چرا دولت در ونزوئلا روند نزدیکی به آمریکا را متوقف کرد؟

به گزارش جماران، رویترز در گزارشی درباره وضعیت سیاسی در ونزوئلا می نویسد:  برخی منابع نزدیک به حزب حاکم، رای دهندگان و تحلیلگران در کاراکاس معتقدند که تغییر ناگهانی اخیر ونزوئلا که شما فاصله گرفتن از سیاست نزدیکی به ایالات متحده و روی خوش نشان دادن به مخالفان داخلی است احتمالا پاسخی به کاهش حمایت از دولت در میان پایگاه سنتی آن است.

دولت نیکلاس مادورو، رئیس‌جمهور آمریکا در هفته‌های اخیر علیرغم اینکه پیش از آن سیاست کاهش تنش با ایالات متحده را در پیش گرفته بود، تغییری در رویکردهای خود داده است. دولت مادورو دفتر حقوق بشر سازمان ملل متحد را تعطیل کرد، دادستان کل دستور بازداشت یک فعال سیاسی را صادر کرد و دیوان عالی ممنوعیت اقدام برای تصاحب منصب دولتی را که برای نامزد اصلی اپوزیسیون در انتخابات امسال وضع شده بود، تایید کرد.

دو منبع نزدیک به حزب حاکم و چندین تحلیلگر گفتند که این تغییر ممکن است ناشی از کاهش حمایت از دولت مادورو باشد. یک نظرسنجی مستقل انجام شده در دسامبر نشان داد که تنها 25 درصد از مردم از حزب حاکم سوسیالیست متحد ونزوئلا (PSUV) حمایت می کنند که نسبت به سال گذشته 30 درصد کاهش یافته است.

این دو منبع به رویترز گفتند که مادورو مطمئن است که ارعاب فعالان و مخالفان سیاسی به او اجازه می‌دهد تا نتیجه انتخابات ریاست‌جمهوری 2018 را که احزاب اصلی مخالف آن را تحریم کردند، تکرار کند. یکی از منابع نزدیک به حزب حاکم گفت: اگر انتخابات آزاد و عادلانه برگزار شود، او شکست خواهد خورد.

سال گذشته، مادورو یک قرارداد بزرگ مبادله زندانیان با ایالات متحده امضا  و با برگزاری انتخابات آزاد در سال 2024 موافقت کرد، این اقدام ها واشنگتن را بر آن داشت تا محدودیت‌های اعمال شده بر صنعت نفت، معدن و اوراق قرضه ونزوئلا را کاهش دهد. اما ایالات متحده برخی محدودیت‌ها را مجدداً اعمال کرده و گفته که تعلیق بازگرداندن تحریم‌های نفتی در آوریل منقضی می‌شود مگر اینکه نامزد مخالف، ماریا کورینا ماچادو، اجازه رقابت پیدا کند. تاکنون دولت مادورو  با استناد به تصمیم دادگاه، مشارکت ماچادو را رد کرده است.

ریکاردو ریوس، تحلیلگر  با اشاره به تحقیقات خود در مورد حزب مادورو، گفت: «مذاکرات با لغو تحریم های امریکا برای مدتی جواب داد اما تنش‌های داخلی در داخل حزب حاکم، چون برخی به روسیه و برخی به ایالات متحده نزدیک‌تر هستند، به معنای منفجر شدن پل‌هایی است که برای کاهش تنش به کار آمده بودند. برخی در مدار مادورو روابط عملی تر با ایالات متحده را ترجیح می دهند.

به گفته ریوس، کاهش محبوبیت مادورو، به ویژه در میان پایگاه طبقه کارگر ، ممکن است دست دیگران را که طرفدار پیوستن ونزوئلا به متحدان سنتی مانند روسیه و ایران هستند، بالاتر برده باشد. البته گزارش‌های مربوط به این گونه تقسیم‌بندی‌ها در داخل حزب حاکم مدت‌هاست از سوی مقامات بلندپایه دولتی تکذیب شده است.

جف رمزی، عضو شورای آتلانتیک، گفت که جناح چپ حزب که بر سیاست های هوگو چاوز فقید تاکید بیشتری دارد و خود را میراث دار او می داند بر تکرار سیاست های آن دوره تاکید دارد. او می گوید: آنها واکنش تندی به تحولات نشان داده و  احساس می‌کند که  از بدترین شرایط در انتخابات پیش رو جان سالم به در ببرند می توانند می‌تواند از اعمال مجدد تحریم‌ها هم نجات پیدا کنند.

نشانه های ناامیدی در میان پایگاه اصلی حمایت از مادورو که طبقه کارگر هستند افزایش یافته است زیرا بحران اقتصادی طولانی مدت ونزوئلا باعث کمبود غذا، برق و آب شده است. میلیون ها نفر قبلاً از این کشور فرار کرده اند.

به گفته رصدخانه محلی منازعات اجتماعی، سال گذشته 4000 تظاهرات برگزار شد که عمدتاً توسط کارکنان بخش بهداشت عمومی و آموزش و پرورش بود که خواستار افزایش حقوق بودند که 28 درصد نسبت به سال 2022 افزایش یافته است.

ماریا اوزکاتگی، معلم 40 ساله در شهر غربی ماراکایبو، گفت: «خانواده من به مذاکرات با مخالفان امیدوار بودند.  هنوز امیدواریم که ماچادو بتواند نامزد شود. دولت مادورو با کارت ترس بازی می‌کند.»

کارلوس کریستانچو، یک راننده در شهر مرزی سن کریستوبال گفت: «وضعیت هر روز بدتر می شود. آنچه ما نیاز داریم تغییر در دولت است.»

دولت از سال 2022 حقوق حدود دو میلیون کارمند دولتی را افزایش نداده  که بخشی از تلاش برای مبارزه با تورم است. درعوض، یارانه هایی را به شهروندان اختصاص داده است. بر اساس داده های رصدخانه مالی ونزوئلا، کارکنان بخش دولتی به طور متوسط ماهانه 40 دلار حقوق می گیرند که فقط یک پنجم حقوق در بخش خصوصی است.

اگرچه کاهش تحریم‌ها برای مدت کوتاهی درآمد دولت را افزایش داد، اما زیرساخت‌های نفتی از سال‌های رونق فروش نفت ونزوئلا فرو ریخته و تولید از اوایل دهه ۲۰۰۰ تقریباً ۷۰ درصد کاهش یافته است. مادورو و دولت او مدت‌هاست که تحریم‌های آمریکا را عامل مشکلات مالی ونزوئلا می‌دانند و این اقدامات را «جنگ اقتصادی» می‌خوانند.

مادورو  وعده داده  که در سال انتخابات هزینه های اجتماعی، از جمله بهبود مراقبت های بهداشتی زنان را تامین کند. اما به نظر می رسد که این وعده ها تا به حال نتوانسته محبوبیت مادورو را افزایش دهد. یکی از تحلیل گران وضعیت داخلی ونزوئلا می گوید که دولت پیشنهادهایی ندارد که الهام بخش طبقه کارگر باشد. در نتیجه تنها ابزاری که در اختیار دارد سرکوب شهروندان است.