سکوت روسیه درباره حمله به دمشق و حماه بسیار شک برانگیز است و حکایت از ناامیدی پنهان است که این ناامیدی در اقدامات و طرح های نظامی در میدان های نبرد متبلور می شود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «عبدالباری عطوان» در تحلیلی در روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم به آخرین تحولات سوریه پرداخت و نوشت: هنگامی که بیانیه های ارتش سوریه تأکید می کند که این ارتش موفق شد همه مواضعی که افراد مسلح گروه «هیأت تحریر الشام»(جبهه النصره سابق) و گروه های هم پیمانش مانند «فیلق الرحمن» بین مناطق «جوبر» و «القابون» در شرق دمشق به کنترل خود درآورده بود را از آنها بازپس گیرد و خطوط مقابله با گروه های تروریستی در ریف حماه را تقویت کند و تلفات بسیار سنگینی به صفوف مهاجمان وارد کند، این مساله علامت سووال های زیادی درباره میزان«حکمت» این حمله آن هم چند روز مانده به آغاز مذاکرات ژنو در نسخه پنجم اش بر می انگیزد.
اگر هدف از این حمله ناگهانی که پایتخت را هدف قرار داد انتقام از شکست «حلب» و تغییر در موازنه های قدرت نظامی در میدان های نبرد به نفع معارضان سوری و گروه هایش است آن هم با دستور و اشاره کشورهای حامی شان مانند عربستان سعودی و قطر،همانطور که بیانیه ها دولت سوریه و رسانه هایش می گویند، به طوری که موضع این گروه ها در مذاکرات ژنو را تقویت کند، باید بگوییم که نتایج کاملا برعکس بوده است زیرا این حمله کاملا به نفع هیأت مذاکره کننده دولت سوریه تمام شد و درخواست اش برای دادن اولویت به بند تررویسم و مقدم کردن آن بر همه بندهای سه گانه دیگر یعنی دولت انتقالی،قانون اساسی و انتخابات را مورد تأیید قرار داد.
دولت سوریه از این حمله غیرمنتظره قوی بیرون آمد نه به دلیل اینکه در خنثی کردن و ناکام گذاشتن اش آن هم در فقط چند روز موفق شد بلکه به این دلیل که مشخص شد که این دولت با مشارکت اش در مذاکرات آستانه که گروه های مسلح معارض آن را تحریم کردند و نیز با فرستادن هیأت مذاکره کننده اش به ژنو برای تأکید بر نیت اش برای دادن اولویت به راه حل سیاسی که بسیاری از معارضان در آن تردید دارند، همچنان بر پایداری آتش بس و تقویت و تحکیم آن و پایه قرار دادن آن اصرار دارد.
هدف قرار دادن ناگهانی دمشق آن هم پس از مدتی آرامش که چند ماه به طول کشید و پس از آن که درگیری به شهرهای دیگر منحصر شده بود، دولت سوریه را بی تردید به هم ریخت و چه بسا همین به ریختگی بیشتر می شد اگر حمله پیشرفت سریعی محقق می کرد آن هم به یک دلیل ساده و آن اینکه دو شهر به دور از اعتراض ها در سوریه باقی ماندند یکی دمشق پایتخت و دیگری حلب به دلیل طبیعت آمیخته و همزیستی اجتماعی در اولی و نیز وجود نهادهای امنیتی قوی در آن و دومی نیز پایتخت اقتصادی و ستون فقرات جامعه مدنی در شمال سوریه به شمار می رود زیرا طبقه متوسط آن به ثبات و آرامش با دولت به عنوان یکی از ستون های اصلی آن تمایل دارد.
وارد نشدن این دو شهر به اعتراض ها در روزهای نخست اش منبع و منشأ سرخوردگی قدرت های حامی اعتراض ها در منطقه خلیج فارس به طور مشخص شد؛ امری که باعث شد مناطق روستایی و طبقات محروم به حاشیه رانده شده را برای حرکت به سمت این دو شهر تحریک کنند و این رویکردی است که برخی آن را تایید و برخی نیز با آن مخالفت کردند و ایستادگی نظام سوریه و ارتش اش در دمشق شش سال طول کشید و دومی را نیز یعنی شهر حلب را با حمایت ایران و پوشش هوای روسیه و تبانی ترکیه بازپس گرفت تا نظام قوی تر شود و همه طرح ها و امیدها برای براندازی اش در آینده نزدیک را با شکست مواجه کند.
در سایه شکست حمله به دمشق و با سرعتی که قدرت هایی که می خواستند برگه برنده ها را با این حمله به هم بزنند، بسیار دشوار شده است که انتظار هر گونه پیشرفت جدی در مذاکرات کنونی ژنو را داشته باشیم. به ویژه آن که قدرت های بزرگ مشغول جبهه های دیگری مانند «موصل» و «الرقه» هستند.نیروهای عراقی با حمایت نیروهای پیشمرگه کرد و نیروهای الحشد الشعبی و با پوشش هوایی آمریکا در موصل به کندی در حال پیشروی در مناطق قدیمی و غربی موصل هستند، این در حالی است که همه نشانه ها حکایت از آن دارد که جنگ الرقه نیز با حمایت گسترده آمریکا از نیروهای دموکراتیک سوریه و ارتش عشایر به رهبری آقای«احمد الجربا» به زودی آغاز می شود.
استعفای «استفان دی میستورا» فرستاده ویژه سازمان ملل به سوریه قابل پیش بینی بود نه به دلیل اینکه وی در مأموریتش شکست خورد بلکه به دلیل «وتوی» رسمی سوریه که وی را متهم به تحریک معارضان مسلح برای انجام حملات نظامی ناگهانی کرده است که هدف از این حملات تغییر موازنه های قدرت به نفع این معارضان در مذاکرات ژنو است.
مذاکرات ژنو گستردگی خود را از دست داد و فرایندی که از دل آن بیرون آمد به تعطیلات تابستانی برگشت یا برگدانده شد که طولانی می شود.انتخاب فرستاده بین المللی جدید طول می شکد و تا زمانی که این فرستاده جدید قواعد لازم و ابزارهای آن را یاد بگیرد،مجبور می شود به نقطه صفر برگشته و دوره های شناسایی فلکی چندی انجام دهد.
طبیعت ماموریتی که هیأت های شرکت کننده در مذاکرات ژنو به منظور رسیدن به آن، به این شهر رسیدند در روزهای آینده به شکل ریشه ای تغییر می کند و از سیاست به سیاحت تغییر شکل می دهد و راه حل نظامی بر راه حل سیاسی ارجحیت پیدا می کند و بعید نیست که در روزهای آینده واکنش انتقامجویانه روسیه،سوریه و ایران را در «ادلب» ببینیم آن هم بر بستر مسئول دانستن نقض آتش بس که در شهر آستانه بر سر آن توافق شد، توسط گروه های شرکت کننده در حمله به دمشق.
سکوت روسیه درباره حمله به دمشق و حماه بسیار شک برانگیز است و حکایت از ناامیدی پنهان است که این ناامیدی در اقدامات و طرح های نظامی در میدان های نبرد متبلور می شود.
