کشورهای حاشیه خلیج فارس نمی خواهند توافقنامه آتش بس موفق شود ، آرامش برگردد و خونریزی متوقف شود و به استفاده از آب به عنوان سلاح و برگه برنده فشار پایان داده شود؛ قطع آب در قوانین بین المللی و انسانی جنایت جنگی به شمار می رود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «عبدالباری عطوان» نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در یادداشتی در روزنامه رأی الیوم نوشت:اگر تردیدی درباره مسئول بودن گروه های مسئول در قطع آب منبع«عین الفیحه» از دمشق پایتخت سوریه و تشنه کردن نزدیک پنج میلیون شهروند ساکن این شهر وجود داشت، عملیات ترور سرلشکر« احمد الغضبان» هماهنگ کننده عملیات آشتی و آتش بس در منطقه«وادی بردی» توسط یکی از افراد مسلح وابسته به این گروه ها این تردید را به طور کامل از بین برد و گروه های مسلح را در چشم بسیاری از مردم سوریه و برخی از شهروندان در میهن عربی و جهان اسلامی این گونه نشان داد که به هیچ تعهد و توافقنامه ای احترام نمی گذارند و میانجی گران و فرستاده ها را ترور می کنند.
سرلشکر الغضبان که توسط «بشار اسد» برای اداره امور روستاها و شهرک های منطقه وادی بردی و مذاکره با گروه های مسلح حاضر در منطقه تعیین شد پس از رسیدنش به توافقی که اجازه ورود تیم های تعمیر و مهندسی برای تعمیر پمپ های آب عین الفیحه و بازگشت آب برای ساکنان پایتخت همانطور که طی شش سال گذشته از عمر بحران بود، ترور شد این یعنی برخی طرف ها در معارضان و با تحریک یا با دستور حکومت های حامی آنها نمی خواهند این توافقنامه موفق شود ، آرامش برگردد و آتش بس برقرار و خونریزی متوقف شود و به استفاده از آب به عنوان سلاح و برگه برنده فشار پایان داده شود؛ قطع آب در قوانین بین المللی و انسانی جنایت جنگی به شمار می رود.
ما از وجود شکاف و اختلاف در میان گروه های مسلح درباره بازگرداندن آب به پایتخت تعجب نمی کنیم زیرا برخی از گروه های مسلح به دستور کشورهای عربی که در فرایند کنونی صلح که پس از بازپس گیری شهر« حلب» توسط ارتش سوریه و تشکیل ائتلاف ترکیه و روسیه آغاز شد و از این کشورها برای مشارکت در کنفرانس آستانه که 23 ماه جاری برگزر می شود، دستور می گیرند به همین دلیل این کشورها هیچ ابایی از دست زدن به عملیات تخریب هر گونه توافقی در وادی بری یا هر جای دیگر ندارند زیرا برای همین کشورها که نابودی سوریه را در پیش گرفتند و میلیاردها دلار و هزاران تن سلاح به سوریه تزریق کردند تا به آتش جنگ دامن بزنند، مهم نیست که ساکنان پایتخت از تشنگی بمیرند یا چهره معارضان خراب شود.
چه بسا در این زمینه بد نباشد به نوار صوتی منتسب به آقای «میشل کیلو»بر گردیم که محتویات آن و اتهام و انتقادهایش از کشورهای حاشیه خلیج فارس و عربستان سعودی به طور خاص، تکذیب نکرد. کیلو عربستان را متهم کرد که «تمایلی به این ندارد که سوریه حکومتی دموکراتیک یا حکومتی اسلامگرا داشته باشد نه این حکومت و نه آن مناسبش نیستند زیرا تنها چیزی که سعودی ها می خواهند گسترش هرج و مرج است.»لیکن آقای «معاذ الخطیب»رئیس سابق ائتلاف مخالفان سوری در خارج از حالت از هم پاشیدگی گروه های مسلح انتقاد کرد و به شدت«آتش زدن اتوبوس های سبز که مرگ انسان ها را کم می کند و برای خارج کردن غیرنظامیان از شهرک های «کفریا » و «الفوعه» بر اساس توافقنامه بین المللی اختصاص داشت» را مورد حمله قرار داد و گفت «این گروه ها ابزارهای کشورهای منطقه ای هستند» و تاکید کرد که «بدترین کاری که این گروه ها کردند شیطانی کردن همه اسلام و تخریب سوریه است.»
کسی که سرلشکر الغضبان را به قتل رساند همان کسی است که نقش کسانی را بازی می کند که اتوبوس های سیز در شهرک های کفریا و الفوعه را آتش زدند و آب پنج میلیون شهروند سوری عرب و مسلمان سنی (متاسفیم که این توصیف را با اجبار به کار می بریم)به منظور تخریب و گسترش هرج و مرج و ادامه سریال خونریزی و مانع تراشی گفت و گو و فرایند راه حل سیاسی قطع کردند.
هدف از ترور سرلشکر الغضبان محقق شد و اکنون دولت سوریه درک کرده است که مذاکرات با گروه های مسلح که به هیچ تعهد و وعده ای احترام نمی گذارند هیچ فایده ای ندارد و تصمیم گرفت که تیم های نگهداری و تعمیر را خارج کند و عملیات اطلاح و تعمیر پمپ های آب را متوقف کند زیرا زندگی این تیم ها در معرض خطر است و مقدمه چینی برای حمله نظامی فراگیر را آغاز کرد و این یعنی کشته و زخمی بیشتر از دو طرف و ادامه بحران آب پایتخت و این همان نتیجه ای است که دشمنان سوریه و ملتش در هر اردوگاهی که باشند، آرزویش را داشتند.
هیچ شکی نداریم که ملت سوریه شروع به فهمیدن حقایق کرده و ابرهای گمراه کننده از چشم های بیشتر مردمش کنار می روند و ابعاد طرحی که در اتاق های در بسته با مشارکت عرب ها و با اجرای برخی از مردمش برای نابودی کشورشان و غرق کردنش در حالت هرج و مرجی که شش سال است در آن به سر می برد را فهمیدند. «بیداری» متبلور شده و به اکنون به سرعت در حال پیشرفت است و به ما تاکید می کند که راه حل سیاسی پیش از هر زمانی در گذشته نزدیک تر شده است و امیدواریم که در این خوش بینی مان اشتباه نکرده باشیم.
