فرماندهان و سربازان اوکراین ثابت کرده‌اند که توانمند و شجاع هستند و تسلیحات جدید کارساز است اما خطوط دفاعی روسیه در مناطق اشغالی در حال فروپاشی نیستند و حرکت رو به جلو اوکراین در ضد حمله به کندی پیش می‌رود.
به گزارش جماران؛ شانزده ماه پس از تهاجم تمام عیار روسیه به خاک اوکراین، حملات این کشور به شهرهای اوکراین ادامه دارد، در حالی که ضد حمله ارتش اوکراین به آرامی پیش می‌رود و رهبران ناتو به زودی گرد هم می‌آیند اما مقامات غربی و حامیان دولت اوکراین دو تعریف متضاد و متفاوت از پیروزی و ایجاد صلح در برابر روسیه دارند.
گزینه اول مستلزم باز پس‌گیری تمام قلمرو اوکراین و دریافت غرامت از مسکو برای جبران خسارات‌های عظیم انسانی و غیر انسانی وارد شده به کشور اوکراین در شرایطی که روسیه به دلیل جنایات جنگی و تجاوز به خاک یک کشور مستقل محاکمه شود، است.
این در حالی است که شرایط باز‌پس‌گیری قلمروهای قبل از 2014 اوکراین با قلمروهای کنونی تحت اشغال روسیه بسیار متفاوت است. برخی از نظرسنجی‌ها، نشان دهنده حمایت گسترده مردم اوکراین برای بازگرداندن شبه جزیره کریمه به خاک اوکراین است اما این مسئله نیازمند برتری فاحش نیروهای اوکراین بر روسیه و همچنین تسلط بر مناطقی است که ارتش روسیه در آن‌جا پایگاه دریایی دائمی احداث کرده و حدود 9 سال از سلطه روسیه بر این منطقه می‌گذرد.
با این حال، علیرغم ورود مداوم تانک‌ها و سایر تجهیزات غربی به زرادخانه‌های اوکراین، احتمال اینکه اوکراین به سرعت تمام قلمرو خود را با نیروی تسلیحات کمکی آزاد کند، کم است. همانطور که نبردهای ماه گذشته (ضد حمله ماه ژوئن) نشان داد، روس‌ها در مواضع دفاعی خود در هر دو جبهه شرقی، در دونتسک و لوهانسک و در جبهه جنوبی، جایی که مسکو یک پل زمینی به کریمه احداث و نیروگاه اتمی «زاپروژیا» را در اختیار دارد، حضور دارند.
فرماندهان و سربازان اوکراین ثابت کرده‌اند که توانمند و شجاع هستند و تسلیحات جدید کارساز است اما خطوط دفاعی روسیه در مناطق اشغالی در حال فروپاشی نیستند و حرکت رو به جلو اوکراین در ضد حمله به کندی پیش می‌رود.
به نظر می‌رسد ماه‌های پس از ضد حمله اوکراین ممکن است شبیه ماه‌های قبل از آن باشد. این به معنای یک نبرد فرسایشی، مخرب و غیرمولد در سراسر جبهه‌های دوطرف با بخش‌های کوچکی از قلمرو که میان طرفین دست به دست می‌شود و هیچ یک به تسلط نظامی کامل برای گرفتن مزیت تاکتیکی یا استراتژیک، دست نمی‌یابند، است.
حتی اگر اوکراین به مرزهای شرقی خود برسد و از پل زمینی جنوبی متصل به کریمه عبور کند، با مشکلات متعددی مواجه است. یکی از آن‌ها این است که چگونه این شبه جزیه را که مسکو از سال 2014 در اختیار دارد و میزبان ناوگان دریای سیاه روسیه است، بازپس می‌گیرد. محاصره کریمه تنها در صورتی امکان‌پذیر است که اوکراین زمین‌های قابل توجهی را در جنوب به دست آورد و ارتش روسیه در یک روند غیر منتظره متحمل شکستی سنگین شود.
این امر خطرات تشدید تنش و حجم حملات موشکی و پهبادی روسیه به خاک اوکراین را به صورت بی‌سابقه‌ای افزایش می‌دهد. حتی در صورت برقراری صلح میان طرفین سال‌ها طول می‌کشد تا زیرساخت‌های تخریب شده اوکراین دوباره بازسازی و احداث شود و این کشور اوکراین را برای دهه‌ها زیر بار بدهی‌های بین‌المللی می‌برد.
مشکل دیگر روسیه است. علیرغم شورش رهبر سابق واگنر در 23 تا 24 ژوئن، ارتش روسیه همچنان منسجم به نظر می‌رسد و به تازگی وعده افزایش حقوق به آن‌ها داده شده است. هیچ تضمینی وجود ندارد که موفقیت‌های نظامی اوکراین به خودی خود برای شکست روسیه با شرایطی که کیف به دنبال آن است، کافی باشد. کیف هر چقدر هم که پیش‌روی کند، این خطر را به دنبال دارد که روسیه نه با مذاکره یا تسلیم، بلکه با لجاجت، سازماندهی مجدد و به دنبال جنگ مجدد، از جمله با حملات در آن سوی مرز و حملات هوایی در سراسر اوکراین، دست به جنگ نا متعارف بزند.
از این رو نسخه دومی از چگونگی پیروزی اوکراین وجود دارد. این روایت در مورد دگرگونی روسیه، تا حکومت فروپاشی این کشور و تغییر در دولت آن است. مقامات اوکراینی و چندین کارشناس غربی که با دولت‌های‌خود ارتباط دارند، می‌گویند که صلح بدون تغییر اساسی در مسکو غیرممکن است. برخی امید به سقوط دولت دارند، اگرچه ایالات متحده تمایلی به این کار ندارد، اما شواهد گویای آن است که آشفتگی داخلی در ساختار سیاسی حکومت روسیه محتمل‌تر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد.
اما تبعات بین‌المللی فروپاشی قدرت در ساختار سیاسی روسیه و حتی یک کودتا برای صلح جهانی بسیار خطرناک‌تر از شکست اوکراین از روسیه است. علیرغم وجود جریان‌های رادیکال ضد روسی در بدنه دولت‌های غربی به ویژه ایالات متحده، تعضیف حکومت و قدرت در پهناورترین کشور جهان که در طول گستره دو قاره آسیا و اروپا مستقر است تبعات و پیامدهای بسیار منفی برای صلح جهانی به ارمغان می‌آورد. از این رو به نظر می‌رسد که سیاست‌های دولت‌های غربی به ویژه ایالات متحده در قبال جنگ روسیه علیه اوکراین به ایجاد یک سطح توازن برای طرفین، متمرکز شده باشد.
