تا مرکل را از مرکز از نیروهای شورشی در ائتلاف حکومتی خود محافظت کند و هر دو رهبر به گونه ای عمل می کنند که گویا هنوز آنها اساتید جهان هستند. با این حال از تمام سخنان آنها در مورد تبدیل سازوکار ثبات اروپایی به صندوق پولی اروپایی و تجدید نظر در رفتار دولت ایتالیا در مورد پناهندگان، این گونه استنباط می شود که این پوپولیست ها هستند که حرف اول را می زنند.
به نظر می رسد زمانی که آلمان می توانست بحران های اروپا را حل کند، و به طور موثر برای سایر کشورهای عضو تصمیم گیری های سیاسی داخلی داشته باشد، به پایان رسیده است. در حال حاضر، این «آلمانِ مرکل» است که به توپ بازی تبدیل شده است و تصمیماتی که ممکن است سرنوشت دولت او را تعیین کند، در «رم»، «صوفیه» و سایر پایتخت ها در اتحادیه اروپا اتخاذ می شود.
مرکل در حالی برای دیدار با اوربان در نشست اخیر در بروکسل اشتیاق داشت که سه ماه پیش از تبریک به او برای پیروزی مجددش در انتخابات سر باز زده بود. همین اشتیاق او نشان می دهد معادلات تا چه حد تغییر کرده است. از آن زمان، چندین عامل وضعیت سیاسی در اروپا را تغییر داده است.
اولا، حزب سوسیال مسیحی به رهبری زهوفر، حزب خواهرخوانده دموکرات مسیحی به رهبری مرکل، در حال آماده سازی برای گزینه جایگزین مناسب برای انتخابات منطقه ای در اکتبر است. حزب سوسیال مسیحی به طور منظم میزبان اوربان در جلسات حزبی خود است و او و زهوفر در طول بحران پناهندگان در تماس نزدیک با هم بوده اند.
دوما، کورتز، در یک ائتلاف با حزب پوپولیست «آزادی» اتریش اخیرا اعلام کرد که اصلاح سیاست های مهاجرتی اتحادیه اروپا در دوران ریاست جمهوری او جزو اولویت های شورای اتحادیه اروپا خواهد بود. سوما، در اوایل ماه ژوئن، جنبش پنج ستاره ایتالیا و حزب راست گرای لیگ به رهبری سالوینی دولتی تشکیل دادند که ترکیبی از دو رشته بسیار متفاوت از پوپولیسم بود. طی انجام این کار، آنها الگوهایی برای پوپولیست های چپ گرای ضدطرح ریاضتی و پوپولیست های راست گرای ضد مهاجرت ایجاد کرده اند تا اتحادهای مشابهی را در کشورهای عضو دیگر از جمله آلمان ایجاد کنند.
نمود این موضوع را می توان در خط مشی مهاجرتی اخیر سالوینی مشاهده کرد که کشتی های پناهجویانی را که از دریای مدیترانه نجات یافته بودند، به کشورش راه نداد. و رویکرد او الهام بخشی برای کورتز و زهوفر - اپورتونیست ها - است تا طرح های مهاجرتی خود را پیاده کنند.
در اوایل ماه جاری که اختلافات دولتی در آلمان بالا گرفته بود، کورتز در برلین ظاهر شد و همانجا از اتریش، مجارستان، ایتالیا و آلمان یا دستکم وزارت کشور آلمان درخواست کرد تا «محور اراده مشترک» در مورد مهاجرت را شکل دهند. کورتز همچنین در اوایل سال 2016 میلادی که به عنوان وزیر خارجه اتریش خدمت می کرد، تلاش کرد مقابل مرکل قرار گیرد. او در آن زمان در زنده در تلویزیون آلمان اعلام کرد که مسیر بالکان را بر روی پناهندگانی که از سوریه به شمال اروپا می روند، خواهد بست.
مرکل توانست تلاش های اولیه برای دخالت داخلی را ناکام بگذارد. اما امروز، دودستگی چه در اروپا و چه در آلمان گسترش یافته است، و او باید راهی برای رفع شکاف ها پیدا کند. به عنوان مثال، در حالی که «مارک روته» نخست وزیر هلند، مخالفت خود را با «اتحادیه انتقال» در منطقه یورو دو برابر کرده است، مرکل با آن موافقت کرده است.
تفاوت اصلی بین گذشته و اکنون این است که دولت آمریکا دیگر علاقه ای به یک اروپای قوی، متحد اروپا یا ثبات جهانی در مورد این موضوع ندارد. پس از الصاق کریمه به روسیه، مرکل می توانست بر حمایت باراک اوباما رئیس جمهور وقت آمریکا حساب کند. اما این حمایت را نمی توان از سوی دونالد ترامپ یا «ریچارد گرنل» سفیر انتخابی اش در آلمان، که هر دو آنها به طور جدی خواستار تضعیف اعتبار داخلی مرکل هستند، طلب کرد.
مطمئنا، مرکل هنوز نمی تواند کنار گذاشته شود. پس از 13 سال زمامداری، او نشان داده که فوق العاده انعطاف پذیر است و می تواند در برابر بلندپروازی های مردانی چون زهوفر، کورتز، سالوینی، اوربان و ترامپ که خواستار تضعیف او هستند، تاب بیاورد.
با این حال، اروپا در شرایط بحرانی ای قرار دارد. کسانی که خواستار یکپارچگی عمیق تر هستند، زمان زیادی را صرف کردند، در حالی که پوپولیست ها و ناسیونالیست ها نیروهای خود را سرزنش می کنند. پس از اجلاس سران در میسبرگ، تنها باید پرسید که آیا ماکرون و مرکل برای محاصره گسترده آماده هستند یا خیر؟
