در یک نگاه به زندگی ده‌ها هزار نفری که درگیر برده داری بوده اند، «سیف کوسمیت» عکاس خبری، یک ماه به عکاسی و مصاحبه با برده های فعلی و سابق پرداخته است...
در حالی که دولت موریتانی برده داری را در این کشور انکار می کند اما هنوز هم برده داری در این کشور آفریقایی ادامه دارد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران به نقل از گاردین، در یک نگاه به زندگی ده‌ها هزار نفری که درگیر برده داری بوده اند، «سیف کوسمیت» عکاس خبری، یک ماه به عکاسی و مصاحبه با برده های فعلی و سابق پرداخته است. در همان حین وی توسط پلیس دستگیر و زندانی شد. هم چنین کارت حافظه، تلفن همراه و لپ تاپ وی را ضبط کردند.
در سال 1981 موریتانی به عنوان آخرین کشوری بود که برده داری غیر قانونی در آن انجام می شد. با این وجود ده ها هزار تن اغلب از اقلیت «حراطین» و یا گروه های «افرو» موریتانی - هنوز هم غلامان حلقه به گوش و مستخدمین خانگی هستند. گروه های حقوق بشری محلی تخمین زده اند که بیش از 20 درصد جمعیت کشور به بردگی گرفته شده اند. از هر دو حراطینی یکی از آنان مجبور به کار در مزارع و یا خانه هایی است که هیچ امکان آزادی، تحصیل و یا دستمزدی برایشان وجود ندارد.
برده داری در این کشور بیابانی آفریقایی سابقه طولانی دارد. قرن های متوالی مورهای عرب زبان به روستاهای آفریقایی یورش می بردند. این سیستم قبیله ای سفت و سخت که ساکنان با رنگ پوست تیره تر را به غلامی «اربابان» یعنی ساکنانی با رنگ پوست روشن تر در می آورند، تا به امروز ادامه داشته است.
بردگی از مادر به فرزند منتقل می شود. فعالان ضد برده داری مرتبا مورد آزار و اذیت قرار می گیرند و یا دستگیر می شوند. با این حال دولت به طور معمول اینکه برده داری در موریتانی موجود است را انکار می کند و خود را برای ریشه کن کردن و مقابله با آن مورد تمجید و ستایش قرار می دهد.
اعضای سازمان مبارزه با برده داری موریتانی، امیدوار هستند که اکثریت دولت در انتخابات ملی سال آینده عوض شوند. «بیرام ولد عبید» رهبر این طرح (IRA) که از حراطین است و به مدت چهارسال تا چند ثانیه قبل از برگزاری انتخابات سال 2014 در زندان بوده، وعده داده است که «محمد ولد عبدالعزیز» رئیس جمهور کنونی این کشور که در کودتای سال 2008 به قدرت رسیده است را برکنار کند. منتقدان وعده ی وی را به عنوان گسترش قدرت خود می دانند.
عکس: «فاطیماتو» و دخترش «مبراکا» پیش تر به عنوان برده نزد خانواده ای درمنطقه «آلاگ» واقع در 250 کیلومتری «نواکشوت» پایتخت موریتانی بوده اند. فاطیماتو می گوید: آنان من را فاطما کُلفت خطاب می کردند. نگهداری دام ها، آماده کردن غذا و آوردن آب از چاه بر عهده من بود. من دو فرزندم را به خاطر این خانواده از دست دادم زیرا آنان اجازه نمی دادند که فرزندانم را نگهداری کنم. مجبور بودم به محض به دنیا آمدن کودکانم کار کنم. فاطیماتو همراه فرزندانش در اوایل دهه نود میلادی توسط سازمان نجات بردگان آزاد شد. امروزه او با خانواده اش در یک محله طبقه کارگری در «نواکشوت» زندگی می کند.
عکس: «حابی» و برادرش «بلال» از بردگان سابق هستند که در تصویر در مقابل گاراژ بلال در نواکشوت ایستاده اند. این خواهر و برادر هر دو در شرق پایتخت نزد یک خانواده به عنوان برده بوده اند. اما یک روزبلال ناگهان پس از آنکه مورد ضرب و شتم اربابش قرار می گیرد از آنجا می گریزد. پس از چندین بار تلاش برای آزادی خواهرش که قربانی تجاوزات جنسی نیز بود، با کمک سازمان نجات بردگان در سال 2008 آزاد می شود. امروزه این دو نفر در محله فقیر نشینی در نواکشوت زندگی می کنند. با کمک برخی از فعالان بلال اخیرا گاراژی کوچکی را به منظور تعویض تایر باز کرده است.
عکس: موریتانی پلی است میان مغرب عربی شمال آفریقا و سیاه پوستان صحرای آفریقا. حاکمان عرب مشاغل با در آمد های بالا عایدشان می شود در حالی که حراطین ها و موریتانیایی هایی که رنگ پوستشان تیره تر است در فرصت های شغلی که موقعیت خوبی ندارند با موانع بسیاری در جامعه مواجه هستند.
عکس: حراطین ها مشاغل بسیاری را که عرب ها آنان را کثیف و یا تحقیر آمیز می دانند مانند کار در بازارهای محلی را انجام می دهند. سازمان نجات بردگان کارگاه های صنایع دستی را ایجاد کرده است که به کمک توانمند سازی زنان حراطین که اکثرا بیکار و فقیر هستند و برخی از آنان تحصیلات کم و یا بی سواد هستند، می پردازد. در بعضی از کارگاه ها به بردگانی که تازه آزاد شده اند آموزش داده می شود. به آنان می آموزند که پول چیست و چگونه از آن استفاده می شود. در برخی از کارگاه ها به زنان مهارت هایی هم چون گلدوزی و یا خیاطی آموزش می دهند تا بتوانند منبع درآمدی برای اولین بار در زندگیشان داشته باشند.
عکس: «مابروکا» 20 ساله، زمانی که از مادرش به عنوان یک برده جدایش کردند، کودکی بیش نبود. او به عنوان برده برای خدمت به خانواده ای در ناحیه ای در جنوب غربی برده شد. او 11 سال بیشتر نداشت که برای اربابانش آشپزی می کرد و دستش را به شدت سوزانده بود. او هنوز از این سوختگی درد فراوانی می کشد. او در سال 2011 میلادی 14 سال داشت که آزاد شد اما هرگز موفق به رفتن به مدرسه نشد. او در 16 سالگی ازدواج کرد و اکنوان مادر دو فرزند به نام های مریم 4 ساله و خادی 2 ساله است.
عکس: زنی در مقابل خانه اش در محله «تارحیل». او زمانی که زاغه اش در «دارالنعیم» توسط دولت تخریب شد به اینجا آمده است. این زن مالهل است و دو فرزند دارد. وی به عابران آن اطراف بیسکوئیت می فرشد و همسرش هم شغل کوچکی دارد. او می گوید: اگر بودجه ای داشتیم اتاقی اجاره می کردیم. ما در اینجا حتی آب هم نداریم. باید برای تامین آب پول بپردازیم.
عکس: حراطنی ها در حرفه های خاصی که فقط مختص آنان است مشغول به کارند. مشاغلی هم چون قصابی و جمع آوری زباله ها.
عکس: یوسف 18 ساله که در کلاس سوم متوسطه در نواکشوت تحصیل می کند را می بینید که چند روز در هفته را به جمع آوری زباله برای کمک رسانی به امرار معاش خانواده اش می پردازد.
عکس: «موکتار» از بدو تولدش در بردگی در خانواده ای عرب بوده است. او مجبور به کار کردن در کنار مادر و برادرش بود. او سال 2012 پس ار تلاش های بسیار موفق به فرار و ملاقات با فعالی از جنش مبارزه با برده داری شد. او تلاش به رها کردن مادر و برادرش کرد اما آنان از این کار ممانعت کردند. مادرش او را بابت فرارش شماتت کرده است. موکتار می گوید: زمانی که من جوانتر بودم مادرم هر روز به من می گفت که تو باید به اربابانت احترام بگذاری. برای آنکه آنان از ما بالاتر و مقدس هستند. او در 13 سالگی مدرسه را آغاز کرد و امیدوار است روزی وکیل شود تا بتواند برای حقوق حراطینی ها بجنگد.
عکس: مریم که لباس آبی رنگ بر تن دارد در زنیه روستایی کوچک که محل زندگی بردگان سابق است، زندگی می کند. در سال 2014 پس از فوت پدرش، شیخ محمد چهار زن را به همراه فرزندانش آزاد کرد. آنان همگی به همراه فرزندان و نوه هایشان گریختند. اکنون آنان درآمد کمی دارند و نان اندکی سر سفره هایشان می آورند.
ترجمه: گلناز سادات غفاری
