در سال 2020، زمانی که توافقنامه دوحه امضا شد، زنان افغان اولین کسانی بودند که نسبت به آن هشدار دادند. بسیاری از ما از سال 1996 تا 2001 زندگی تحت حاکمیت طالبان را تجربه کرده بودیم. آنچه طالبان در جریان مذاکرات صلح در دوحه گفت واقعی نبود.
عادله راز، عضو مدعو در موسسه هادسون و مدیر بخش افغانستان در دانشکده بین المللی پرینستون است. او آخرین سفیر جمهوری اسلامی افغانستان در ایالات متحده آمریکا بود. خانم راز در تازه ترین نوشتارش به بررسی وضعیت زنان افغانستان دو سال پس از بازگشت طالبان به قدرت پرداخته و می نویسد:
دو سال است که طالبان افغانستان را به کنترل خود درآورده است. هنگامی که رژیم طالبان در سال 2001 فروپاشید، زنان افغان بر این باور بودند که رنج آنها پایان یافته است. آنها آرزوی زندگی را داشتند که در آن حقوق آنها توسط قانون اساسی محافظت شود و راه را برای تغییرات هموار کند. طی 20 سال، زنان در افغانستان سفری چشمگیر برای پیشرفت را آغاز کردند. آنها از هر فرصتی که بر سر راهشان قرار گرفت استفاده کردند و موانع متعددی را از بین بردند. با این حال، این فصل امیدوار کننده دیری نپایید. در 15آگوست 2021، طالبان به قدرت بازگشت و رویاهای زنان و دختران افغان را که زمانی آینده ای با امکانات بی حد و حصر را متصور بودند، در هم شکست. در میان این ناامیدی، زنان افغان در تعقیب تغییر مصمم هستند و فرصتی برای جامعه جهانی وجود دارد تا تعهد خود را به حقوق زنان در افغانستان و سراسر جهان نشان دهد.
در سال 2020، زمانی که توافقنامه دوحه امضا شد، زنان افغان اولین کسانی بودند که نسبت به آن هشدار دادند. بسیاری از ما از سال 1996 تا 2001 زندگی تحت حاکمیت طالبان را تجربه کرده بودیم. آنچه طالبان در جریان مذاکرات صلح در دوحه گفت واقعی نبود. می دانستیم که باورهای آن درباره زنان تغییر نکرده است. تعهد طالبان به حقوق زنان در دوحه تنها در قالب کلمات برای جلب حمایت جامعه جهانی بود. موضع رسمی طالبان در مورد حقوق زنان، که هنوز از شورای کویته سرچشمه می گیرد، از اواخر دهه 1990 تا به امروز به همین صورت باقی مانده است: زنان طبق قوانین شریعت اسلامی از حقوقی برخوردار خواهند بود.
طالبان تحت نام قانون شریعت، مسائل را به گونه ای تفسیر می کنند که به نفع خود باشد. امروز افغانستان تنها کشوری است که زنان در آن اجازه تحصیل ندارند. آنها در خانه های خود محبوس و از آزادی های اجتماعی و سیاسی محروم هستند. رهبران جهان محکومیت این اقدام ها را اعلام می کنند ، اما نتوانسته اند اقدام معناداری انجام دهند. متأسفانه، روایت طالبان از اسلام به آرامی در حال پذیرش است. برخی از کشورهای با اکثریت مسلمان مانند عربستان سعودی در حال باز کردن، توانمندسازی زنان و قرار دادن آنها در خط مقدم جامعه خود هستند. اما افغانستان تحت حاکمیت طالبان در جهت مخالف حرکت می کند. کشورهای دیگر زنانی دارند که زنان دیگر را رهبری کرده و به هم جنس خای خود الهام می بخشند و به آنها نشان می دهند که چه چیزی ممکن است. اما برای زنان افغان دیگر هیچ چیز ممکن نیست. به نظر می رسد جهان چشم خود را بر دکترین و حکومت وحشیانه طالبان بسته است. رهبران غربی در مورد حقوق زنان، آموزش و ریشه کنی خشونت صحبت می کنند، اما زنان افغان از این گفتگوها جدا شده اند. با این حال، زنان افغان از پذیرش قوانین ظالمانه رژیم امتناع کرده اند و به مبارزه خود - هم در خیابان ها و هم در محدوده خانه هایشان - ادامه می دهند. سرسختی آنها در میان تاریکی بارقه‌ای از امید را نشان می‌دهد که با حمایت تزلزل ناپذیر فعالان زن در سراسر جهان تقویت شده است. این همبستگی از مرزهای سیاسی فراتر می رود.
بسیاری از زنان در سرتاسر جهان از پس گرفتن حقوق خود می ترسند. در یک دنیای بی ثبات، حتی پایه هایی که به نظر امن می رسند، می توانند فرو بریزند، چه در ایالات متحده و چه در افغانستان. ضروری است که ما زنان افغان را رها نکنیم و اجازه ندهیم که بحث در مورد "امنیت" حقوق آنها را زیر پا بگذارد. تاریخ تاکید می کند که ثبات واقعی مستلزم امنیت زنان و حقوق آنها در یک جامعه است. مشارکت جامعه بین‌المللی باید از قلمرو استراتژی سیاسی صرف فراتر رود. باید ریشه در اصول حقوق زنان و حقوق بشر داشته باشد. خروج از این مسیر خطر تکرار اشتباهات را به همراه دارد. نادیده گرفتن درخواست‌های زنان افغان مشروعیت تعهد جامعه بین‌الملل به حمایت از حقوق بشر را به خطر می‌اندازد. بیست و دو سال پیش، ما وعده "آزادی" زنان افغان را دادیم و دستاوردهای آنها را جشن گرفتیم. دو سال پیش، ما آنها را در سلطه یکی از ظالم ترین رژیم های جهان رها کردیم.
در سراسر جهان، حقوق زنان در خطر است. بگذارید جهان متحد بایستد، صدای زنان افغان را تقویت و از آرزوها و رویاهای آنها حمایت کند. تاب آوری زنان افغان گواه قدرت روح انسانی است و در رویای آینده ای که حقوق آنها مصون از تعرض است. ما باید بدانیم که بی‌عملی و بی‌تفاوتی پیامدهای گسترده‌ای دارد. لحظه اقدام اکنون است، به خاطر زنان افغان، به خاطر زنان در همه جا، و به خاطر اصولی که ما را به عنوان شهروندان جهانی به هم پیوند می دهد.
