جهانی که تحت تأثیر تصاویر پناهجویان سفیدپوست در حال قدم زدن به سمت مرز یک کشور همسایه قرار گرفته بود، نسبت به زنی تیره پوست با روسری که از میان آوار در غزه عبور می کرد، بی تفاوت ماند.
به گزارش جماران به نقل از القدس العربی: رهبری فلسطین با لب های گزنده تحولات عرصه اوکراین را دنبال می کند. "این زمان برای سکوت است" یک منبع بلندپایه فلسطینی گفت: هر اظهار نظر یا موضعی برای ما گران تمام می شود. از یک طرف چرا آمریکا و غرب را عصبانی می کنیم زیرا به کمک اقتصادی آنها نیاز داریم. از سوی دیگر، چرا در جبهه روس ها و پوتین جبهه قرار گیریم؟
اما با وجود سکوت رام الله و غزه، آنها ناامیدی خود را از پیام های دوگانه جامعه جهانی پنهان نمی کنند. درست است که ادعای پیام مضاعف، عمدتاً به آمریکا و اروپا، چیز جدیدی نیست و در هر بحران بین المللی که غرب علیه تجاوزات دیکتاتوری مداخله می کند، مطرح می شود، اما داستان اوکراین تصویری از رویارویی فلسطینیان با اشغالگران اسرائیل را برجسته می کند.
آنچه فلسطینی‌ها پنجاه سال پیش درخواست می‌کردند، غرب به سرعت در اوکراین اجرا کرد: ایستادن در مقابل کشور متجاوز و اشغالگر، تحمیل تحریم های اقتصادی، بستن حریم هوایی به روی پروازها و گام های تحریم فوری در عرصه ورزشی و فرهنگی... اقداماتی که در هفت روز انجام و اجرا شد. حتی اسلحه و مهمات نیز به دست اوکراینی ها خواهد رسید و ما هنوز در مورد کمک های اطلاعاتی و فناوری که بتواند روس ها و پوتین را خسته کند، صحبت نکرده ایم.
از سوی دیگر، درخواست برای اجرای قطعنامه های شورای امنیت و جامعه بین المللی به نفع فلسطینی ها مانند یک شوخی قدیمی به نظر می رسد. حقوق بین الملل برای سخنرانی خوب است. هر گونه ابتکار برای برداشتن گامی مهم در سازمان ملل، به ویژه در شورای امنیت، با وتوی آمریکا مواجه است و هر پیش نویس محکومیت یا درخواست تحریم با اتهام یهودی ستیزی، "هدیه ای به تروریسم" و خرابکاری در چشم انداز پیشبرد طرح دو دولتی مواجه است. بسیاری از فلسطینی ها از پوتین حمایت می کنند، نه به دلیل حمایت از دیکتاتوری یا سادیسم به عنوان یک مردم اشغال شده، بلکه دیدگاه او این است که جهان «روشنفکر» عدالت، دموکراسی و حقوق بشر را نمی پذیرد، بلکه بر اساس منافع اقتصادی و امنیتی عمل می کند. اگر قوی باشی حرف می زنیم، اگر ضعیف باشی له می کنیم، معادله همین است.
در رام الله، آنها برای به دست آوردن مدرک نیازی به رفتن به کرملین ندارند. کافی است به دفتر یحیی سینوار در غزه برویم، فردی که اسرائیلیها او را رهبر یک سازمان تروریستی قاتل می‌دانستند. اسرائیل همانگونه که طی سالیان گذشته در کرانه باختری سرمایه گذاری نکرده است، در غزه تلاش های اطلاعاتی و نظامی انجام داده است. هر گونه شلیک از غزه افکار عمومی را تحریک می کند، تهدید غوش دان از جنوب بسیار بیشتر از تهدید منطقه پشت دیوار در چند کیلومتری شرق است.
یک ربع قرن پیش، رهبری فلسطین، در درجه اول محمود عباس، "طرف خوب" را انتخاب کرد! چهار رئیس جمهور در آمریکا دست به دست شدند، حداقل سه نفر از آنها طرفدار راه حل دو کشوری بودند، اما این رویا در حال از بین رفتن است. هر حل و فصلی که مستلزم تمایل دو طرف باشد، اکنون در برابر لنزها در حال شکستن است.
سخنرانی یک هفته پیش بایدن علیه اشغال یک ملت دیگر و علیه تجاوز روسیه، فلسطینی ها به راحتی می توانند قبول کنند، اما همه می دانند که اینجا هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. جهانی که تحت تأثیر تصاویر پناهجویان سفیدپوست در حال قدم زدن به سمت مرز یک کشور همسایه قرار گرفته بود، نسبت به زنی تیره پوست با روسری که از میان آوار در غزه عبور می کرد، بی تفاوت ماند. این پیامی است که فلسطینی ها و در درجه اول نسل اسلو به آن پی بردند، نسلی که ربع قرن پیش در رویای صلح متولد شد و هنوز منتظر جامعه جهانی است.
