در هفته گذشته در داووس مشخص شد که شتاب ژئوپلیتیک به نفع واشنگتن و ترامپ نیست.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی نوشت: رئیس جمهور «ترامپ» از نشست مجمع جهانی اقتصاد برای جلب سرمایه گذاران و رهبران تجاری با اطمینان بخشیدن درباره این مسئله استفاده کرد که شعار «نخست آمریکا، به معنای تنها بودن آمریکا» نیست. اما در نشست داووس مشخص شد که شتاب ژئوپلیتیک به نفع پکن است، نه واشنگتن.
در یک سوی شهر «داووس» سوئیس، «میشل تمر» رئیس جمهور برزیل از پیشنهاد غیرمنتظره پکن برای همکاری نزدیک کشورهای آمریکای لاتین با ابتکار «یک کمربند، یک جاده» چین به منظور گسترش نفوذ اقتصادی و دیپلماتیک در خارج از این کشوراستقبال کرد.
در آن سوی این شهر، یک دیپلمات بلندپایه چینی در یک صبحانه کاری به معرفی نخست وزیر پاکستان کمک کرد. «شاهد خاقان عباسی» در این دیدار از توسعه سریع سرمایه گذاری های چین در کشورش، از جمله احداث نیروگاه ها و یک بندر بزرگ تمجید کرد.
یکی از سخنرانی هایی در مجمع جهانی اقتصاد که با استقبال شرکت کنندگان مواجه شد، سخنرانی «لیو هی» عضو کمیته مرکزی حزب کمونیست چین بود که به ترغیب درباره ابتکار «یک کمربند، یک جاده» پرداخت. شرکت کنندگان در این نشست اعلام کردند این ابتکار چین از همین حالا رقیب نهادهای بین المللی دیرینه تری است که به طور معمول، آمریکا در راس شان قرار داشته است.
«جو کائسر» مدیر اجرایی غول صنعتی آلمانی «زیمنس» با اشاره به سازمان تجارت جهانی گفت: «خواه ناخواه، ابتکار «یک کمربند، یک جاده» چین، «یک سازمان تجارت جهانی» جدید خواهد بود.»
«یک کمربند، یک جاده» نام خود را از این ایده گرفته که پکن در حال گسترش نفوذ خود در راستای راه ابریشم است.
این طرح، محور سیاست خارجی «شی جینپینگ» رئیس جمهور چین، و وعده های او برای تحقق «رویای چین» برای بازگرداندن کشورش به جایگاه مرتفع پیشین خود است. این طرح که سال 2013 در قزاقستان رونمایی شد، به عنوان طرحی برای احیاء ارتباطات اقتصادی، دیپلماتیک و سرمایه گذاری در سراسر آسیای مرکزی آغاز شد.
با وعده پکن برای میلیاردها دلار سرمایه گذاری در احداث بزرگراه ها، خطوط ریلی، بنادر، نیروگاه ها، و دیگر زیرساخت ها که بخش عمده آن از طریق وام های بانک های دولتی چین تامین می شود، دامنه طرح «یک کمربند، یک جاده» به تدریج گسترده شد و خاورمیانه، اروپا و آفریقای شرقی را در بر گرفت.
برخی منتقدان به این طرح با دیده شک می نگریستند و این گونه استدلال می کردند که پروژه هایی که از طریق این ابتکار مورد استفاده قرار می گیرند، دریافت کنندگان را در بدهی فرو می برند و باعث آسیب زیست محیطی می شوند. این ابتکار عمل همچنین به عنوان یک خط مشی آسان برای تامین مالی نظام های اقتدارگرا مورد انتقاد قرار گرفته است. اما چین می گوید پروژه هایش از لحاظ زیست محیطی و مالی قابل قبول خواهند بود و به نحوه مدیریت کشورهای دیگر کاری ندارد.
در حالی که مجمع جهانی اقتصاد در داووس برگزار می شد، چین تلاش های دیگری می کرد تا بلندپروازی های ژئوپلیتیک خود درباره ابتکار «یک کمربند، یک جاده» را حتی بیش از پیش گسترش دهد. «وانگ یی» وزیر خارجه چین در نشست وزرای خارجه کشورهای آمریکای لاتین و حوزه دریای کارائیب که در شهر «سانتیاگو» شیلی، برگزار شد، خواستار مشارکت و همکاری تنگاتنگ کشورهای منطقه شد؛ البته وی از مشارکت دادن رسمی آنها در این ابتکار خودداری کرد.
تمر، رئیس جمهور برزیل در داووس گفت نگران افزایش نفوذ چین در آمریکای جنوبی نیست؛ کشوری که سرمایه گذاری در شیلی را افزایش داده و وام های کلانی به ونزوئلا و اکوادور داده است. آمریکا هم همین کار را کرده است.
پکن، با وجود وضع تعرفه های سنگین بر طیف گسترده ای از کالاهای تولیدی همچون کفش و خودرو، این لفاظی ها را می کند. میانگین تعرفه بر واردات در چین، در واقع سه برابر این تعرفه ها در آمریکا، و دو برابر آن در اتحادیه اروپاست.
با وجود این، چین بر بسیاری از مواد خام همچون سنگ آهن که مقادیر محدودی از آن را در داخل دارد، هیچ تعرفه ای اعمال نکرده است. در نتیجه، موضع چین به ویژه در کشورهایی همچون شیلی استقبال می شود که مواد خام بسیاری زیادی تولید می کنند، اما کالاهای کارخانه ای نسبتا کمی تولید می کنند.
«هرالدو مونوز» وزیر خارجه شیلی با بسیار خوب توصیف کردن دیدگاه باز چین و مخالف بودن این کشور با حمایت از صنایع داخلی گفت: «در این زمینه، ما شاهد تفاوت بسیار زیادی میان چین با آمریکا هستیم.»
