آمریکا برای حل و فصل بحران افغانستان به کمک ایران، روسیه و پاکستان نیاز دارد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، مجله آمریکایی نشنال اینترست در گزارشی نوشت: سیل حملات تروریستی وحشتناک اخیر در شهر «کابل» بار دیگر بر نیاز فوری به دستیابی به یک استراتژی منسجم در آمریکا برای بهبود وضعیت امنیتی به سرعت رو به وخامت در افغانستان تاکید کرد. گزارش شده است که دستیاران «دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا از او خواسته اند تا نیروهای بیشتری اعزام کند و مقامات بیشتری را در ارتش این کشور برای مقابله با این مشکل موظف کند. تایید او نشانه مهمی از تعهد مجدد آمریکا در قبال افغانستان خواهد بود. اما حتی اگر تنها هدف از این حرکت، اعطای دست بالا به آمریکا در مذاکرات احتمالی با طالبان باشد، ممکن است همسایگان افغانستان با حضور نظامی امریکا مخالفت کنند.
برای موفقیت در افغانستان، آمریکا باید بتواند نظر کشورهای پاکستان، ایران و روسیه را جلب کند.
این امر مستلزم این است که آمریکا مشوق های صحیحی برای این کشورها برای حمایت از منافع آمریکا در افغانستان ارائه کند. برای این کار، سیاست گذاران آمریکایی باید با دولت افغانستان برای اولویت بندی فرایند صلح با طالبان همکاری کنند. این اقدام می تواند از هر جنگ احتمالی که می تواند میلیاردها دلار اضافی از جیب مالیات دهندگان آمریکایی هزینه بردارد و اجازه دهد تا ارتش آمریکا تمرکز خود را بر از بین بردن داعش از افغانستان بار دیگر افزایش دهد.
این استراتژی از این لحاظ می تواند موثر بیافتد که کشورهای منطقه پیروزی طالبان، جنگ طولانی مدت، و یا حضور تثبیت شده داعش در افغانستان را نمی خواهند. در حالی که پاکستان از طالبان برای رصد فعالیت های رقیب بزرگش هند استفاده می کند، اولویت پاکستان در افغانستان حل و فصل بحران سیاسی در افغانستان به گونه ای است که اجازه می دهد طالبان به مذاکرات بازگردند؛ نه اینکه بار دیگر کنترل کشور را به دست گیرند.
روسیه و ایران هر دو به لحاظ ایدئولوژیک مخالف طالبان هستند اما به موثر بودن استراتژی آمریکا در افغانستان نیز شک دارند. آنها (و چین) مخالف حضور بلند مدت نظامی آمریکا در افغانستان هستند، و هر دولتی که زمینه را برای ایجاد پایگاه های دائمی نظامی آمریکا در این کشور فراهم کند، بعید است حمایت آنها را بتواند جلب کند.
واقعیت های موجود در افغانستان نشان می دهد که این بازیگران منطقه ای باید در هر روند صلحی با چشم انداز واقعی برای رسیدن به موفقیت حفظ شوند.
هر فرمولی برای همسوسازی سیاسی طالبان باید شامل نوعی تقسیم قدرت، حداقل به عنوان اولین گام برای جذب آنها به سمت یک روند انتخابات رقابتی باشد. این مسئله می تواند خواست پاکستان را برای حضور طالبان اما نه در راس، تامین کند. نگرانی روسیه و ایران در مورد پایگاه های نظامی دائمی آمریکا در حال حاضر به اصرار دیرینه طالبان در مورد خروج نیروهای نظامی آمریکا به عنوان پیش شرط برای صلح تبدیل شده است.
نمایندگان ارشد طالبان در حاشیه نشست سال گذشته در شهر «دوحه» قطر در سال گذشته، از انعطاف پذیری خود روی جدول زمانی برای خروج نیروهای آمریکایی خبر دادند. دانا ترین آنها تعامل بین المللی در افغانستانِ پسا جنگ را برای مشروع دانستن این گروه به عنوان نیروی سیاسی و کاهش تسلط پاکستان بر آنها ضروری می بینند. آنها به احتمال زیاد حاضرند اجازه دهند آمریکا تنها به عنوان مأموریت ضد داعش حضور موقتی در این کشور داشته باشد.
استراتژی نظامی آمریکا در حال حاضر بر عناصر آشتی ناپذیر در طالبان و حضور کمرنگ داعش در این کشور متمرکز خواهد بود. این دستورالعمل متمرکز باید توسط فرماندهان نظامی آمریکا که تشخیص می دهند که افزایش جزئی تعداد سربازان آمریکا در افغانستان اساسا وضعیت میدان جنگ در برابر طالبان را تغییر نمی دهد، مورد استقبال قرار گیرد.
چشم انداز تغییریافته منطقه در قبال افغانستان به دولت این کشور نیز فرصتی برای سرعت بخشیدن به حاکمیت و توسعه اصلاحات داخلی که در حال حاضر به دلیل ناامنی فراگیر در سراسر کشور به خطر افتاده است، ارائه می کند. این مسئله برای افزایش اعتبار دولت افغانستان از نگاه شهروندان ضروری است.
سیاست گذاران آمریکا باید بر روی هدف نهایی دستیابی به یک افغانستان صلح آمیز که دیگر تهدید مستقیمی برای آمریکا نباشد، متمرکز شوند. این هدف بدون حمایت کشورهای همسایه افغانستان دست نیافتنی است. روش پیشنهادی واقع بینانه ترین پشتوانه را ارائه می دهد.
