گزینه های ترامپ در مقابل پیونگ یانگ: از دیپلماسی تا زور

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، مجله آمریکایی الگماینر در گزارشی نوشت: «کیم جونگ اون» به سرعت در حال توسعه و آزمایش موشک های بالستیک و بمب های هسته ای است و اکنون آمریکا و متحدان آسیایی اش را تهدید می کند. «دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا نیر به نوبه خود کیم را تهدید کرده است. هر دو گفته اند که کشور های یکدیگر را نابود خواهند کرد و هر کدام دیگری را «دیوانه» توصیف می کند.

کیم اعلام کرده است که یک بمب هیدروژنی را در اقیانوس آرام آزمایش خواهد کرد و ترامپ اعلام کرده است که آماده استفاد از زور با ارسال بمب افکن های سنگین B1 در نزدیکی مرز شرقی کره شمالی است. کیم با تهدید به سرنگونی هواپیماهای جنگی آمریکا حتی در خارج از حریم هوایی خود، پاسخ این تهدید ترامپ را داد.

رئیس جمهور آمریکا دارای گزینه های متعددی برای مقابله با این بحران است. این گزینه ها در طیفی از انجام ندادن هیچ عکس العملی که به کره شمالی اجازه می دهد به یک نیروی هسته ای کنترل نشده تبدیل شود، تا دیپلماسی و تحریم و در نهایت استفاده از زور و حملات سایبری متغیر هستند.

گزینه 1: اجازه دهید کره شمالی به یک قدرت هسته ای تبدیل شود

کره شمالی هنوز به یک قدرت کامل هسته ای که می تواند به طور مستقیم امریکا را تهدید کند، تبدیل نشده است. برای تبدیل شدن به چنین قدرتی، باید ظرفیت تولید موشک های بالستیک بین قاره ای را داشته باشد تا بتواند به هر مکانی در آمریکا حمله کند و همچنین کلاهک های هسته ای داشته باشد که می تواند بر روی آنها نصب شود. چندین کارشناس که اغلب مقامات سابق دولت «باراک اوباما» رئیس جمهور پیشین آمریکا بوده اند استدلال می کنند که برای متوقف کردن پیونگ یانگ خیلی دیر شده است و آمریکا باید به راحتی اجازه دهد این کشور هسته ای شود. آنها ادعا می کنند که این گزینه، یک استراتژی هسته ای ایجاد خواهد کرد: «تعادل ظریف ترور».

این کار به ایجاد نوعی سیستم بازدارندگی متقابل که در جنگ آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی در دوران جنگ سرد وجود داشت، منتهی خواهد شد. یک کره شمالی هسته ای نیز می تواند به طور نظری کیم را به یک رهبر میانه رو تبدیل کند.

مشکل این رویکرد این است که طرفداران این نظام وحشتناک، پیونگ یانگ را نادیده می گیرند. آنها عقلانیت رهبری را می پذیرند و نتیجه تقریبا مشخصی از گسترش سلاح های هسته ای را در آسیا (کره جنوبی و ژاپن) و خاورمیانه نادیده می گیرند.

گزینه 2: دستیابی به توافق هسته ای به سبک توافق با ایران

کارشناسان دیگر پیشنهاد داده اند که بحران را می توان از طریق دیپلماسی، مذاکره و توافق مشابه امضا شده با ایران حل کرد. این یک نسخه بهبود یافته است که مدت 10 تا 15 سال به طول می انجامد که در آن کیم برنامه تسلیحات هسته ای خود را تحت نظارت و تایید دقیق سازمان ملل متحد متوقف می کند. در عوض، تحریم ها لغو خواهند شد و پیونگ یانگ کمک قابل توجهی دریافت خواهد کرد.

این ایده نادیده گرفتن تصمیم واضح کیم برای دستیابی به سلاح های هسته ای به هر قیمتی، و همچنین نقض قراردادهای هسته ای پیشین در پیونگ یانگ است. از سوی دیگر ترامپ منتقد سرسخت توافق با ایران است و بعید به نظر می رسد توافق مشابهی را با کره شمالی منعقد کند.

گزینه 3: دستیابی به مدل توافقنامه موشکی کوبا مربوط به سال 1962

یکی دیگر از راه حل های دیپلماتیک می تواند دستیابی به مدلی باشد که در سال 1962 به بحران موشکی کوبا پایان داد. اتحاد جماهیر شوروی توضیح داد که استقرار موشک های هسته ای در کوبا عمدتا برای جلوگیری از تلاش های آمریکا برای سرنگونی «فیدل کاسترو» بود. زمانی که آمریکا قول داد از مبارزه علیه کاسترو خودداری کند، بحران به پایان رسید و موشک ها به روسیه بازگردانده شدند، .

اگر نگرانی اصلی کیم بقای دولتش باشد، می تواند به لحاظ نظری متقاعد شود که عقب نشینی از برنامه هسته ای اش، تلاش آمریکا را برای براندازی این رژیم متوقف می کند. با این حال، سطح بالایی از سوء ظن دو طرفه بین دو رهبر این راه حل را بسیار سخت می کند.

گزینه 4: اعمال تحریم ها

شورای امنیت سازمان ملل اخیرا تحریم های تجاری جدیدی را علیه پیونگ یانگ در قطعنامه ای که توسط چین و روسیه هم پشتیبانی می شود، تحمیل کرد. پکن در اینجا یک بازیگر انتقادی است، زیرا چین شریک تجاری اصلی پیونگ یانگ و تامین کننده اصلی نفت و گاز این کشور است.

واقعیت این است که کره شمالی سال ها تحریم های بین المللی را نادیده گرفته است.

گزینه 5: استفاده از زور

آمریکا گزینه های نظامی متعددی، از جمله ترور کیم و مقامات ارشد او، نابودی مراکز فرماندهی و کنترل، بمباران هوایی تمام تاسیسات هسته ای و همچنین توپخانه مستقر در نزدیکی مرز کره جنوبی را دارد. چنین حملاتی بسیار خطرناک هستند، زیرا نیاز به اطلاعات دقیقی دارند که ممکن است آمریکا آن را نداشته باشد. این در حالی است که حتی پس از چنین حملاتی  پیونگ یانگ ممکن است هنوز توانایی نظامی بالایی داشته باشد تا آسیب بزرگی به سئول، پایتختی که 10 میلیون ساکن دارد و تنها در فاصله 35 مایلی از مرز این کشور قرار دارد، وارد آورد.

آمریکا بدون مشاوره و هماهنگی با کره جنوبی و ژاپن به عنوان دو متحد اصلی در این مناقشه احتمالا با حملات تلافی جویانه سخت کره شمالی مواجه خواهد شد.

دیپلماسی زور همچنین می تواند با استقرار نیروهای چشمگیری در کره جنوبی و اطراف آن، از جمله سلاح های هسته ای تاکتیکی، مورد استفاده قرار گیرد. چین قطعا از هر گونه اعزام نیروهای آمریکایی خشمگین خواهد شد و در نتیجه می تواند فشار دیپلماتیک خود را بر کیم افزایش دهد.

گزینه 6: حمله سایبری

حملات سایبری می تواند سیستم فرماندهی و کنترل پیونگ یانگ و همچنین سلاح های هسته ای و دیگر سلاح های متعارف آن را خنثی کند و همچنین می تواند زیرساخت های حیاتی غیرنظامی مانند نیروگاه ها را مختل کند. چندین کشور در حال توسعه قابلیت های سایبری بالایی هستند اما هنوز در زمان واقعی آزمایش نشده اند. علاوه بر این، کره شمالی توانایی های سایبری دفاعی و تهاجمی خود را دارد که می تواند این گزینه را بی اثر کند.

همه این گزینه ها مشکل ساز و خطرناک هستند. ترامپ می تواند ترکیبی از آنها را در هر زمان خاصی استفاده کند. موفقیت یا شکست آنها، تاثیرات جدی بر گسترش تسلیحات هسته ای و صلح جهانی خواهد داشت.