پیمان ناتو هرگز به درخواست های ناامید کننده اردوغان پاسخ نمی دهد و برای حمایت از مرزهای ترکیه دخالت نمی کند و همانطور رفتار می کند که اتحادیه اروپا با درخواست عضویت ترکیه در این اتحادیه برخورد کرده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «عبدالباری عطوان» نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در یادداشتی در روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم به درخواست کمک اردوغان از ناتو برای حمایت از وی در جنگش علیه سوریه پرداخت و نوشت: بزرگترین دستاوردی که ملت، دولت و احزاب ترکیه به دلیل دخالت شان در بحران سوریه که این روزها وارد هشتمین سال خود شده است، به دست آوردند این بود که یک مساله«شوک زا» را فهمیدند و آن این است که عضویت شان در پیمان «ناتو» که شصت سال پیش یکی از موسسان آن بودند، عضویت از نوع درجه«پنجم» با وظایفی الزام آور و بدون هر گونه حق و حقوقی در مقابل است.
«رجب طیب اردوغان»رئیس جمهور ترکیه روز گذشته –شنبه- در سخنرانی خود در استان«مرسین» از پیمان ناتو برای آمدن به سوریه و کمک به حمایت از مرزهای ترکیه از تروریسم دعوت کرد. و یک کلام گفت:« خطاب به ناتو می گویم...کجایید شما...بیایید به سوریه...چرا نمی آیید..آیا ترکیه یکی از اعضای ناتو نیست...ما را به افغانستان،سومالی و بالکان دعوت کردید و آمدیم ..اکنون من از شما برای آمدن به سوریه دعوت می کنم،پس چرا پاسخ مثبت نمی دهید؟»
این درخواست«غیر ناگهانی» اردوغان رئیس جمهور ترکیه دارای معناهای زیادی است و برای رسیدن به چند هدف صورت گرفته است.
اول: اینکه اردوغان رئیس جمهور ترکیه در عفرین به لحاظ سیاسی و نظامی«گرفتار شد» و به خوبی فهمیده است که تعیین سرنوشت نبرد در این شهر که نیروهایش آن را به محاصره در آورده است، آسان نیست و بسیار پرهزینه است آن هم در سایه روی آوردن افراد مسلح کرد به سمت آن از شهرهای«الرقه»،«قامشلی»،«عین العرب» و «الحسکه» و چه بسا با حمایت آمریکا. به همین دلیل از ائتلافی کمک می خواهد که ترک ها خدمات ارزشمند و بی بدیلی در اوج جنگ سرد به آن ارائه کردند.
دوم: بعید نیست که اردوغان این درخواست را ارائه کرد ولی در اصل ملت ترکیه را مورد خطاب قرار داد بیش از آن که پیمان ناتو را مورد خطاب قرار دهد. وی می خواهد به این ملت یا به آن بخش غرب گرایش که چشم به این دارد که هویت کشور اروپایی شود و نه شرقی اسلامی، بگوید که این ائتلاف برای حمایت از مرزهای کشورتان در برابر تروریسم زمانی که از او خواستید نیامد و از همه تعهدات خود در قبال شما که در میثاق ناتو آمده است، شانه خالی کرد.
سوم: رفتن به سمت منبج بعد از حمله به عفرین یعنی برخورد با ایالات متحده آمریکا که نیروهایش در شهر حضور دارند و در نزدیک به 20 پایگاه نظامی در طول مرزهای ترکیه و سوریه حضور دارند؛ به عبارت برخورد با قدرت بزرگ در این پیمان است به همین دلیل از اروپایی ها می خواهد از برخورد دو عضو موسس در ناتو جلوگیری کنند و بر آمریکا برای تغییر موضعش در حمایت از کردها و طرح جدایی بزرگ شان فشار بیاورند.
اردوغان در همین سخنرانی تأکید کرد که ترک ها نیروی اشغالگر نیستند و طرح آنها برای دخالت نظامی در عفرین و چه بسا دیگر شهرهای سوریه مانند القامشلی و«تل ابیض» و منبج پاک سازی مرزهای ترکیه از تروریست هاست و درباره دیگر اهداف که در روزهای نخست از این دخالت نظامی(دخالتی که وارد هشتیمن هفته خود شد) از آن دم زد و آن ایجاد منطقه امن به عمق 50 کیلومتر برای اسکان 3.5 میلیون آواره سوری است، سخنی به میان نیاورد؛ امری که تفسیرش پایین آمدن سقف خواسته ها و توقعات و چراغ سبز نشان دادن غیر مستقیم به رهبران سوریه است.
پیمان ناتو هرگز به درخواست های ناامید کننده اردوغان پاسخ نمی دهد و برای حمایت از مرزهای ترکیه دخالت نمی کند و همانطور رفتار می کند که اتحادیه اروپا با درخواست عضویت ترکیه در این اتحادیه برخورد کرده است. ترکیه در هر صورت یک کشور مسلمان در پیمان ناتوی غربی-مسیحی سفید پوست است و عضویت ترکیه با پایان جنگ سرد و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و بخار شدن پیمان«ورشو»به پایان رسید.
پیمان ناتو با ترکیه بر اساس سیستم «کفیل» یا ارباب و برده برخورد می کند؛ برده دستورات ارباب را بدون هیچ بحثی انجام می دهد و به اندک راضی است و این همان کاری است که ترکیه انجام داد زمانی که دعوت فرماندهان ناتو برای دخالت در افغانستان،سومالی و بالکان و نیز در سوریه و لیبی که اردوغان در همین سخنرانی اش به آنها اشاره نکرد را لبیک گفت.
آمریکا و همپیمانان عرب و اروپایی اش همان کسانی بودند که ترکیه را در این دام سوریه گرفتار کردند و تصمیم گرفتند که با کردها به عنوان همپیمان مورد اعتماد جایگزین اش کنند؛ همپیمانی که بشود به او به عنوان محور اساسی استراتژی غرب در خارومیانه تکیه کرد. به همین دلیل آمریکا از ورود ترکیه و سوریه با هم به سمت شرق فرات جلوگیری می کند؛ همان جایی که ذخایر نفت و گاز«رزرو شده» برای کشور کردی که آمریکایی ها می خواهند با کندن اراضی از سوریه و ترکیه آن را ایجاد کنند، وجود دارد.
ترکیه برای غرب مانعی برای ورود مسلمانان به اروپا چه سیاسی چه نظامی بوده است و این نقش به محض آن که اردوغان«پرچم عثمانی ها» را بالا برد به پایان رسید؛ پرچمی که یادآور رسیدن نیروهای ترکیه به وین پس از حمله به بلغارستان،رومانی و برخی از کشورهای بالکان است.
نشست سه جانبه سران که قرار است با میزبانی اردوغان در استانبول در اوایل ماه آینده با حضور «ولادیمیر پوتین»رئیس جمهور روسیه و «حسن روحانی» رئیس جمهوری ایران برگزار شود چه بسا فرصتی برای بازنگری استراتژیک همه اشتباه های ترکیه در هفت سال خشکسالی گذشته است و آغاز رفتن به سمت سیاست ها و ائتلاف های جدید است که بارزترین عنوان آن خروج از پیمان ناتو است.
آمریکایی ها ترکیه را در سوریه گرفتار کردند تا از حرکت ترکیه به سمت شرق یعنی بستر طبیعی و اصلی اش جلوگیری کنند بدون آن که عضوت «اصیل»در پیمان ناتو و باشگاه سفید پوست ها را به رسمیت بشناسند.آمریکا به طور کامل به هدفش رسید و سوریه ویران شد و ترکیه ناامن و بی ثبات شد و وحدت اراضی و دیموگرافی اش تهدید شد و به همین دلیل این داد و فریادها و درخواست های کمک اردوغان از پیمان ناتو هیچ بازتابی و پاسخی دریافت نکرد.
کریم پورزبید
