ما در آستانه به هم ریختن اوضاع نظامی در زمین سوریه هستیم که رو به فزونی است آن هم پس از آن که واکنش ارتش سوریه گامی بزرگی در راستای محقق کردن«بازدارندگی» جزئی یا کلی در این جبهه برداشت و دولت اشغالگر اسرائیلی محصور در یک گوشه تنگ شد و گزینه هایش نیز محدود شده و در عین حال بسیار خطرناک هستند.
به گزارش پایگاه اطلاع و خبری جماران، عبدالباری عطوان در یادداشتی در روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم نوشت:واکنش موشکی سوریه به بمباران چهار هواپیمای اسرائیلی به نزدیکی شهر «تدمر» که برای نخستین بار طی شش سال گذشته رخ می دهد برگه های برنده را به هم ریخت و معادله های نظامی و استراتژیک در منطقه را هر چند به شکل جزئی تغییر داد و واقعیت های جدیدی روی زمین ثابت کرد.
چند نکته اصلی وجود دارد که از طریق خوانش واکنش های عربی و اسرائیلی و بین المللی که به دلیل این واکنش موشکی غیرمنتظره و پیش بینی نشده متبلور شد،می توان نتیجه گرفت:
یک: فرماندهان نظامی اسرائیلی در حالتی دوگانه از ترس و نگرانی به دلیل این جرأت نظامی سوریه که به نظر خودجوش نیست بلکه با دقت بسیار بالا بررسی شده و مقدمه ای برای اقدامات دیگر است، به سر می برند.
دوم: واکنش موشکی سوریه تصمیم رهبران در دمشق به تنهایی نیست بلکه تصمیم «محور»ی است که طرف روس،ایران و حزب الله و چه بسا عراق را نیز شامل می شود.این رهبران ممکن نیست که چنین اقدامی که تبعات خطرناکی از جمله شعله ور شدن جنگ منطقه ای در منطقه دارد را بدون هماهنگی با هم پیمانان و گرفتن موافقت زودهنگام و از قبل در چارچوب استراتژی که بر سر آن توافق شده، انجام دهند.
سوم: احضار سفیر رژیم اسرائیل در مسکو به وزارت خارجه روسیه که برای نخستین بار در روابط دو طرف، صورت نگرفت مگر برای نشان دادن خشم و نگرانی با هم و تمایل برای پایان دادن به این عربده کشی اسرائیلی در سوریه است که روسیه آن را منطقه نفوذ نظامی خود می داند.
چهارم: موفقیت ها و پیروزی های میدانی که ارتش سوریه در ماه های اخیر با حمایت روسیه، ایران و حزب الله به دست آورد و شامل بازپس گیری شهرهای«حلب»،«تدمر» و منطقه «الوعر» در «حمص» است به طوری که همه اینها در کنترل دوباره ارتش سوریه قرار گرفت.این موفقیت ها باعث شد ارتش سوریه اعتماد به نفس بیشتری به دست آورد و امیدواری بیشتری کسب کند.
پنجم:ما در آستانه به هم ریختن اوضاع نظامی در زمین سوریه هستیم که رو به فزونی است آن هم پس از آن که واکنش ارتش سوریه گامی بزرگی در راستای محقق کردن«بازدارندگی» جزئی یا کلی در این جبهه برداشت و دولت اشغالگر اسرائیلی محصور در یک گوشه تنگ شد و گزینه هایش نیز محدود شده و در عین حال بسیار خطرناک هستند.
سخنان«آویگدور لیبرمن» وزیر جنگ اسرائیل که رادیو اسرائیل روز گذشته-یکشنبه- منتشر کرد و در آن تهدید کرد که هواپیماهای اسرائیلی سیستم دفاع هوایی سوریه را در صورتی که بار دیگر به سمت هواپیماهای اسرائیلی شلیک کنند، منهدم می کند و «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر این رژیم در این تهدید با وی شریک شد بازتاب دهنده بن بست واقعی این رژیم است و بالا رفتن از درختی بلند است که نمی توان زیاد بالای آن ماند. انتقال سلاح، موشک و تجهیزات پیشرفته نظامی به حزب الله متوقف نمی شود و هر گونه تلاش برای بمباران کاروان های سلاح با موشک پاسخ داده می شود چه به سمت هواپیماهای اسرائیل مهاجم و چه در عمق سرزمین های اشغالی. واکنش اخیر سوریه فقط برای یک بار نیست و گرنه سوریه به آن اقدام نمی کرد زیرا واکنش نشان ندادن در هر گونه حمله اسرائیلی در آینده ضرر روحی و سیاسی و نظامی بزرگی به رهبران سوریه وارد می کند و اسرائیلی ها این واقعیت را به خوبی می دانند.
حزب الله دیگر فقط در لبنان حضور ندارد بلکه در سراسر سوریه حضور دارد و در پایگاه های ثابت و متحرک تمرکز دارد و دولت اشغالگر را از شمال لبنان و جنوب سوریه احاطه کرده و بعید نیست که حضور خود را با موشک های بسیار پیشرفته تقویت کرد و مهمتر از آن این است که ارتش لبنان در سایه ریاست جمهوری ژنرال«میشل عون»در هر رویارویی با تجاوز آینده اسرائیل هم پیمان حزب الله خواهد بود.عون حامی اصلی مقاومت است و باور ارتش لبنان نیز تغییر کرده است و به مصلحت این گزینه است.
سوریه تنها کشور عربی است که کشور مقابله کننده است و در حالت جنگ با اسرائیل قرار دارد آن هم پس از امضای معاهدات صلح با تل آویو توسط اردن،مصر و تشکیلات خودگردان فلسطین. سوریه از حمایت ایران و حزب الله برخوردار است و از چتر قوی روسیه نیز برخودار است و برخی گزارش ها نیز وجود دارد که ایران یک پایگاه نظامی در «طرطوس» سوریه ایجاد کرد و حزب الله نیز کارخانه های ساخت موشک در لبنان در اختیار دارد و چرا باید تعجب کرد،اگر ائتلاف«حوثی ها و صالحی ها» در یمن کارخانه ساخت موشک دارد و نیز جنبش«حماس» در نوار غزه دارد،پس چرا حزب الله نداشته باشد؟
ائتلاف روسی خاورمیانه ای در حال گسترش است گزارش هایی وجود دارد که تأکید کردند که مسکو یگان های نیروهای ویژه به پایگاه هایی در غرب مصر برای کمک به ژنرال «حفتر»(تکذیب مصر قانع کننده نبود) اعزام کرده و کشتی هایش از تسهیلاتی دریایی در بندرهای لیبی و نیز بندرهای غربی مصر برخوردار هستند. همه این تحولات تأکیدی بر این است که این ائتلاف در حال صعود است.
شش سال گذشته ثابت کرد که روسیه پشت هم پیمانان خود را خالی نمی کند و زمانی که دو سال پیش دولت سوریه از این کشور خواست دخالت کند، با قدرت دخالت کرد و از براندازی نظام جلوگیری کرد و زمانی که ژنرال لیبیایی یعنی«خلیفه حفتر» به این کشور روی آورد و درخواست کمک کرد،برای انتقام از فریبی این کشور در لیبی توسط آمریکایی به درخواستش پاسخ مثبت داد و بعید است که در رویارویی با هر گونه تجاوز اسرائیلی جدید به سوریه دست روی دست بگذارد زیرا سوریه تکیه گاه نظامی اصلی در منطقه خارومیانه برای روسیه شده است.
زمان تکبر اسرائیلی ها چه بسا به پایان خود نزدیک می شود و بمباران اخیر در نزدیکی تدمر فعلا آخرین تجاوز خواهد بود مگر آن که رهبران این رژیم بخواهند آتش جنگ جدیدی را شعله ور کنند آن وقت صدها هزار موشک روی سر شهرک نشینانش از «ناقوره» تا «ایلات» و از شمال و جنوب و شرق نیز باریدن خواهد گرفت.
بگذارید لیبرمن هر طور که دلش بخواهد تهدید کند و نتانیاهو نیز هر طور که بخواهد تهدید کند، فلسطین جهت نمای کرامت و شهامت و محک واقعی شجاعت و ملی گرایی و قوی ترین عامل وحدت بخش امت های عربی و اسلامی بوده و خواهد ماند زیرا مساله شرافتی است که از طایفه ها و نژاد و مرزها عبور کرده است.
