دولت ترامپ دوستی با عربستان را برگزیده و از طرح های ولیعهد این کشور چشم بسته پشتیبانی می کند؛ غافل از اینکه در نهایت متضرر خواهد شد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، مجله محافظه کاران آمریکایی (امریکن کانسروتیو) در گزارشی نوشت: در طول تاریخ، در حالی که رژیم ها می آیند و می روند، تمدن ها باقی می مانند. شرط بندی بر روی قطار اولی در برابر قطار دومی، و شما در حال یک شرط بندی جهنمی هستید. آل سعود یک رژیم تسخیر شده است. اما در مقابل، ایران، تجسم مدرن یک تمدن کهن و پربار است. خصومت بین این دو عمیق و واقعی است و اکنون هدف قرار گرفته است.
اینکه چگونه آمریکا به سمت عربستان به جای ایران متمایل شده است، خود یک داستان با محاسبات غلط و احمقانه دارد. به طور کلی، این نسخه ما از لورنس عربستان با شخصیت کاریزماتیک است.
عربستان سعودی به عنوان یک دوست واجد شرایط آمریکایی ها است و به همان نسبت (رژیم) اسرائیل هم همین گونه است. هر دو دارای فهرستی از چالش های امنیتی هستند که آمریکا می تواند به آسانی آنها را به نفع خود مدیریت کند. طی چندین دهه، در هر یک از این چالش ها، عربستانی ها و اسرائیلی ها به شدت تلاش کرده اند تا ارتباط نزدیکی با واشنگتن داشته باشند.
البته تفاوت هایی هم وجود دارد. ما بدون انتظار بازپرداخت، به اسرائیل سلاح داده ایم. در مقابل ما به عربستان سعودی سلاح هایمان را فروخته ایم و پول نقد دریافت کرده ایم. تعهد ما برای حمایت از اسرائیل یک بعد تاریخی دارد. تعهد ما نسبت به دفاع از عربستان سعودی، تا حدودی کمتر از حد عالی است، و غیر ممکن است که از سوالات مربوط به نفت و بازاریابی سخت افزار های نظامی جدا شود.
مطمئنا توجیه بیشتری برای روابط آمریکا و اسرائیل وجود دارد: این دو یک چشم انداز مشترک و مجموعه ای از ارزش های مشترک دارند. بر اساس این دیدگاه، آمریکایی ها و اسراییلی ها بخشی از یک نهاد بزرگ تر به نام «غرب» هستند. بنابراین دوستی آمریکا و اسرائیل قطعی است.
چنین ادعایی در رابطه با رابطه ایالات متحده و عربستان سعودی وجود ندارد. ما و آنها یکسان نیستیم. عربستان سعودی بخشی از غرب نیست؛ حتی با تعریف وسیع تر از آن اصطلاح. در واقع، دولت عربستان سعودی طی دهه ها شاهد یک نزاع حاد با ارزش هایی است که ایالات متحده و دیگر کشورهای غربی می گویند که آنها را نمایندگی می کنند. عربستان سعودی در رتبه بندی جهانی رژیم های غیر دموکراتیک تقریبا نزدیک به آخرین رتبه ها قرار دارد.
بدتر اینکه، ثروت تولید شده از فروش نفت عربستان سعودی به دست تروریست های ضد غربی می رسد. اینکه پول عربستان اسلامگرایی رادیکال خشونت آمیز را تضمین می کند، به طور گسترده ای پذیرفته شده است. و، البته، اینکه 15 نفر از هواپیماربایان در حادثه 11 سپتامبر 2001 از شهروندان عربستان بوده اند، حقایق شناخته شده ای برای همه بدون نیاز به هیچ توضیحی طبقه بندی شده است.
بنابراین اصلا عجیب به نظر نمی رسد که «دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا در دوران نخست ریاست جمهوری خود در کنار عربستان علیه ایران موضع گیری کرده باشد. در نظر این دو کشور، سهم آنها در این بازی بزرگ قابل توجه است.
استدلال آمریکا برای جهت گیری در این مناقشه ضعیف است. اگر هم استدلالی باشد، انجام این کار به احتمال زیاد رشته های طولانی ای از سوء تفاهمات را نشان می دهد که سیاست ایالات متحده در این بخش از جهان از زمان پایان جنگ سرد مشخص شده است.
از زمانی که صدام حسین به طرز احمقانه ای در سال 1990 به کویت حمله کرد، ایالات متحده تلاش کرده است که خود را به مهره ای مداخله گر در همه امور خلیج فارس تبدیل کند. تحت پوشش جنگ علیه تروریسم و / یا پیشبرد عوامل موثر بر آزادی، ما سهم بزرگی در جهان اسلام داشته ایم؛ ده ها پایگاه ایجاد کرده و صدها نیرو به این منطقه اعزام کرده و نیروهای نیابتی را نیز در این مکان ها گماشته ایم.
نتایج، اکنون پس از بیش از 25 سال، یکنواخت هستند. ما با انجام این کار، باعث ایجاد هرج و مرج و آشوب شده و ویروس تروریسم خشونت آمیز که به نظر می رسید تلاش می کنیم آن را مهار کنیم، را بیشتر گسترش داده ایم. ما هزاران افغان، عراقی و دیگر شهروندان از ملیت های مختلف را کشته ایم و بسیاری از نیروهای خود را از دست داده ایم و در مقابل هیچ چیزی بدست نیاورده ایم. هزینه ای که در این جنگ ها صرف شد، برای بازسازی تمامی پل های قاره آمریکا کافی بود.
ترامپ در یک سالی که در کاخ سفید بوده است، به بروز مسائلی بدتر از جنگ هایی که به ارث برده منجر شده، و مدیریت واقعی آن جنگ ها را به افسران ارشد ارتش سپرده و آنها هم ظاهرا از استمرار این جنگ ها ناراضی نیستند.
این معامله عجیب مدنی-نظامی، به نفع عربستان سعودی بوده است. رهبران سعودی با ترکیبی از زرق و برق و مجیزگویی، همراه با دادن وعده به خرید سلاح های بیشتر، وقت را در فریب دادن رئیس جمهور نادان آمریکا تلف نکردند. همان گونه که «دیوید میلر» و ریچارد سوکولسکی» در مجله فارن پالسی نوشته اند، «سلمان بن عبدالعزیز آل سعود، در سن 81 سالگی حضور کمرنگی دارد و پسر او و ولیعهد «محمد بن سلمان» در 32 سالگی و با اعتماد به نفس کامل زمام امور را در دست گرفته و تلاش می کند به دولت ترامپ القا کند که اوست که کلید جنگ، صلح و تحول منطقه را در اختیار دارد.»
♦♦♦
دقیقا چه چیزی در ریاض اتفاق افتاده است؟
بن سلمان فردی جوان و عجول است. تحت پوشش مبارزه با فساد و آزاد سازی جامعه سعودی، او موضع خود را به عنوان پادشاه محکم می کند. او با ادعای مخالفت با تلاش ایران برای کسب هژمونی منطقه، او به نظر می رسد قصد دارد عربستان سعودی را به هژمون منطقه ای تبدیل کند؛ در حالی که از امریکا هم در این راه کمک می گیرد.
در یمن، قطر، لبنان و جاهای دیگر، نتایج اولیه این کار نشان داده شده است: اعمال زور دیپلماتیک و نظامی عربستان در این کشورها هیچ موفقیتی نداشته است. بر اساس شواهد موجود، بن سلمان نمی تواند همچون «بیسمارک» باشد؛ بلکه او می تواند معادل عربی «قیصر ویلهلم دوم» باشد، که دستاورد اصلی آن نابود کردن تختی است که به ارث برده است.
با این حال، ترامپ و ژنرال های ایران ستیز او اجازه داده اند آمریکا به یک فریب خورده برای عربستان سعودی تبدیل شود که به صورت تاکتیکی در حال قربانی شدن توسط جاه طلبی های بن سلمان است. این دیدگاه خطرناک است که اجازه می دهد ایالات متحده در یک جنگ غیرضروری دیگر، این بار با ایران، درگیر شود. در عین حال، درک منافع واقعی ایالات متحده در خلیج فارس از دست می رود.
هدف از سیاست ایالات متحده در منطقه باید کاهش بروز خشونت و ناآرامی باشد اما اخیرا ایالات متحده خود را درگیر آن کرده است. در مورد رقابت ژئوپلیتیکی بین عربستان سعودی و ایران، همانگونه که وزیر خارجه آمریکا زمانی گفت، ما سودی از این جنگ نداریم.
باید گفت که عربستان سعودی نه دوست آمریکاست و نه ایران. دشمنی بین کشور ما و جمهوری اسلامی واقعی و عمیق است. هیچ همدلی و اعتمادی بین ما وجود ندارد. هیچ کس توضیحی برای این نزاع متقابل ندارد.
برای دولت ترامپ پیوستن به جبهه ضد ایران، ممکن است ولیعهد عربستان و همچنین مجتمع صنعتی - نظامی آمریکا را خرسند کند. اما منافع بلند مدتی برای ایالات متحده نخواهد داشت.
چالش دیپلماتیکی که آمریکا اکنون با آن مواجه است این است که ایران را مجبور به تعدیل رفتار خود کند و این کار نیاز به آرامش و صبر دارد. ما باید درک کنیم که هیچ دوستی در خاورمیانه بزرگ نداریم. هیچ دوستی... تنها منافعی داریم که نیاز به بازیابی دارد.
