روی آوردن لبنانی ها به صندوق های رأی تأکیدی بر این است که کشور بهبودی خود را بازیافته و به تدریج به زندگی طبیعی یا حداقل آن به لبنان باز می گردد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «عبدالباری عطوان» نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در سرمقاله روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم به آخرین تحولات لبنان در سایه انتخابات پارلمانی پرداخت و نوشت: لبنان امروز در جشنواره انتخاباتی بی سابقه ای به سر می برد، به طوری که صدها هزار لبنانی به صندوق های رأی روی آوردند تا نمایندگان خود را در پارلمان پس از گذشت 9 سال به دلیل اختلاف بر سر قانون تغییر یافته انتخابات و بندهای آن و تکیه بر سیستم رای گیری نسبی به طوری که کشور به 15 دایره انتخاباتی تقسیم شد، برای نخستین بار انتخاب کنند.
غافلگیری ها چه بسا اندکی پس از شمارش آرا که نیاز به چند روز دارد رخ دهد اما خود برگزاری این انتخابات در منطقه آشوب زده ای مانند خاورمیانه و در کشوری که در لبه جنگ شعله ور از هفت سال پیش تا کنون (سوریه) قرار دارد و با وجود بیش از یک میلیون آواره سوری در اراضی اش و احتمال انفجار جنگ منطقه ای وسیع تر که چه بسا تبدیل به جنگ جهانی شود، تأکیدی بر این است که «معجزه» لبنانی هیچ نظیری در منطقه بلکه در همه جهان ندارد.
روی آوردن لبنانی ها به صندوق های رأی تأکیدی بر این است که کشور بهبودی خود را بازیافته و به تدریج به زندگی طبیعی یا حداقل آن به لبنان باز می گردد.این بازگشت به زندگی طبیعی، نیاز مبرم بخش اقتصادی این کشور است. به ویژه آن که مجموع بدهی ملی آن نزدیک به صد میلیارد دلار در کشوری بی درآمد رسیده است که گردشگری بارزترین در آمد آن به شمار می رود که بنابر دلایل چندی که اینجا مجال ذکر آنها نیست، ضربه بدی دیده است.
کشورهای کمک کننده در نشست اخیر پاریس وعده دادند که 11 میلیارد دلار به شکل وام های آسان ارائه کنند، این اقدام تلاشی برای دمیدن خون تازه در رگ های متصلب اقتصاد این کشور و مشروط به انجام اصلاحات اقتصادی ریشه ای است. این وام ها به مثابه «جام زهر» است که اقتصاد لبنان برای زنده ماندن باید آن را سر بکشد.
نتایج نهایی این انتخابات دو مساله احتمالی را در پی خواهد داشت:
نخست: بازگشت آقای «سعد حریری» در رأس دولت ائتلافی است که احزاب چندی را به مانند دولت کنونی در بر گیرد اما با کرسی های اندکی برای حزبش(جریان المستقبل) آن هم پس از کاهش حمایت سیاسی و مالی عربستان از وی و وقوع شکاف و جدایی در سر آن یعنی «جریان المستقبل» و ظهور رهبران رقیب.
دوم: تحکیم جایگاه «حزب الله» به عنوان قدرت اصلی سیاسی و نظامی در لبنان به رغم ائتلاف های خارجی که در اردوگاه احزاب و گروه های ضد آن با حمایت منطقه ای و خارجی ایستادند. ( به باور عبدالباری عطوان) حضور نظامی حزب الله در سوریه تأثیری منفی بر محبوبیت اش در سایه حالت اردوکشی طایفه ای روز افزون در منطقه گذاشته است اما این تأثیر محدود است و حزب به این بازگشت قوی و پوشش سیاسی وسیع تر در سایه پیش بینی ها درباره احتمال جنگ زودهنگام ایران و اسرائیل که لبنان و سوریه میدان های آن است، نیاز دارد.
با غروب آفتاب این جشنواره انتخاباتی ریشه دار تر و شفاف تر در منطقه خاورمیانه به پایان می رسد اما جدال داغ در لبنان حتما ادامه می یابد و شکل های مختلفی درباره کرسی های وزراتی و شخصیت های جدید به خود می گیرد و این خود «مهمات واقعی» در اختیار رسانه های پویای لبنان و شبکه های تلویزیونی فراوان با وابستگی های متفاوت که بخشی حیاتی و اصلی در شخصیت لبنانی به شمار می رود، قرار می دهد.
آقای سعد حریری که به دلیل«حادثه» بازداشت اش در ریاض و مجبور شدنش به استعفا دادن تبدیل به قهرمان ملی لبنانی ها شد و چه بسا به دلیل آن که رکورد بی سابقه ای در گرفتن عکس های«سلفی» با هواداران و دوستدارانش شکسته، وارد تاریخ لبنان شد تا جایی که به نوشته مجله انگلیسی«اکونومیست» وی به 6هزار نخبه زیباروی وعده داد که در صورت پیروزی در این انتخابات با هر کدام از آنها به شکل جداگانه عکس خواهد گرفت اما بی تردید وی با دشواری ها و مشکلات زیادی برای حفظ وحدت جریانش و صلابت ائتلاف هایش رو به روست و ماموریت تشکیل دولت جدید نیز بسیار دشوارتر از تشکیل دولت های سابق است آن هم پس از «اهانت هایی»که خودش و رسانه هایش به «حزب الله» و «سید حسن نصرالله» دبیر کل آن کردند.
آقای حریری به کرسی نخست وزیری در نتیجه توافق با حزب الله و «جریان ملی آزاد» به رهبری «میشل عون» رئیس جمهور رسید؛ توافقی که در ماه های اخیر به دلیل فشارهای خارجی زیاد «سست»شد و اگر به سرعت اقدام به ترمیم آن نکند تشکیل دولت جدید به تأخیر می افتد. این نیز برای لبنان که سالها بدون دولت رسمی و بدون رئیس جمهور به سر برد، جدید نیست.
لبنان یک حالت استثنایی در منطقه عربی است و می تواند همیشه ما را با حداقل همزیستی و حد بالای دموکراسی غافلگیر کند و این کشور و ملتش به رغم همه محافظه کاری ها مستحق تقدیر و احترام اند.
