مادورو روز پنجشنبه در یک سخنرانی در تلویزیون دولتی از ساخت دو زندان با امنیت بالا برای بازداشت شدگان مرتبط با اعتراضات خبر داد. او گفت که این اردوگاه‌ها «اردوگاه‌های بازآموزی» خواهند بود، که در آن زندانیان باید در کار اجباری شرکت کنند.
به گزارش جماران، برگزاری انتخابات سراسری در ونزوئلا نه تنها کمکی به برقراری آرامش در این کشور آمریکای لاتین نکرد بلکه اوضاع سیاسی و به تبع آن امنیتی و اجتماعی هم در این کشور به هم ریخته است.
الجزیره در گزارشی میدانی از این روزهای ونزوئلا می نویسد: همانطور که ابرهای تیره بر فراز یک خیابان خالی در پایتخت کاراکاس سایه می انداختند، صدایی نه چندان جذاب اما موزون به گوش کاماچو می رسد. سر و صدا به زودی اوج گرفت. مردم پشت پنجره ها و یا ایستاده در چارچوب درهای ورودی خانه ها، وسایل اشپزخانه را مانند یک سلاح به دست گرفته و با قاشق بر روی تابه ها یا پشت قابلمه ها می کوبند. اندک اندک جمعیت راه خود را از خانه به خیابان باز می کند و کاماچو هم تصمیم می گیرد به آنها بپیوندد. این اعتراض عمومی هزاران نفر را پیاده و با موتورسیکلت از سرتاسر ونزوئلا به کاراکاس رسانده است. چیزی که همه آنها را گرد هم آورد خشم نسبت به تقلبی است که معتقدند در جریان انتخابات اخیر به نفع رئیس جمهور نیکلاس مادورو رخ داده است.
کاماچو در چند روز اخیر عکس های زیادی گرفته، با لبخند با پرچمی در دست و یا حتی از حالت هایی که در آن عصبانی و خشمگین است اما به الجزیره می گوید که همه این عکس ها را از ترس برخورد دولت مادورو با معترضان به نتیجه انتخابات از روی حافظه گوشی خود پاک کرده است. او می گوید: «آزار و شکنجه بسیار زیاد است. آنها به محله ها می آیند و به دنبال مردم می گردند.»
این ترس در روزهای پس از انتخابات ریاست جمهوری 28 ژوئیه گسترده شده است. برای هفته‌ها، نظرسنجی‌ها قبل از رای‌گیری حاکی از آن بود که مادورو در مقابل دیپلمات بازنشسته ادموندو گونزالس شکست خواهد خورد، مشروط بر اینکه انتخابات آزاد و منصفانه باشد. رقیب مادورو برتری قابل توجهی داشت ، حدود 30 امتیاز. نظرسنجی‌های پس از پایان انتخابات نیز روند مشابهی را نشان می دادند. اما هنگامی که شورای ملی انتخابات ونزوئلا (CNE) نتیجه رای گیری را در اوایل صبح دوشنبه اعلام کرد، داستان متفاوتی رقم خورد. این شورا دولتی مدعی شد که مادورو با بیش از 51 درصد آرا، هفت امتیاز بیش از گونزالس، پیروز انتخابات شده است.
تظاهرات آغاز شد و درگیری بین هواداران مخالفان و نیروهای امنیتی رخ داد. برخی منجر به بازداشت، جراحت و حتی مرگ شده اند. پس از روزها آشفتگی، بسیاری از حامیان اپوزیسیون در فضایی بین امید و ترس در مورد آنچه بعدا پیش می آید، قرار دارند.
خورخه فرمین، 86 ساله، سال‌هاست که علیه رژیم سوسیالیستی ونزوئلا، ابتدا در زمان هوگو چاوز فقید و سپس در زمان جانشین او مادورو، دست به اعتراض زده است. در یک گردهمایی در مرکز کاراکاس، این کارمند سابق وزارت آموزش پوستری دست ساز را در هوا تکان می دهد. پوستر از یک طرف، چهره گونزالس را نشان می دهد. با این حال، از زاویه دیگری که به آن نگاه کنید، تصویر ماریا کورینا ماچادو، نامزدی که قرار بود با مادورو رقابت کند اما پیش از انتخابات از تصاحب هر منصب دولتی منع و محروم شد را نشان می دهد.
او درباره نتیجه انتخابات می گوید: این بزرگترین دروغ در جهان است. دولت نتیجه واقعی را می‌داند اما نمی‌خواهد آن را منتشر کند و به ان رسمیت ببخشد.
دولت مادورو تا کنون نتوانسته است، طبق سنت گذشته، آرای هر یک از مراکز رای گیری را منتشر کند. با این حال، آمارهای جمع آوری شده توسط ناظران نظرسنجی ها نشان می دهد گونزالس با 67 درصد آرا پیروز شده است.
علیرغم درخواست های مخالفان و همچنین جامعه بین المللی، دولت هنوز هیچ مدرکی مبنی بر پیروزی رسمی مادورو نشان نداده است. مادورو متعهد شده است که ریز آرا را منتشر کند اما هنوز جدول زمانی مشخص نشده است.
خورخه فرمین به الجزیره می گوید: «این دولت درد و بدبختی زیادی ایجاد کرده است و اکنون سعی کرده آخرین امید باقیمانده ما را از ما بگیرد. به عنوان یک بازنشسته در ونزوئلا، حقوق بازنشستگی من معادل فقط 3.50 دلار در ماه است. با این رقم حتی نمی توانم تلفنم را شارژ کنم.
پوسترهای طرفدار مادورو که زمانی تقریباً تمام تیر چراغ‌های کاراکاس را تزئین می‌کردند، اکنون ناپدید شده، پاره شده و روی زباله‌ها یا آتش‌ها پرتاب شده‌اند. برخی از مجسمه های هوگو چاوز هم توسط مردم پایین کشیده شدند.
مارگاریتا لوپز، مورخ ونزوئلایی که جنبش اعتراضی کشور و دولت سوسیالیست چاوز را مطالعه کرده، به الجزیره می گوید که تظاهرات امروز دارای ویژگی‌های تکراری است؛ پایین اوردن مجسمه ها، قاشق کوبیدن به ته قابلمه ها و تابه ها اما این اعتراض ها یک تفاوت هم با اعتراض های پیشین دارد و آن هم از بین رفتن قطب بندی ها است. اعتراضات قبلی عمدتاً از رای دهندگان طبقه متوسط و بالا تشکیل شده بود. اما با ادامه نزول اقتصاد ونزوئلا، بخش‌های متنوع‌تری از جامعه برای تظاهرات به خیابان‌ها ریخته‌اند. همه با وضعیت به وجود امده مشکل دارند. همه فقیرتر شده اند. تعداد زیادی دسترسی کامل به خدمات عمومی ندارند.
بر اساس گزارش صندوق بین المللی پول، تولید ناخالص داخلی (GDP) این کشور طی چند سال گذشته 80 درصد کاهش یافته است. حقوق ها و مستمری ها به دلیل تورم فوق العاده، کاهش ارزش پول و دلاری شدن غیررسمی کاهش یافته است، فرآیندی که زمانی ایجاد می شود که مردم به دلار آمریکا به عنوان ارز جایگزین روی می آورند. اکنون تخمین زده می شود که 7.7 میلیون نفر - یک چهارم جمعیت - به دلیل حقوق کم، کمبود فرصت شغلی ، مراقبت های بهداشتی ضعیف و در برخی موارد آزار و اذیت کشور را ترک کرده اند. گروه‌های حقوق بشری مانند عفو بین‌الملل مدت‌هاست که دولت مادورو را به دلیل استفاده از دستگیری‌های خودسرانه، ناپدید شدن اجباری و حتی قتل‌های غیرقانونی برای سرکوب مخالفان مورد انتقاد قرار داده‌اند.
به گفته سازمان غیردولتی Victim Monitor تا کنون دست کم 19 نفر در درگیری بین نیروهای امنیتی و مخالفان کشته شده اند. براساس همین گزارش بیش از 1000 نفر نیز بازداشت شده اند، آنها از دسترسی به کمک های حقوقی محروم شده اند و قادر به ملاقات با خانواده های خود نیستند.
مادورو روز پنجشنبه در یک سخنرانی تلویزیونی در تلویزیون دولتی از ساخت دو زندان با امنیت بالا برای بازداشت شدگان مرتبط با اعتراضات خبر داد. او گفت که این اردوگاه‌ها «اردوگاه‌های بازآموزی» خواهند بود، که در آن زندانیان باید در کار اجباری شرکت کنند.
خورخه فرمین، 86 ساله در حالی که با افتخار کلاه منقش به پرچم ونزوئلا خود را بر سر می گذارد، به الجزیره گفت که حاضر نیست خوشبینی خود را مبنی بر اینکه مخالفان می توانند پیروز شوند را از دست بدهد. او می گوید: به زودی ونزوئلا شاهد دولت جدید و آینده ای روشن تر خواهد بود. روزی که از جنگ دست بکشم، نابود خواهم شد.
