آلمان برای اولین بار در تاریخ خود، به نسل کشی در کشور نامیبیا و فرانسه به نسل کشی در روآندا اعتراف کرد.
به گزارش جماران به نقل از فرانس24، آلمان برای اولین بار در تاریخ خود، به نسل کشی در کشور آفریقایی نامیبیا اعتراف کرد و قول داد به این کشور کمک مالی کند.
آلمان قول داده یک میلیارد دلار در ازای طرح های عمرانی به نامیبیا کمک کند. آلمان همچنین صندوقی ایجاد می کند که از طریق آن بیش از یک میلیارد یورو برای کمک به نامیبیا، عمدتا بازماندگان دو قوم ناما و هررو، اختصاص می یابد. در عین حال این کمک مالی قرار نیست راه را برای ادعای غرامت قانونی بازماندگان باز کند.
بر اساس این اعتراف، قدرت استعماری آلمان از سال 1904 تا 1908 صدها هزار نفر از قوم «هررو» در نامیبیا را به قتل رساند تا اولین نسل کشی قرن بیستم را رقم بزند و سال ها روابط دو کشور را به چالش بکشد.
«هایکو ماس» وزیر خارجه آلمان گفت: از نظر تاریخی و اخلاقی مسئولیت کشتار دو قوم «ناما و هررو» متوجه کشورش است. ما به لحاظ اخلاقی و سیاسی مسئول آنچه در نامیبیا صورت گرفته هستیم و از مردم این کشور طلب بخشش داریم.
آلمان درباره به رسمیت شناختن این نسل کشی به مدت پنج سال در حال مذاکره با دولت نامیبیا بود.
نامیبیا در زمان حاکمیت برلین در سال های 1884 تا 1915، «آفریقای جنوب باختری آلمان» نام داشت و پس از آن به مدت 75 سال تحت حاکمیت آفریقای جنوبی قرار گرفت تا در نهایت در سال 1990 استقلال خود را اعلام کرد.
در سال 1904 گروهی از افراد دو قوم ناما و هررو با شورش علیه استعمارگران آلمانی بیش از صد نفر از مردان آنان را کشتند. نیروهای آلمانی در واکنش شورشیان را در نبردی شکست دادند و به سوی بیابان راندند، جایی که بسیاری از آنان از تشنگی جان دادند. پس از آن هزاران نفر از افراد اقوام شورشی به اسارت گرفته شده و اردوگاه های کار اجباری فرستاده شدند و بیشترشان به دلیل بیماری، آزار و خستگی مفرط جانشان را از دست دادند. شمار دقیق قربانیان مشخص نیست، اما برآورد می شود که تا 100 هزار نفر بین سال های 1904 تا 1908 کشته شدند.
این در حالی است که «امانوئل ماکرون» رئیس جمهور فرانسه در سفر به رواندا نقش کشورش در نسل کشی «توتسی ها» در دهه 90 میلادی را پذیرفت.
رئیس جمهور فرانسه پنجشنبه در اظهاراتی تاریخی در بنای یادبود قربانیان کشتار توتسی ها در «کیگالی» پایتخت روآندا، «مسئولیت های» پاریس در کشتار سال 1994 در این کشور آفریقایی را بر عهده گرفت، اما تاکید کرد نیروهای فرانسوی حاضر در محل «همدست جناتیکاران» نبوده اند. اندکی پس از این سخنان، «پُل کاگامه» رئیس جمهوری روآندا، در یک کنفرانس مطبوعاتی مشترک با همتای فرانسوی خود «شهامت بسیار» او را در این زمینه ستود و مناسبات میان دو کشور را «مستحکم و خلل ناپذیر» خواند.
امانوئل ماکرون در سخنان خود با اشاره به قتل عام توتسی ها که بویژه به دست قوم رقیب، «هوتوها»، صورت گرفت و به مرگ 800000 تن منجر شد، گفت «حضور سرشار از احترام و فروتنی من در کنار شما نشان بر عهده گرفتن مسئولیت های» کشور من در این فاجعه است.
امانوئل ماکرون در سخنان خود نخست برای ابراز همدردی با بازماندگان گفت: «قتل عام، پدیده ای نیست که آن را به مقایسه گذاشت. پدیده ای است که شجره نامه دارد. گذشته و تاریخ دارد. رویداد یگانه ای است. قتل عام هدف مشخص دارد. قاتلان یک هدف جنایتکاران ای دارند و آن نابود کردن توتسی ها، همه توتسی هاست».
رئیس جمهور فرانسه در سخنان خود تاکید کرد که «هر قتل عامی، ریشه عمیقی دارد. از پیش تدارک دیده می شود. به شکل سازمان یافته بر ارواح مسلط می شود تا انسان بودن دیگری را نفی کند. یک قتل عام فراموش نمی شود. زدودنی نیست. هرگز به پایان نمی رسد زیرا ماندن پس از قتل عام، زندگی نیست، زیستن با کشتار است، تا آنجا و آن گونه که می شود».
او سپس به آنچه مسئولیت فرانسه می خواند پرداخت و گفت «جنایتکارانی که در باتلاق ها، تپه ها و کلیساها وحشت می افکندند، رخسار فرانسه را نداشتند. فرانسه همدست آنان نبود. خونی که جاری شد ارتش و دست سربازان فرانسوی را بی آبرو نمی کرد. سربازانی که آنها نیز با چشمان خود زشتی های توصیف ناشدنی را دیدند، بر زخم ها مرهم نهادند و اشک های خود را فرو دادند».
اما، به ادعای امانوئل ماکرون، «فرانسه در روآندا نقشی، گذشته ای و مسئولیتی سیاسی دارد. و نیز وظیفه ای که رویارویی با تاریخ و پذیرش و درک رنجی است که با سکوت دراز مدت خود در خودداری از پژوهش در باره واقعیت بر مردم رواندا تحمیل کرده است».
رئیس جمهور فرانسه آن گاه به چگونگی درگیری فرانسه در امور روآندا پرداخت و با اشاره به رویارویی های ملی میان توتسی ها و هوتوهای روآندا و نیز برخی ستیزهای منطقه ای گفت فرانسه «در سال 1990 با ورود به تعارضاتی که در آن سابقه ای نداشت، از شنیدن هشدارها غافل ماند و یا توان خود را در جلوگیری از زشت ترین رفتارها بیش از آنچه بود، ارزیابی می کرد». او به شکل روشن تری گفت «فرانسه درک نکرد که با تلاش برای جلوگیری از یک جنگ منطقه ای یا یک جنگ داخلی، در واقع در کنار و حامی یک رژیم جنایتکارِ نسل کش می ماند». او افزود «فرانسه با بی توجهی به هشدارهای ناظران روشن بین، مسئولیت سنگینی در چرخه حوادثی بر عهده می گرفت که به زشت ترین پدیده ها منجر می شد. پدیده هایی که دقیقا تلاش می کرد مانع آنها شود».
امانوئل ماکرون با اشاره به آغاز نسل کشی در روآندا یادآوری کرد که «در آوریل 1994 هنگامی که جلادان به آنچه که به شکل نفرت انگیزی کار می نامیدند، روی آوردند، جامعه بین المللی سه ماه، سه ماه تمام ناشدنی وقت گذاشت تا واکنشی نشان دهد. این چنین، ما همه هزاران تن قربانی را رها کردیم».
سربازان فرانسوی که در آن هنگام زیر نظر سازمان ملل متحد در روندآ به سر می بردند، به عدم واکنش در برابر عملیات نسل کشی سازمان یافته از سوی هوتوها متهم شده اند.
امانوئل ماکرون سپس ایراد دیگری نیز بر رفتار فرانسه در این زمینه گرفت و گفت در حالیکه پس از این فاجعه «مسئولان فرانسوی شهامت این را داشتند که آنچه را رخ داده بود نسل کشی بنامند، نتایج درخور آن را نگرفتند» و افزود «شناسایی گذشته، باید با پیگیری برای اجرای عدالت همراه شود و این کار با تعهد به اینکه هیچ فرد مظنون به شرکت در نسل کشی از مجازات در امان نماند، برآورده می شود».
هر چند امانوئل ماکرون در اظهارات خود کلمه «پوزش» را که بسیاری از بازماندگان در انتظار آن بودند بر زبان نیاورد، پُل کاگامه رئیس جمهور روآندا، سخنان او را دارای «ارزشی بیش از پوزش طلبی» توصیف کرد، زیرا به گفته او «بیان حقیقت» بوده است.
