پس از گذشت 3 سال از آغاز بحران پناهجویان، اتحادیه اروپا هنوز موفق نشده است که سیاست واحد و منسجمی را در این زمینه اجرا کند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، یورو نیوز گزارش داد: گزارش های میدانی از نواحی مرزی در کوههای آلپ، بین فرانسه و ایتالیا به وضوح نشان می دهد که سیاست مهاجرت اروپا به خوبی عمل نمی کند. هر ماه ده ها پناهجو از گذرگاهی مرزی در این ناحیه می گذرند و گاهی جان خود را در مسیرهای باریک کوهستانی به خطر می اندازند تا از ایتالیا به فرانسه برسند.
هیچ کدام از این دو کشور علاقه ای به این پناهجویان ندارند. در حالی که گروه راست افراطی فرانسوی موسوم به «نسل هویت طلب» کنترل مرز با ایتالیا را به دست گرفته و در آوریل گذشته درخواست مسدود شدن این منطقه را کردند، عده ای از ساکنان مناطق مرزی در خاک فرانسه به طور داوطلبانه به پناهجویان کمک می کنند و با غذا، محل خواب و لباس به آنها خوشامد می گویند؛ گرچه ممکن است به دلیل پذیرفتن پناجویان تحت پیگرد قانونی قرار بگیرند.
از نظر «پاتریک پاسکو» کارشناس مهاجرت در اروپا از موسسه «ژاک دلور»، مشکل اصلی و اولیه سیاست های اروپا این است که دید درازمدت وجود ندارد. وی می گوید: «امروز کشورهای عضو اتحادیه اروپا نسبت به وضعیتی که پیش آمده واکنش نشان می دهند؛ بی اینکه راه هایی برای اجرای سیاست‌ها و اقداماتشان و رسیدن به نتایج مورد نظر در 15 یا 20 یا 25 سال آینده در نظر بگیرند.»
او همچنین از اختلاف نظری که بین کشورهای عضو اتحادیه اروپا در زمینه بازبینی «توافق دوبلین» وجود دارد، انتقاد می کند و می گوید: «در نشست آتی شورای اروپا که در ماه ژوئن برگزار می شود باید مجموعه ای از دستور العمل های مربوط به اصلاحات توافق دوبلین ارائه شود. اما در حال حاضر با بن بست روبرو هستیم که دلیلش این است که بین کشورهایی که خواهان همبستگی بیشتر برای مسئله مهاجرت هستند، و کشورهایی که از همبستگی بیشتر امتناع می کنند، اتفاق نظر وجود ندارد. در حالیکه مبنای «توافق دوبلین» همین همبستگی است.»
اختلافات سیاسی و موانع بوروکراتیک، اجرای سیاستی منسجم در زمینه مهاجرت را ناممکن کرده است. اروپا باید در این زمینه به حسن نیت و یا عدم حسن نیت کشورهای عضو متکی باشد.
از سال 2015 که تعداد پناهجویان به اوج رسید، تاکنون آلمان بخش عمده پناهجویان را به کشور راه داده است در حالی که لهستان و مجارستان حتی حاضر نشده اند سهمیه ای را که اتحادیه اروپا برای آنها تعیین کرده، بپذیرند.
ایتالیا و یونان شکایت می کنند که این دو کشور به خاطر موقعیت جغرافیایی شان درگاه ورود پناهجویانی شده اند که به دنبال آینده ای بهتر می خواهند به اروپا بیایند. کشورهای دیگری مثل فرانسه در یافتن جایی برای پناهجویانی که از ایتالیا و یونان می آیند کمتر از انتظار، عمل کرده اند.
از سوی دیگر بحث مفصلی هم درباره تفاوت بین پناهجوی سیاسی و پناهجوی اقتصادی در جریان است، و اروپا باید برای مواجهه با پدیده جدیدی به نام «مهاجران اقلیمی» نیز خود را آماده کند.
پاسکو می گوید: «گزارش هایی وجود دارد، به ویژه گزارشی که بانک جهانی در ماه مارس گذشته منتشر کرد، - که نشان می دهد اگر برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای اقدامی صورت نگیرد ، تا سال 2050 میلادی، 140 میلیون نفر در داخل کشور خودشان، در کشورهای آفریقای سیاه، آسیای جنوبی و یا آمریکا لاتین آواره خواهند شد. به همین دلیل تاثیر تغییرات آب و هوایی بر پدیده مهاجرت کاملا مشخص شده است. در حال حاضر باید در اروپا به دنبال واکنش مناسب برای رویارویی با این مشکل باشیم. با افرادی که مجبور شدند به خاطر خشکسالی، سیل یا طوفان خانه و کاشانه شان را رها کنند، چه کار می کنیم؟ آیا در سطح جامعه بین الملل اقدامات لازم را انجام می دهیم تا از پناهندگان اقلیمی از نظر حقوقی محافظت بشود؟ اینها سوالاتی است که باید از خودمان بپرسیم.»
