در آرزوی دستگیری به امید پناهندگی

عکس: «شرمیلا عطایی» پناهجوی 10 ساله در یک پناهگاه موقت در خارج از بازداشتگاه مهاجران کالیدرس در جاوا به همراه برادرش فرید و سایر اعضای خانواده زندگی می کند.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، خانواده‌ها بدون هیچ پول و امیدی به آینده در خارج از ساختمان بازداشتگاه«کالیدرس جاکارتا» با وجود فشارهای بسیار چادر زده اند. 58 روز می گذرد. مدت زیادی است که «فرید عطایی» به همراه والدین و پنج خواهر و برادرش و همچنین خانواده سه نفره افغانستانی دیگری در پیاده رو مقابل بازداشتگاه مهاجران کالیدرس می خوابد و شب را صبح می کند. درست 20 متر آن طرف تر از مکانی که آنان می خوابند، در اصل بازداشتگاه با سیم های خاردار مارپیچی که به منظور ممانعت از خروج افراد طراحی شده قرار دارد. اما فرید به همراه بیش از 300 پناهجوی بی خانمان دیگر در خیابان، چادر و خیمه های موقت که با چوب بامبو برپا شده اند، به سر می بردند و در تلاش برای انجام خطایی هستند تا دستگیر شوند و به داخل بازداشتگاه راه یابند. پس از سال ها زندگی بی سرانجام در اندونزی این دیگر پایان خط است. پولشان تمام شده است و دیگر جایی برای رفتن ندارند.

در گذشته پناهجویانی از کشورهایی هم چون افغانستان، پاکستان، سومالی و عراق  به اندوزی می آمدند به امید اینکه با قایق به استرالیا برسند. اما تنها تعداد انگشت شماری قایق درطی سه سال و نیم گذشته وارد سواحل استرالیا شده است و تعداد اندکی از پناهجویان که به استرالیا رسیدند نیز با تبعید مواجه و دوباره به «ناوارو پاپوآ» گینه نو روانه شدند.

عکس: پناهجویانی از افغانستان، سودان و سومالی  در خارج از مرکز کالیدرس

اکنون پناهجویان اینجا امیدوارند که اوضاع بهتر شود و بتوانند در کشور سومی اسکان داده شوند. اما در هر سال تنها کمتر از یک درصد از این پناهجویان در سرتاسر جهان این فرصت را بدست می آورند.

برای 13 هزار و 885 پناهجو و پناهنده ای که در اندونزی هستند، درها پشت سرهم به طور مداوم بسته شده اند. فرید که 20 سال دارد می گوید: ما نمی دانیم چند سال دیگر اینجا خواهیم بود. ماه گذشته آژانس پناهندگان سازمان ملل در ایران اعلام کرد که ما به هیچ کشور دیگری انتقال داده نمی شویم و شاید برای همیشه اینجا بمانیم. (درهمین حین موتورسیکلت ها و ماشین ها می آمدند تا بر روی افرادی که در پیاده رو چادر زده بودند خاک و کف بریزند.)

خانواده فرید پیش از آنکه برادر بزرگش سال گذشته به ضرب گلوله در افغانستان کشته شود در ولایت «وردک» به کشاورزی مشغول بودند. حال پس از 10 ماه  در اندونزی پولشان تمام شده است.

فرید با اشاره به برخی اخبار در خصوص آینده ادامه داد: شاید هیچ وقت، شاید هم 20 یا 25 سال باید اینجا باشید. همه مردم نگرانند. آنها به اینجا آمده اند و به همه هم گفته اند.

موارد استثنایی در اولویت ها خواهد بود، مانند: مادران مجرد، خانواده های که تنها یکی از والدین وجود دارند، نوجوانان بدون همراه و یا افرادی که دچار اختلالات جسمی و ذهنی هستند اما زندگی برای سایرین  در حالت تعلیق است.

امسال در بازداشتگاه های جاوا، سوماترا و کلیمانتان در حالی که بنا به برخی گزارش ها ابتلا به افسرگی رو به افزایش و درخواست به کمک های روانشناسی زیاد شده است، اعتراضاتی برگزار شد. ماه گذشته یک پناهجوی افغان پس از آنکه خبردار شد احتمالا اسکان مجدد صورت نخواهد گرفت؛ اقدام به خودکشی کرد.

همچنین در همین حال اداره مهاجرت و حفاظت مرزی استرالیا به منظور حمایت از تازه واردین در اندوزی به  سازمان بین المللی مهاجرت  کمک مالی کرده است.

اداره مهاجرت و حفاظت مرزی استرالیا کمک کننده مالی اصلی سازمان بین المللی مهاجرت در اندونری است. در سال 2016، 40 میلیون دلار از 49 میلیون دلار این سازمان را استرالیا تامین کرده بود. این بدین منظور است که مهاجران وارد شده در اندونزی از مهاجرت به استرالیا منع می شوند.

سازمان بین المللی مهاجرت در بیانیه ای اظهار کرد: اداره مهاجرت و حفاظت مرزی استرالیا تصمیم گرفته است به  منظور متوقف کردن جریان مهاجران غیر مجاز جدید به اندونزی از 15 مارس   2018  کمک های مالی خود را برای حمایت از پناهجویان پرداخت کند و مهاجران جدید شامل آن نمی شوند.

 این در حالی است که شمار تازه واردین به اندونزی کاهش یافته است؛ اما متوقف نشده است. هفته گذشته 5 روهینگیایی  از میانمار که حدود سه هفته در دریا سرگردان بودند توسط ماهیگیرانی در «باندا آچه» نجات پیدا کردند.

سازمان بین المللی مهاجرت به دست کم 288  پناهجویی که در خارج از بازداشتگاه در کالیدرس چادر زده اند، رسیدگی می کند اما در مورد موارد جدید بعید است این کمک ها صورت گیرد.

پناهجویان و پناهندگان نمی توانند به صورت قانونی در اندونزی کار و یا تحصیل کنند. با این وجود سازمان بین المللی مهاجرت به منظور شرکت کودکان مهاجر در مدارس محلی و ایجاد آموزش مهارت های حرفه ای برای بزرگسالان مذاکره کرده است.

یکی از وعده ه های رییس جمهوری اندوزی در سال 2016، حقوق اساسی، آب سالم، غذا و مراقبت های بهداشتی بوده است.

اوضاع در اندونزی خوب نیست اما برای آنانی که در پیاده رو هستند وضع بهتر است از شرایطی که از آنجا بروند.

پس از دو ماه در خیابان بودن سکینه مادر فرید از آنچه که بر سر خانواده اش می آید نگران است اما باز هم از اینکه از افغانستان گریخته پشیمان نیست.

او می گوید: بهترین تصمیمی را که می توانستیم گرفتیم. اگر کشورمان را ترک نکرده بودیم تا حالا کشته شده بودیم. راه دیگری نداشتیم.

 مترجم: گلناز سادات غفاری

منبع: گاردین