چرا غرب به دلیل جنایتهایش از آفریقاییها عذرخواهی می کند اما از عربها نه؟

به گزارش جماران، «عبدالباری عطوان» نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در سرمقاله روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم نوشت: پس از گذشت بیش از صد سال آلمان رسما به ارتکاب جنایت های «کشتار جمعی»در نامیبیا مستعمره سابق خود اعتراف کرد و «هایکو ماس» وزیر خارجه این کشور گفت که کشورش از نامیبیا و نوادگان قربانیان با نزدیک به 1.1 میلیارد یورو برای درخواست بخشش حمایت می کند. این اعتراف آلمان یک روز پس از اعتراف مشابه «امانوئل ماکرون» رئیس جمهور فرانسه به نقش کشورش در حمایت از جنایت های کشتار دسته جمعی در رواندا در سال 1994 صورت گرفت. در این جنایت ها 800 هزار نفر از نژاد «توتسی» به دست شبه نظامیان قبیله «هوتو» با حمایت دولت روندا قتل عام شدند.

نکته قابل توجه این است که این دو کشور اروپایی هرگز به جنایت های خود علیه عرب ها در دوران استعمار اعتراف نکرده و سیاست هایی در حمایت از رژیم اسرائیل و حمایت از اشغالگری و کشتارهایی که علیه ملت فلسطین مرتکب می شود در پیش می گیرند. آلمان گناه خود در قبال یهودی ها از جمله هولوکاست را تکفیر کرده و تا کنون بیش از 130 میلیارد دلار به عنوان غرامت برای حمایت از رژیم صهیونیستی تقدیم کرده است اما فرانسه همچنان جمجمه های انقلابیون الجزایر را در موزه های اش نگه داشته و حتی حاضر نیست که به دلیل قتل عام بیش از دو میلیون عرب مسلمان که بیشتر آنها مجاهدان الجزایری در کشورهای شمال آفریقا در دوران استعمار بودند، عذرخواهی کند و غرامت بپردازد. همین مساله درباره کشورهای اروپایی دیگر نیز گفته می شود کشورهایی مانند انگلیس که مسئول بزرگ «مصیبت فلسطین» و ایجاد دولت یهودی به ضرر فلسطینی های صاحب زمین است یا ایتالیا که لیبی را اشغال کرد و شنیع ترین جنایت ها و کشتارهای جمعی را علیه ملت آن مرتکب شد.

اگر  به موضع گیری های این سه کشور یعنی انگلیس،فرانسه و آلمان در قبال جنایت ها و سیاست های پاکسازی نژادی دولت اشغالگر اسرائیل علیه ملت فلسطین در طول هفت دهه گذشته که آخرین آنها چند روز پیش در نوار غزه رخ داد،نگاهی سریع بیندازیم می بینیم که این سه کشور به طور کامل و تحریک کننده از این جنایت ها بدون هیچ گونه شرم و حیایی دفاع می کنند.

کشورهای اروپایی و آمریکا با ما به عنوان عرب و مسلمان به این شیوه نژادپرستانه استعماری رفتار می کنند گویی ما انسان نیستیم.دلیل چنین رفتاری نیز فساد همه نظام های عربی حاکم،بدون استنثناء، و قرار گرفتن آنها زیر کفش های کشورهای غربی و بخشش همه جنایت های شان از جمله غارت ثروت های ما برای کسب رضایت آنها یعنی رضایت کشورهای اروپایی برای تضمین ادامه بقای این نظام ها در قدرت است.

از رهبران و ملت های آفریقایی که این استعمارگران اروپایی را  به عذرخواهی و طلب بخشش برای تکفیر جنایت ها و کشتارهایی که در طول قرن های گذشته در آفریقا مرتکب شدند، وادار کردند،متشکریم. این رهبران و ملت ها تجربه پرافتخاری برای ملت های دیگر از جمله ملت های عربی و اسلامی ایجاد کردند که باید به آن اقتدا کرد.

دلایل این رفتار نژادپرستانه«تحقیرگرانه» علیه عرب ها و مسلمانان توسط این کشورهای استعماری و اصرار دولت های شان بر حمایت از دشمنان عرب ها و مسلمانان به ویژه در فلسطین اشغالی را تا این لحظه نمی دانیم. همچنین دلیل رفتار این کشورها  در مانع تراشی یعنی بازگشت حق به صاحبان آن و مانع تراشی در اجرای قطعنامه های قانونی بین المللی که این را تأکید می کنند، نیز نمی دانیم.

این پیروزی بزرگ که مقاومت در نوار غزه در دو هفته پیش بر تکبر و تفرعن مجرمانه و نژادپرستانه اسرائیلی ها به دست آورد آغاز تغییر و بازگشت کرامت انسانی و روحیه میهنی برای امت عربی نه فقط برای آزادی اراضی و مقدسات از استعمار نژادپرستانه شهرک سازانه اسرائیل خواهد بود بلکه این کشورهای استعماری غربی به رهبری آمریکا و پیمان ناتو را به اعتراف به جنایت های شان در حق ما، غارت ثروت های مان، عذرخواهی و پرداخت غرامت برای قربانیان استعمار و جنگ های قدیم و جدیدشان وادار می کند.

جزئیات اعتراف و عذرخواهی اروپایی از آفریقایی ها

فرانس24، آلمان برای اولین بار در تاریخ خود، به نسل‌ کشی در کشور آفریقایی نامیبیا اعتراف کرد و قول داد به این کشور کمک مالی کند.

آلمان قول داده یک میلیارد دلار در ازای طرح‌ های عمرانی به نامیبیا کمک کند. آلمان همچنین صندوقی ایجاد می‌ کند که از طریق آن بیش از یک میلیارد یورو برای کمک به نامیبیا، عمدتا بازماندگان دو قوم ناما و هررو، اختصاص می‌ یابد. در عین حال این کمک مالی قرار نیست راه را برای ادعای غرامت قانونی بازماندگان باز کند.

بر اساس این اعتراف، قدرت استعماری آلمان از سال 1904 تا 1908 صدها هزار نفر از قوم «هررو» در نامیبیا را به قتل رساند تا اولین نسل‌ کشی قرن بیستم را رقم بزند و سال ها روابط دو کشور را به چالش بکشد.

«هایکو ماس» وزیر خارجه آلمان گفت: از نظر تاریخی و اخلاقی مسئولیت کشتار دو قوم «ناما و هررو» متوجه کشورش است. ما به لحاظ اخلاقی و سیاسی مسئول آنچه در نامیبیا صورت گرفته هستیم و از مردم این کشور طلب بخشش داریم.

آلمان درباره به رسمیت شناختن این نسل‌ کشی به مدت پنج سال در حال مذاکره با دولت نامیبیا بود.

نامیبیا در زمان حاکمیت برلین در سال های 1884 تا 1915، «آفریقای جنوب باختری آلمان» نام داشت و پس از آن به مدت 75 سال تحت حاکمیت آفریقای جنوبی قرار گرفت تا در نهایت در سال 1990 استقلال خود را اعلام کرد.

در سال 1904 گروهی از افراد دو قوم ناما و هررو با شورش علیه استعمارگران آلمانی بیش از صد نفر از مردان آنان را کشتند. نیروهای آلمانی در واکنش شورشیان را در نبردی شکست دادند و به سوی بیابان راندند، جایی که بسیاری از آنان از تشنگی جان دادند. پس از آن هزاران نفر از افراد اقوام شورشی به اسارت گرفته شده و اردوگاه‌ های کار اجباری فرستاده شدند و بیشترشان به دلیل بیماری، آزار و خستگی مفرط جانشان را از دست دادند. شمار دقیق قربانیان مشخص نیست، اما برآورد می‌ شود که تا 100 هزار نفر بین سال‌ های 1904 تا 1908 کشته شدند.

این در حالی است که «امانوئل ماکرون» رئیس جمهور فرانسه در سفر به رواندا نقش کشورش در نسل کشی «توتسی‌ ها» در دهه 90 میلادی را پذیرفت.

رئیس جمهور فرانسه پنجشنبه در اظهاراتی تاریخی در بنای یادبود قربانیان کشتار توتسی‌ ها در «کیگالی» پایتخت روآندا، «مسئولیت‌ های» پاریس در کشتار سال 1994 در این کشور آفریقایی را بر عهده گرفت، اما تاکید کرد نیروهای فرانسوی حاضر در محل «همدست جناتیکاران» نبوده‌ اند. اندکی پس از این سخنان، «پُل کاگامه» رئیس جمهوری روآندا، در یک کنفرانس مطبوعاتی مشترک با همتای فرانسوی خود «شهامت بسیار» او را در این زمینه ستود و مناسبات میان دو کشور را «مستحکم و خلل ناپذیر» خواند.

امانوئل ماکرون در سخنان خود با اشاره به قتل عام توتسی‌ ها که بویژه به دست قوم رقیب، «هوتوها»، صورت گرفت و به مرگ 800000 تن منجر شد، گفت «حضور سرشار از احترام و فروتنی من در کنار شما نشان بر عهده گرفتن مسئولیت‌ های» کشور من در این فاجعه است.

امانوئل ماکرون در سخنان خود نخست برای ابراز همدردی با بازماندگان گفت: «قتل عام، پدیده‌ ای نیست که آن را به مقایسه گذاشت. پدیده ای است که شجره نامه دارد. گذشته و تاریخ دارد. رویداد یگانه ای است. قتل عام هدف مشخص دارد. قاتلان یک هدف جنایتکاران ای دارند و آن نابود کردن توتسی‌ ها، همه توتسی‌ هاست».

رئیس جمهور فرانسه در سخنان خود تاکید کرد که «هر قتل عامی، ریشه عمیقی دارد. از پیش تدارک دیده می‌ شود. به شکل سازمان یافته بر ارواح مسلط می‌ شود تا انسان بودن دیگری را نفی کند. یک قتل عام فراموش نمی‌ شود. زدودنی نیست. هرگز به پایان نمی رسد زیرا ماندن پس از قتل عام، زندگی نیست، زیستن با کشتار است، تا آنجا و آن گونه که می‌ شود».

او سپس به آنچه مسئولیت فرانسه می‌ خواند پرداخت و گفت «جنایتکارانی که در باتلاق‌ ها، تپه‌ ها و کلیساها وحشت می‌ افکندند، رخسار فرانسه را نداشتند. فرانسه همدست آنان نبود. خونی که جاری شد ارتش و دست سربازان فرانسوی را بی آبرو نمی‌ کرد. سربازانی که آنها نیز با چشمان خود زشتی‌ های توصیف ناشدنی را دیدند، بر زخم‌ ها مرهم نهادند و اشک‌ های خود را فرو دادند».

اما، به ادعای امانوئل ماکرون، «فرانسه در روآندا نقشی، گذشته‌ ای و مسئولیتی سیاسی دارد. و نیز وظیفه‌ ای که رویارویی با تاریخ و پذیرش و درک رنجی است که با سکوت دراز مدت خود در خودداری از پژوهش در باره واقعیت بر مردم رواندا تحمیل کرده است».

رئیس جمهور فرانسه آن گاه به چگونگی درگیری فرانسه در امور روآندا پرداخت و با اشاره به رویارویی‌ های ملی میان توتسی‌ ها و هوتوهای روآندا و نیز برخی ستیزهای منطقه‌ ای گفت فرانسه «در سال 1990 با ورود به تعارضاتی که در آن سابقه‌ ای نداشت، از شنیدن هشدارها غافل ماند و یا توان خود را در جلوگیری از زشت ترین رفتارها بیش از آنچه بود، ارزیابی می‌ کرد». او به شکل روشن تری گفت «فرانسه درک نکرد که با تلاش برای جلوگیری از یک جنگ منطقه‌ ای یا یک جنگ داخلی، در واقع در کنار و حامی یک رژیم جنایتکارِ نسل کش می‌ ماند». او افزود «فرانسه با بی توجهی به هشدارهای ناظران روشن بین، مسئولیت سنگینی در چرخه حوادثی بر عهده می‌ گرفت که به زشت ترین پدیده‌ ها منجر می‌ شد. پدیده‌ هایی که دقیقا تلاش می‌ کرد مانع آنها شود».

امانوئل ماکرون با اشاره به آغاز نسل کشی در روآندا یادآوری کرد که «در آوریل 1994 هنگامی که جلادان به آنچه که به شکل نفرت انگیزی کار می‌ نامیدند، روی آوردند، جامعه بین‌ المللی سه ماه، سه ماه تمام ناشدنی وقت گذاشت تا واکنشی نشان دهد. این چنین، ما همه هزاران تن قربانی را رها کردیم».

سربازان فرانسوی که در آن هنگام زیر نظر سازمان ملل متحد در روندآ به سر می‌ بردند، به عدم واکنش در برابر عملیات نسل کشی سازمان یافته از سوی هوتوها متهم شده‌ اند.

امانوئل ماکرون سپس ایراد دیگری نیز بر رفتار فرانسه در این زمینه گرفت و گفت در حالیکه پس از این فاجعه «مسئولان فرانسوی شهامت این را داشتند که آنچه را رخ داده بود نسل کشی بنامند، نتایج درخور آن را نگرفتند» و افزود «شناسایی گذشته، باید با پیگیری برای اجرای عدالت همراه شود و این کار با تعهد به اینکه هیچ فرد مظنون به شرکت در نسل کشی از مجازات در امان نماند، برآورده می‌ شود».

هر چند امانوئل ماکرون در اظهارات خود کلمه «پوزش» را که بسیاری از بازماندگان در انتظار آن بودند بر زبان نیاورد، پُل کاگامه رئیس جمهور روآندا، سخنان او را دارای «ارزشی بیش از پوزش طلبی» توصیف کرد، زیرا به گفته او «بیان حقیقت» بوده است.