با ورود بیماری فراگیر کرونا به مرحله ای تازه، 12 تن از متفکران برجسته جهانی پیش بینی خود را درباره سال 2021 میلادی و آنچه پس از آن روی خواهد داد، مطرح کرده اند.
به گزارش جماران، مجله فارین پالیسی در گزارشی نوشت: یک سال پس از اینکه کووید 19 در سراسر جهان شیوع پیدا کرد، خطوط نظم جهانی دچار تغییر شده و نظم تازه ای در حال ظهور است. در حالی که این ویروس جان بسیاری را گرفته، باعث ایجاد اخلال در روند اقتصاد جهانی شده و نتایج انتخابات را تغییر داده است، منجر به تغییر قدرت سیاسی و اقتصادی چه در داخل و چه بین کشورها خواهد شد. مجله ما برای درک بهتر این تغییرات با توجه به وارد شدن جهان به مرحله ای تازه در سال 2021 میلادی، نظر 12 متفکر صاحب نام در سراسر جهان را جویا شده است تا پیش بینی خود را از نظم جهانی درد وره پساکرونا بیان کنند:
زمانی برای رهبری: «جان آلن، رئیس موسسه بروکینگز»
در میانه این بحران جهانی بهداشتی اگر برنده ای باشد، تعدادی انگشت شمار خواهد بود؛ نه به این دلیل که بیماری از کنترل ما خارج بود بلکه بدین دلیل که اکثر دولت ها نتوانستند رهبری و انضباط اجتماعی مناسب را در جوامع برای کنترل آن تا زمان تولید واکسن اعمال کنند.
کووید 19 به سرعت به عاملی اضطراب زا در سیستم شکننده بین المللی تبدیل شد و آسیب پذیری ها و نقاط ضعف جوامع را شدت بخشید. در اساسی ترین گام مشخص شد که نظام درمانی جهانی تا چه حد تجهیزات ضعیفی دارد که این موضوع بسیاری کشورها را بر آن داشت تا تصمیمات اخلاقی مخربی در این مورد بگیرند که کدام شهروندان شان سزاوار دریافت مراقبت های پزشکی هستند. به علاوه، بسیاری از کشورها به جای ایجاد ائتلافی جهانی نوین برای مبارزه با این بیماری وحشتناک، سیاست های انزوا طلبانه را در پیش گرفته اند. این امر منجر به پاسخ های بی اثر و افزایش دوباره وارد ابتلا شده است. آمریکا بدترین نمونه این مورد بوده است.
کووید 19 یک سری مشکلات فراملی را نشان داد که تنها با راه حل های چندجانبه محور قابل رفع هستند. برای پرداختن به موضوعاتی مانند نژادپرستی سیستمی، تغییرات آب و هوایی و نیاز به بهبود اقتصادی جهانی، واقعاً ضروری است که ما به دنبال تقویت نظم مشترک بین المللی باشیم، نه تضعیف آن. در حالی که علم در نهایت ما را نجات خواهد داد، اما هیچ امیدی به اقدام هماهنگ علیه بیماری - و بهبودی نهایی ما - بدون رهبری مناسب نیست.
بذر‌های انقلاب؛ «آن ماری اسلاتر، مدیر سابق برنامه ریزی سیاسی در وزارت خارجه آمریکا و رئیس بنیاد نیوامریکا»
شیوع کرونا نشان داده است که دولت آمریکا دیگر بازیگری ضروری در امور جهانی نیست. خروج آمریکا از سازمان بهداشت جهانی با فرمان ترامپ، مسئولیت آمریکا را برای مشارکت با 172 کشور در ساخت واکسنی که دسترسی عادلانه جهانی به آن وجود داشته باشد، از این کشور سلب کرد. آمریکایی ها بهای این تصمیم را می پردازند اما سایر کشورها هم چوب این کار آمریکا را به ناحق می خورند.
این سازمان های بشردوستانه و مدنی، شرکت ها و دانشگاه های ایالات متحده هستند که نمی توان آنها را نادیده انگاشت. بنیاد «بیل و ملیندا گیتس» به سازماندهی واکسن کرونا و ائتلاف مقابله با این بیماری کمک کرد. شرکت های دارویی ایالات متحده برای تولید، ساخت و توزیع واکسن - با کمک یا بدون کمک دولت واشنگتن - حیاتی هستند؛ حتی اگر شرکت های اروپایی نیز به سرعت پیشرفت می کنند. دانشمندان، پزشکان و اپیدمیولوژیست های آمریکایی با به اشتراک گذاشتن اطلاعات در مورد ویروس و همچنین استراتژی های موفقیت آمیز برای پیشگیری و درمان، در شبکه های جهانی نقش حیاتی دارند.
بزرگترین شگفتی شیوع کرونا جداسازی چشمگیر اقتصاد کشور‌های ثروتمندان از بقیه اقتصاد جهان است. کووید 19 باعث مرگ بیش از یک میلیون نفر در جهان شده و فاجعه ای برای اقتصاد جهانی و برای صاحبان مشاغل کوچک و حقوق بگیران به وجود آورده است. با این وجود، بازار‌های مالی بر خلاف ارزش دارایی ها آسیب زیادی از این همه گیری ندیده اند. این شکاف، بذر یک انقلاب را خواهد کاشت.
جهانی شدن به سرعت در حال تغییر است؛ «لوری گرت، ستون نویس فارین پالسی»
با توجه به تاخیر پیش آمده در تولید واکسن، ویروس کرونا به این زودی از بین نمی رود. به همین دلیل همه گیری ویروس به سرعت چشم انداز جهانی شدن و تولید را تغییر خواهد داد.
نیمی از مدیران عامل شرکت های Fortune 500 قصد ندارند سفرهای کاری را به سطح سال 2019 برگردانند. بیش از یک چهارم آنها پیش بینی می کنند که نیروهای کار آنها به اندازه قبل از همه گیری برنگردند. از هر 10 نفر 8 نفر می گویند که ناسیونالیسم به یک نیروی مسلط در کشورهایی که در آن فعالیت می کنند تبدیل خواهد شد و این امر بر زنجیره تأمین، تصمیم گیری در مورد مکان و شرایط نظارتی تأثیر می گذارد. و اکثر آنها متقاعد شده اند که تغییر سریعتر روبات ها و هوش مصنوعی به آنها کمک می کند تا در برابر بیماری های بعدی نیروی کار و شوک های ناشی از همه گیری ایمن سازی شوند. حتی اگر سطح درآمد بسیاری از شرکت ها بهبود یابد، فضای اتاق هیئت مدیره همچنان تاریک است.
پیش بینی می شود بخش اعظمی از شرکت ها نتوانند به وضعیت پیش از دوره همه گیری بازگردند و همچنان از روابط و معاملات تجاری طولانی مدت برحذر باشند. به نظر می‌رسد از این پس گرایی نیروی محرکه اصلی در کشور‌های جهان باشد. در نتیجه، زنجیره ارتباطات و تعهدات بین المللی کشورها در تعاملات تجاری با یکدیگر متزلزل تر خواهد شد.
بازندگانی وجود خواهند داشت. با توجه به پیامدهای کرونا، میلیون ها نفر در شرایط سخت تری قرار خواهند گرفت و نهادهای بشردوستانه و بهداشتی جهانی با با چالش رشد ملی گرایی و مشکلات در تامین نیاز‌های مالی شان مواجه خواهند بود.
آغاز قرن شایستگی آسیایی؛ «کیشور مهبودانی، پژوهشگر انستیتو مطالعات آسیا در دانشگاه ملی سنگاپور»
آمار دروغ نمی گویند. نرخ مرگ و میر بر اثر کووید 19 در شرق و جنوب شرقی آسیا کمتر از سایر نقاط جهان بوده است. مرگ و میر بر اثر شیوع این بیماری در ویتنام، چین، سنگاپور و کره جنوبی کمتر از انگلیس، اسپانیا و بلژیک و ایتالیا بوده است.
در پس این ارقام، روایت مهم تری بود: این موضوع موفقیت آسیا در رقابت با غرب در مدیریت بحران را نشان داد. غرب همواره به باورمندی به علم شناخته می شد در حالی که این ترامپ بود که استفاده از ماسک را جدی نگرفت و آسیایی ها از ماسک استفاده کردند.
غرب به ویژه اتحادیه اروپا همواره به دلیل رهبری خوب و کارآمد شناخته می شود. موج دوم و قدرتمندتر همه گیری، اما نشان داد این تصوری واهی بوده است به خصوص در مورد اتحادیه اروپا. جوامع آسیایی از نوع مقابله با ویروس سارس آموخته بودند که باید سخت گیرانه، هوشیارانه و منضبط عمل کرد.
در این جوامع مردم، دولت را راه حل می دانند. در نتیجه، در ویتنام جامعه در همکاری با دولت منضبط عمل کرد. اقتصاد‌های آسیایی نیز به زودی احیا خواهند شد. این نشان دهنده صلاحیت مدیریت اقتصادی آسیایی است.
وقتی مورخان آینده در مورد ابتدای قرن در آسیا تحقیق کنند، ممکن است کووید 19 را لحظه ای بدانند که صلاحیت آسیایی دوباره با قدرت ظاهر می شود.
دوره تازه ای از فعال شدن دولت ها؛ «شانون کی. اونیل، معاون رئیس جمهور امریکا و از اعضای ارشد شورای روابط خارجی»
شیوع کرونا نشان داد که مرحله بعدی جهانی شدن نه از طریق تجارت و سرمایه‌گذاری بلکه از طریق فعالیت دولت‌ها شکل می‌گیرد. زنجیره تامین جهانی دچار اختلال شده و عرضه و تقاضا در نتیجه شیوع کرونا کاهش یافته است. اکنون تنش سیاسی میان امریکا و چین است که آینده اقتصادی جهان را تعیین خواهد کرد. تحریم ها نیز در حال گسترش هستند. این فعال شدن دولت‌هاست که بر اقتصاد جهانی تاثیرگذار خواهد بود.
اقتدارگرایی چهره بد خود را نشان داد؛ «استفن والت، استاد روابط بین الملل»
همان گونه که انتظار می رفت کووید 19 باعث تغییر جهت قدرت از غرب به شرق شده و محدودیت های زیادی را برای جهانی شدن ایجاد کرده است. وضعیت چین در حال بهبود است و آمریکا و بیشتر بخش‌های اروپا با امواج تازه کرونا مواجه هستند چرا که رهبران غربی نتوانستند به سرعت و به طور موثر پاسخ دهند. این موضوع باعث حق قائل شدن برای حکومت‌های استبدادی نمی‌شود. برخلاف ستایش‌گران چین، استرالیای دموکراتیک، کانادا، نیوزیلند، کره جنوبی و تایوان عملکرد خوبی در مقابله با کرونا داشتند. در مقابل کشورهایی، چون روسیه و متحدان آن و بسیاری از دیکتاتوری‌ها دچار تزلزل شده اند.
خبر خوب آن است که اقتدارگرایان تحت فشار به دلیل شیوع کرونا قرار گرفته‌اند. پوپولیست‌ها در اتریش، انگلیس و آلمان موقعیت خود را از دست داده‌اند. "ولادیمیر پوتین" در روسیه و "الکساندر لوکاشنکو" رئیس‌جمهوری بلاروس و "ویکتور اوربان" نخست‌وزیر مجارستان پس از مدیریت نادرست در مقابله با کرونا تحت فشار بیشتری قرار دارند. مهم‌تر از همه آن که ترامپ پوپولیست رئیس‌جمهوری یک‌دوره‌ای شد.
خیر، این یک نقطه عطف نبود؛ «ریچارد هاس، رئیس شورای روابط خارجی»
در کمال تعجب، هیچ ارتباطی بین نظام سیاسی یک کشور و عملکرد آن در مدیریت کرونا وجود نداشته است. برخی از دموکراسی‌ها و برخی از نظام‌های استبدادی عملکرد خوبی داشته‌اند و برخی دیگر عملکردشان فاجعه‌بار بوده است. آنچه بیش از همه اهمیت داشته رهبری بوده است. اکنون اروپا قوی‌تر از آمریکا به نظر می‌رسد و آلمان و فرانسه در حال همکاری با یکدیگر هستند. بیشترین تاثیر کرونا بر سیاست امریکا بود. اگر این همه گیری وجود نداشت احتمال برد ترامپ در انتخابات وجود داشت. با این وجود، این همه گیری اساس روابط بین الملل را تغییر نخواهد داد.
تغییر هزینه های اقتصادی دولت ها؛ «کوری شاک، رئیس مطالعات سیاستگذاری خارجی و دفاعی در انستیتو امریکن اینترپرایز»
در دوره تازه‌ای که وارد آن شده‌ایم به احتمال زیاد کشور‌های جهان متوجه اهمیت همکاری‌های جهانی برای احیای اقتصاد خواهند شد. بودجه دولت‌ها از هزینه برای امور نظامی و دفاعی به امور بهداشتی و درمانی تغییر جهت خواهد داد و مسائل بهداشتی در حوزه امنیت ملی تقدم پیدا خواهند کرد. احتمالا ائتلاف‌های امنیتی، چون ناتو نیز اولویت های اقتصادی را مدنظر قرار خواهند داد. به نظر می رسد رشد قدرت‌های نوظهور متوقف شده و اقتصاد‌های جهان آزاد بار دیگر موقعیت شان را بازیابند و بر اوضاع مسلط شوند.
جهانی تقسیم شده در حباب ها؛ «شیوشانکار منون، پژوهشگر انستیتو بروکینگز»
در سال 2020 میلادی، جهان فرصت اجماع جهانی و تکیه بر چندجانبه‌گرایی برای مقابله با کرونا را از دست داد. اکثر دولت‌ها نتوانستند پیوند‌های اعتماد میان خود با شهروندان شان را تقویت کنند. در نتیجه، جهان به حباب هایی جدا شده تقسیم شده است و به نظر می‌رسد این عدم همکاری جهانی باعث فقیرتر شدن ما خواهد شد. روابط بین قدرت‌های بزرگ نیز بیش از هر زمان دیگری شکننده است از روابط بین چین و امریکا گرفته تا روابط چین و هند.
ضعف عملکرد رهبران جهانی و سازمان های بین المللی سبب شده تا جهان قدرت کمتری برای مقابله با چالش های فراملی از جمله تغییرات اقلیمی و تروریسم بین المللی داشته باشد.
چین با قدرت بیشتری به صحنه بازگشته است؛ «رابین نیبلت، مدیر اجرایی اندیشکده چاتم هاوس»
مقابله منضبط با شیوع کرونا این امکان را به چین داده تا بتواند سرعت رشد اقتصادی خود را بهبود بخشد و به مرکز رشد اقتصاد جهانی تبدیل شود. این موضوع مسیر را برای تبدیل شدن چین به بزرگترین اقتصاد جهان هموار خواهد ساخت. برای دموکراسی‌های لیبرال بسیار دیر شده که بتوانند شرایط چگونگی توسعه قدرت اقتصادی چین را تنظیم و تعیین کنند. آمریکا و اروپا درگیر تمرکز بر مدیریت کرونا خواهند بود و چین از این فرصت برای احیای خود استفاده خواهد کرد.
هیچ دولتی نمی تواند به تنهایی بر مشکلات فائق آید؛ «جوزف نای، نظریه پرداز و استاد دانشگاه»
شیوع کرونا ثابت کرد که هیچ دولتی نمی تواند به تنهایی بر مشکلات فراملی و جهانی فائق آید و در این زمینه باید با دیگران همکاری کند. این موضوع زمانی بیشتر مشخص می شود که با مسائلی، چون تغییرات اقلیمی مواجه می شویم.
جهان مهربان و در عین حال خشن و نفرت انگیز؛ «جی جان ایکنبری، استاد دانشکده امور عمومی و بین المللی پرینستون»
بیماری همه گیر کووید 19 تأثیر پایداری بر تخیلات جهانی ما خواهد داشت: چشم اندازهای ما از جهان قرن 21. همه گیر شدن باعث شده است که به وضوح برخی تهدیدات را ببینیم: خطرات در کمین مربوط به وابستگی، هزینه های همکاری بین المللی نافرجام، فضایل دولت کارآمد، شکنندگی نهادهای دموکراتیک و به خطر افتادن تمدن دوران گریز ناپذیر.
همه گیری یادآوری چشمگیری را در این خصوص ارائه می دهد که انسان به طور کامل بر طبیعت تسلط پیدا نکرده است و نمی تواند از ارتباط متقابل رشد آنها فرار کند.
با گذشت یک سال از بروز همه گیری، مشکلات بی نظمی اساسی جهان - ملی گرایی، رقابت امنیتی، جنگ - به نظر نمی رسد که بیشترین فشار را داشته باشند. بلکه به نظر می رسد جهان تحت تأثیر مشکلات مدرنیته - ناتوانی های لغزنده ما برای مقابله با تحولات عمیق و جهانی در جوامع ماست که توسط نیروهای علم، فن آوری و صنعتگرایی به راه انداخته شده است. همه گیری یادآوری چشمگیری را ارائه می دهد از اینکه بشر به طور کامل بر طبیعت تسلط پیدا نکرده است و ما نمی توانیم از پیوستگی روزافزون ذاتی موجود مدرن خود فرار کنیم.
