در آگوست 2023، یک نظرسنجی NPR/PBS نشان داد که دموکرات‌ها تغییرات آب و هوایی را با اختلاف حیرت‌انگیز 90 تا 10 درصد در اولویت قرار می‌دهند و تقریبا سه چهارم جمهوریخواهان (72 درصد) اقتصاد را بر مسائل اقلیمی در اولویت قرار می‌دهند.
به گزارش جماران؛ هیچ مسئله داخلی یا خارجی در ایالات متحده به اندازه روند سیاست انرژی و محیط زیست این کشور به نتیجه انتخابات فدرال بعدی در سال 2024 بستگی ندارد. حتی بدون اینکه بدانیم نامزدهای دو حزب سیاسی اصلی آمریکا چه کسانی خواهند بود، مسلم است که آن‌ها سیاست‌های کاملا متضادی را در کاخ سفید رقم می‌زنند.
صرف نظر از ترکیب مجلس نمایندگان و سنا پس از رقابت در سال 2024، حزب همسو با کاخ سفید، چه جمهوری خواهان و چه دموکرات‌ها، از قدرت ریاست جمهوری برای اعمال نفوذ بر سیاست‌های انرژی و آب و هوا استفاده خواهد کرد.
تردید در مورد علم آب و هوا
کمتر از یک دهه پیش، اعتماد فزاینده به علم آب و هوا، برنامه اقلیمی فعال و ضرورت پرداختن به تغییرات اقلیمی غیرقابل برگشت به نظر می‌رسید. حتی دونالد ترامپ و ترویج اجباری استخراج و صادرات سوخت‌های فسیلی نتوانست شور و شوق سیاست‌های متمرکز بر آب و هوا را کاهش دهد.
در مقابل، با روی کار آمدن جو بایدن، دولت جدید سیاست آب و هوا را به نقطه کانونی سیاست داخلی و خارجی خود تبدیل کرد. در یکی از اولین اقدامات آقای بایدن در مقام ریاست جمهوری، خروج ترامپ از توافق پاریس را معکوس کرد، که نشانه‌ای از اولویت‌های جدید در کاخ سفید بود و بعدا در مجموعه‌ای از ابتکارات قانونی تحقق یافت. همچنین در سیاست خارجی دولت بایدن، بر «پروژه‌های سبز» به عنوان اولویت کمک‌های خارجی مرتبط با انرژی، تاکید شده است.
با این حال، در طول دوره ریاست بایدن، عوامل متعددی در زیر سوال بردن اصول اقلیمی نقش داشته و به طور بالقوه مسائل انرژی و زیست محیطی را به یکی از تفرقه انگیزترین موضوعات در سیاست ایالات متحده تبدیل کرده است.
بدون تردید، تهاجم روسیه به اوکراین نگرانی‌هایی را در مورد سیاست‌های اقلیمی ایجاد کرد که بر کاهش چشم‌گیر گازهای گلخانه‌ای و تسریع پذیرش دستوری دولت از منابع انرژی تجدیدپذیر (بادی و خورشیدی) و فناوری‌های «پاک» مانند سیستم‌های حمل‌ونقل برقی تاکید داشت.
افزایش سریع قیمت انرژی در سال 2022 بر حامیان این سیاست‌ها اثر منفی گذاشت. آمریکایی‌ها شاهد مبارزه اروپایی‌ها با شکنندگی اقتصادهای وابسته به منابع انرژی خارجی بودند. این موضوع باعث شد، بسیاری از آمریکایی‌ها با چالش تضمین انرژی قابل اعتماد، مقرون به صرفه و فراوان در حین اجرای سیاست‌های آب و هوایی هوشیار شوند.
تجربیات قبلی از همه‌گیری کووید-19 بسیاری از مردم را آگاه کرد تا آن‌چه به‌عنوان علم به آن‌ها معرفی می‌شود را زیر سؤال برند. برخی از سیاست‌های محدودکننده و آسیب‌رسان که گفته می‌شود با اجماع در جامعه پزشکی مورد بحث قرار گرفته، در برخی موارد کاملا اشتباه اثبات شد. به عنوان مثال، مشخص شد که تاکید کردن بر شستن و تمیز کردن دست‌ها ارتباط کمی با انتقال ویروس کووید-19 دارد.
این موضوع توسط جریان اصلی و رسانه‌های اجتماعی تشدید شد، که به دنبال تعدیل بحث‌ها در مورد جنبه‌های پزشکی پاسخ به همه‌گیری بود که به این بحث و بی اعتمادی دامن زد. بحث در مورد اینکه چه چیزی علم تثبیت شده را تشکیل می‌دهد به همه‌گیری محدود نمی‌شد. ادعاهای ترسناک علم آب و هوا نیز با شک و تردید بیشتری روبرو می‌شود. به عنوان مثال، مطابق گزارش 2019 هیات سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوایی «هیچ شواهد محکمی از روند افزایشی در مقیاس قرنی در طوفان‌های خشکی یا طوفان‌های بزرگ ایالات متحده پیدا نشده است.»
اقتصاد آمادگی مقاومت ندارد
هزینه‌ها و عملی بودن از دیگر عوامل ضروری در بحث هستند. رسیدن به هدف «صفر خالص» انتشار گازهای گلخانه‌ای تا سال 2050 مستلزم تجدید ساختار چشم‌گیر اقتصاد و هزینه‌های قابل توجه است. از آن‌جایی که اقتصادهای پس از کووید-19 بار بدهی‌های سنگین، رشد آهسته و مالیات‌های سنگین را تجربه کرده‌اند، حمایت از سیاست‌های آب و هوایی کاهش یافته است.
ابتکار رادیکال، مانند کاهش انتشار نیتروژن و آمونیاک از کشاورزی (با کاهش استفاده از کودها و کوچک کردن گله‌های دام)، اعتراضات کشاورزی و بحران‌های سیاسی را از هلند تا نیوزلند افزایش داد. این موارد، توجه بسیاری از آمریکایی‌ها را نیز به خود جلب کرده است.
حامیان سیاست آب و هوا اذعان دارند که هزینه کاهش اثرات تغییرات آب و هوایی همچنان در حال افزایش است، اما استدلال می‌کنند که در نهایت، گذار سبز علاوه بر نتایج زیست محیطی مطلوب، اشتغال ایجاد می‌کند و رفاه را افزایش می‌دهد. با این حال، جزئیات این استدلال‌ها به طور فزاینده‌ای به چالش کشیده می‌شود.
رقابت جهانی نیز یک عامل است. چین نقش مهمی در تلاش‌های بین‌المللی کاهش آب و هوا دارد، به‌عنوان سومین تولیدکننده گازهای گلخانه‌ای در جهان، تولیدکننده پیشرو محصولات سبز (مانند باتری‌ها و پنل‌های خورشیدی) و دارنده تقریبا انحصار در خاک‌های کمیاب مورد نیاز فن‌آوری‌های انرژی پاک، دولت بایدن تلاش کرده رقابت ایالات متحده با چین را به شکلی تنظیم کند که همچنان اجازه همکاری در زمینه اقدامات اقلیمی وجود داشته باشد. با این حال، بسیاری از آمریکایی‌ها معتقدند این سیاست‌ها غیرعملی است.
ترس از تغییر
اخیرا، با وجود تجربه رویدادهای شدید آب و هوایی، چین اولویت ارتباطات خود را از کاهش تغییرات آب و هوایی به امنیت انرژی ملی تغییر داده است. علاوه بر تردید در مورد تعهد پکن به دستیابی به اهداف اعلام شده اقلیمی، بسیاری در غرب نگرانی‌هایی را در مورد خطرات اقتصادی و امنیتی مرتبط با وابستگی به زنجیره‌های تامین فناوری سبز تحت سلطه چین مطرح می‌کنند.
سیاست حزبی آمریکا نیز به یک موضوع تبدیل شده است. در سال 2020، یک نظرسنجی نشان داد که دموکرات‌ها سه برابر بیشتر از جمهوریخواهان تغییرات آب و هوایی را در اولویت قرار می‌دهند. از آن زمان، دو حزب در این مورد اختلاف بیشتری پیدا کردند. در آگوست 2023، یک نظرسنجی NPR/PBS نشان داد که دموکرات‌ها تغییرات آب و هوایی را با اختلاف حیرت‌انگیز 90 تا 10 درصد در اولویت قرار می‌دهند و تقریبا سه چهارم جمهوریخواهان (72 درصد) اقتصاد را بر مسائل اقلیمی در اولویت قرار می‌دهند. با این حال، نظرسنجی ملی امسال نیز نشان داد که جامعه آمریکا به عنوان یک کل همچنان تمایلی به ایجاد تغییرات گسترده در سبک زندگی خود به منظور کاهش انتشار کربن ندارد. بدیهی است که هیچ نامزدی برای ریاست جمهوری در هیچ یک از احزاب، در صورت دور شدن از اصالت حزبی در این موضوع، نامزدی حزب خود را به دست نخواهد آورد.
سناریوها
اگر یک دموکرات در سال 2024 پیروز شود، تداوم و تسریع سیاست‌های فعلی وجود خواهد داشت؛ که شامل افزایش یارانه‌ها و معافیت‌های مالیاتی برای تسریع انتقال سبز، همراه با شک و تردید نسبت به حفاری اضافی، پالایش و افزودن به ظرفیت خط لوله خواهد بود. علاوه بر این، محدودیت‌ها برای فعالیت‌هایی مانند کشاورزی، طراحی لوازم خانگی و وسایل حمل‌ونقل جدید تشدید خواهد شد. این قوانین می‌تواند تا حد اعمال محدودیت برای مسافت رانندگی در ماه یا ممنوعیت آبگرمکن‌های گازسوز پیش برود. علاوه بر این، سیاست خارجی ایالات متحده، همچنان دستور کار آب و هوا را، از جمله در روابط دوجانبه، تعهدات ایالات متحده به توافقنامه پاریس و همکاری در مجامع و آژانس‌های بین المللی، به اولویت ملی تبدیل خواهد کرد.
در مقابل، اگر یک جمهوری خواه پیروز شد، باید انتظار خروج دوم ایالات متحده از توافق پاریس را به عنوان یکی از اولین اقدامات رسمی رییس جمهور داشت. یک رییس جمهورِ جمهوری‌خواه به دنبال لغو یارانه‌ها، معافیت‌های مالیاتی و برنامه‌های بودجه ویژه برای گذار سبز و در عین حال حمایت از حفاری، توسعه پالایشگاه و ساخت خط لوله خواهد بود.
سیاست اقلیمی اولویت دیپلماتیک ایالات متحده نخواهد بود. جمهوریخواهان ایجاد «تسلط انرژی» ایالات متحده (استقلال انرژی همراه با صادرات قوی) را به یک هدف استراتژیک تبدیل خواهند کرد. یک رییس جمهور جمهوری‌خواه بر امنیت انرژی و رشد اقتصادی بر سیاست آب و هوا تاکید دارد و همچنین به دنبال معکوس کردن اتخاذ سیاست‌های زیست محیطی، اجتماعی و حکومتی در سطوح فدرال و ایالتی و در بخش خصوصی خواهد بود.
صرف نظر از اینکه کدام حزب مدعی کاخ سفید است، انتشار گازهای گلخانه‌ای ایالات متحده احتمالا به کاهش خود ادامه خواهد داد (با پذیرش فناوری‌ها و شیوه‌های جدید)، اما این کشور هرگز به اهداف «صفر خالص» خود نخواهد رسید. مالکیت و استفاده از وسایل نقلیه الکتریکی احتمالا با سرعت‌های متفاوت، چه بر اساس دستورات یا انتخاب مصرف‌کننده، به گسترش خود ادامه خواهد داد. همچنین صنعت هسته‌ای ایالات متحده، به ویژه بازار صادرات، رشد خواهد کرد.
فرجام
بسته به نتیجه انتخابات پیشِ رو، سیاست‌های داخلی و خارجی فدرال کاملا متفاوت در مورد انرژی و محیط زیست دنبال می‌شود. با این حال، ایالت‌های «آبی» (که توسط فرمانداران و قانون‌گذاران دموکرات کنترل می‌شوند) و ایالت‌های «قرمز» (که توسط فرمانداران و قانون‌گذاران جمهوری‌خواه کنترل می‌شوند) تلاش خواهند کرد تا به سیاست‌های ترجیحی خود پایبند باشند.
صرف نظر از اینکه در سطح ملی چه اتفاقی رخ دهد. از آن‌جایی که سیستم فدرال ایالات متحده به ایالت‌ها و مقامات محلی قدرت قابل توجهی بر روی خدمات آب و برق، قوانین و سیاست‌های زیست محیطی، تولید، مصرف انرژی و تولید می‌دهد، انتظار می‌رود که نبرد بر سر سیاست آب و هوا در سطوح ایالتی و محلی ادامه یابد.
