ویرانه ای به نام «الرقه»؛ از شهر هیچ چیز باقی نمانده است

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، خبرگزاری فرانسه در گزارشی نوشت: چشمان«آسیا»پر از اشک شده است در حالی که دارد به پیرامون خود و به شیشه های شکسته و پخش شده و فروشگاه های ویران شده و رستوران های منهدم شده در خیابانی نگاه می کرد که در گذشته خیابان مورد علاقه اش برای بازارگردی در شهر الرقه بود.

آسیا(35 سال) در صندلی پشتی خودرویی نشسته که در حال گردش در خیابان «تل ابیض» در شهر الرقه است و می گوید:«خدایا این زیباترین شهر بود».

از شیشه خودرو به خیابان نگاه می کند و می افزاید:« به اطراف ما نگاه کنید به خانه های ما نگاه کنید...چگونه می توانیم زندگی کنیم؟»

آسیا از جمله اندک شهروندانی است که روز جمعه توانستند به شهر الرقه پس از گذشت سه هفته از شکست و درهم کوبیدن گروه تروریستی داعش و کنترل کامل این شهر توسط نیروهای دموکراتیک سوریه ،گروه های کرد و عرب مورد حمایت آمریکا، وارد آن شود.

نیروهای دموکراتیک سوریه روز جمعه اعلام کرد که جشن آزادی شهر که آن را «عروس فرات» نامید را رسما در ورزشگاه شهر در مرکز الرقه برگزار کرد. لیکن اعلام کرد که غیرنظامیان تا زمان پایان عملیات پاک سازی و از بین بردن مین ها و مواد منفجره در آن نمی توانند به شهر برگردند.

گروه کوچکی از نزدیکان افراد مسلح وابسته به نیروهای دموکراتیک سوریه یا مسئولان محلی آواره از شهر روز جمعه اجازه یافتند فقط برای یک روز از شهر بازدید کنند.

این افراد در جشنی که در ورزشگاه شهر برگزار شد شرکت کردند و برخی از آنها توانستند که بقایای خانه های خود را ببینند.

پس از پایان جشن آسیا و چهار کودکش با استفاده از یک خودروی کرایه ای که شوهر مسلحش در نیروهای دموکراتیک سوریه کرایه گرفت در منطقه «الرمیلی» در شرق شهر برای پیدا کردن خانه شان چرخی کرد.

آسیا گفت:« خانه ام را مورد حمله قرار دادند. دیدمش ولی ای کاش نمی دیدمش. از اثایه ام که روی زمین پخش و پلا بود شناختمش، ای کاش اثاثیه و وسایل را می دزدیدند و دیوارها باقی می ماند».

ویرانی، درد و اندوه

آسیا منتظر لحظه ای بود که بتواند از شهر «طبقه» واقع در 70 کیلومتری غرب الرقه که نیروهای دموکراتیک سوریه چندی پیش آن را به کنترل خود در آورده بودند،به شهر الرقه برگردد. وی مجبور شده بود از الرقه به طبقه فرار کند.

اما پس از آن که حجم ویرانی شهر را دید گفت:«از آن چه دیدم شوک زده شدم ای کاش برنگردم. می گفتیم که خانه مان در الطبقه را ترک می کنیم و به الرقه بر می گردیم ولی چگونه؟الان دیگر نمی خواهم برگردم. همه خاطرات شیرین تبدیل به مصیبت شده است».

غیرنظامیان نتوانسته اند که به خانه های خود بازگردند یا به ویرانه های خانه های خود از ترس مین هایی که داعشی ها به جای گذاشته اند برگردند.

ویرانی به طور کامل شهر را فرا گرفته است به گونه ای که بسیار دشوار است که نشانه های آن را پیدا کرد لیکن می تواند برخی مکان را از طریق تابلویی که اشاره به مطب پزشک کودکان یا بقایای پارچه و ادوات بافندگی در فروشگاهی بازشناخت.

سازمان ملل در ماه سپتامبر تخمین زد که 80 درصد از مساحت شهر غیر قابل سکونت است. این شهر اکنون از نبود کامل زیرساخت های اساسی رنج می برد.

در مناطق واقع در نزدیکی شهر که در ابتدای درگیری با داعش که از چند ماه پیش آغازشد، بازپس گرفته شد، خانه های ویران و سقف های سقوط کرده خانه ها یا درهای خانه هایی که کنده شده دیده می شود. اما صحنه در مرکز شهر شوک زاست گویی محله ها تبدیل به ویرانه ها و آوار کامل شده است و نمی توان میان خانه و فروشگاه تفاوت قائل شد. همه چیز تبدیل به کوهی از آوار شده است...سنگ، لوله ها و سیم ها.

بخشی از اعضای شورای غیرنظامی الرقه که قرار است اداره شهر و پرونده بازسازی آن را به عهده گیرد از دیدن حجم ویرانی به دلیل جنگ های سخت به مدت بیش از چهار ماه وحشت زده شدند.

«فاضله الخلیل» (34 سال) وکیل مدافع و عضو در این شورا گفت:«به دلیل بازگشت خوشحال شدیم ولی اینجا چیزی جز ویرانی و درد و اندوه دیده نمی شود».

وی می افزاید:« از ساختمان ها و زیرساخت ها چیزی باقی نمانده است و هیچ نشانه ای از زندگی دیده نمی شود».

الخلیل در ادامه گفت که « وارد الرقه شدم ولی نشناختمش، همه چیز آمیخته با ویرانی است.نه خیابان ها  را شناختم و نه ساختمان ها را».

الخلیل نیز فقط چند ساعت در شهرش الرقه نماند شهری که در حاشیه مشارکت اش در جشن نیروهای دموکراتیک سوریه از آن بازدید کرد.

الخلیل می گوید:« نمی دانم به برادرانم و دوستانم از این شهر چه بگویم.آرزو داشتم با هم برگردیم و در الرقه با هم دیدار کنیم».

سازمان ملل متحد و سازمان های غیر دولتی پیش بینی می کنند که پاک سازی و آواربرداری الرقه و بازسازی آن تلاش های گسترده ای را می طلبد و چندین ماه نیاز دارد تا زندگی به آن برگردد.

آزادی اندوهناک

فقط چند هفته پیش «محمود محمد» به همراه همکارانش در کمیته بازسازی در شورای غیرنظامی الرقه طرح های خود برای آغاز کار در شهر را ارائه می کردند.

آنها کار را به چند بخش تقسیم کردند به گونه ای که از اطراف شهر شروع کرده و به داخل آن برسند و قرار بود که از پاک سازی مین ها و آواربرداری و پاک کردن شهر از زباله ها شروع کنند تا پس از آن به راه اندازی دوباره شبکه های آب و برق و بهداشت و مدارش برسند.

اما محمد با دیدن حجم ویرانی شوک زده شد.

این جوان 27 ساله می گوید:« زمانی که وارد شهر شدیم طرح ها و برنامه های ما کاملا تغییر کرد.اوضاع بسیار بدتر از آن چیزی است که تصور می کردم».

محمد عکس هایی از خیابان ویران شده تل ابیض با موبایل خود می گیرد و می افزاید:«عکس هایی قبلا از شهر می دیدیم ولی نمی دانستیم یا توقع نداشتیم که به این شکل آن را ببینیم».

محمد به مجموعه ای از فروشگاه های چسبیده به هم اشاره می کند و می گوید که خانواده اش مالک اینها بود.

وی می افزاید:« هر چیری که به ذهنت می رسید در این خیابان پیدا می شد»سپس سرش را از روی تأسف تکان می دهد و به آهستگی می گوید: «ویرانی وحشتناک است بیش از آن چیزی است که فکر می کردیم».

از کنار محمد یا کامیون سفیدی عبور می کند که صدای موسیقی از آن می آید و شماری از افراد مسلح نیروهای دموکراتیک سوریه در آن می رقصند و علامت پیروزی را نشان می دهد و یکی از آنها تفنگش را بالا برده و فریاد می زند« الرقه پیروز شد برادران».