در حالی در فرانسه برخی نشریه ها مانند شارلی ابدو به مسلمانان و پیامبر اسلام(ص) توهین می کنند که هیچ کس جرأت ندارد درباره کشتار یهودیان یا تعداد کشته شدگان توسط هیتلر تردید کند یا کلمه ای بر زبان بیاورد.
به گزارش جماران، «غاده السمان» نویسنده و ادیب مشهور عرب در روزنامه القدس العربی نوشت: بار دیگر توجه همه را به هفته نامه «شارلی بدو» فرانسوی به مناسبت آغاز محاکمه متهمان قتل 11 عضو تحریریه این هفته نامه به دست اسلامگراها جلب کردند؛ اسلامگراهایی که در پی توهین این نشریه به اسلام و انتشار کاریکاتورهای موهن به پیامبر اسلام(ص) و تمرکز بر تمسخر مسلمانان به طور عام و پیامبرشان به طور خاص، احساسات شان جریحه دار شد. برادران«کواشی» در سال 2015 در واکنش به توهین این نشریه فرانسوی به مسلمانان و پیامبر اسلام به ساختمان آن حمله کرده و 11 عضو تحریریه آن را کشتند. در همان روز رسانه های فرانسوی شعار«من شارلی هستم» را سر دادند و تظاهرات میلیونی با شعار «من شارلی هستم» برای نشان دادن آزادی رسانه های فرانسوی برای آن که هر چه دل شان بخواهد بنویسند، برگزار شد. من هم همان روز نوشتم:« من نه شارلی هستم و نه قاتل شارلی» زیرا هرگز تمایلی به قتل به عنوان راه حل احساسات جریحه دار به عنوان مسلمان در برابر توهین به مولای مان محمد و دیانت اسلامی ندارم و قتل اعضای تحریریه و کاریکاتوریست های هفته نامه شارلی ابدو راه حل نیست بلکه راه حل گفت و گو است. من بر این باورم که قتل باعث تشدید موج «اسلام هراسی» می شود.
همچنین این حادثه با قتل کسانی که در انبار فروش غذای یهودی در سوپر مارکت«کاشیر» که غذای حلال یهودی می فروشد، همزمان شد. اکنون نیز 12 نفر از متهمان به اتهام قتل و تروریسم در حال محاکمه هستند و حکم آنها هنوز صادر نشده است.
سوء استفاده برای فروش نشریه از رونق افتاده
به مانند بسیاری از خوانندگان، شماره ای که به مناسبت محاکمه برادران مسلمان کواشی که آنها را تروریست اعلام کرده اند، خریدم. به نظر من چیزی که شایسته خواندن باشد در آن ندیدم ولی چیزی که توجه مرا جلب کرد این بود که آنها کایکاتورهای موهن به مولای مان حضرت محمد(ص) که برادران کواشی را تحریک کرد بازنشر کردند.
این چنین شد که بسیاری از خوانندگان به مانند من این شماره را خریدند و مسئولان نشریه شارلی ابدو مناسبت کشته شدن 11 عضو تحریریه اش برای فروش تعداد زیادی از نسخه های خود را مورد سوء استفاده قرار دادند و اقدام به بازاریایی با خون کشته شدگان خود کردند.
ولی روزنامه پاریسی «لوپاریزیان» که این مناسبت را پوشش داد در شماره 23640 خود نوشت که فروش هفته نامه شارلی ابدو طی سال های اخیر و پس از گذشت مدت ها از تظاهراتی که با شعار«من شارلی هستم» برگزار شد به شدت پایین آمد تا جایی که نمی تواند هزینه های انتشار آن را پوشش دهد.
آیا آزادی بیان واقعا تضمین شده است؟
این درست نیست که در فرانسه کسی بتواند هر کاریکاتوری که دلش بخواهد را بکشد(حتی اگر به مولای مان حضرت محمد و مسلمانان اهانت کند).خطوط قرمزی درباره هر کلمه یا کاریکاتوری درباره «اتاق های گاز» هیلتری وجود دارد که در آنها یهودی های زیادی را کشت.این یک موضوعی است که هیچ گونه کاریکاتوری درباره آن نه در شالی ابدو و نه در هیچ نشریه دیگری ندیدیم و هیچ سیاستمدار فرانسوی نیز جرأت ندارد درباره آن سخن بگوید. به یاد می آورم یک بار «ژان ماری لوپن» پدر«مارین لوپن» کاندیدای ریاست جمهوری فرانسه که به بالاجبار رهبری حزب را از وی به ارث برد گفت که در تعداد یهودیانی که در اتاق های گاز هیتلر کشته شده اند مبالغه شده است. به خاطر این حرفش علیه وی قیامت کردند زیرا این یک خط قرمز است و نه شارلی ابدو و نه هیچ نشریه دیگری به تمسخر مثلا درباره اتاق های گاز چیزی منتشر نکردند. پس چرا هر کس و ناکسی حق دارد هر طور که دلش بخواهد به اسلام و پیامبر مسلمانان توهین کند ولی هیچ کس حق ندارد حتی یک کلمه درباره اتاق های گاز هیتلر بنویسد یا کاریکاتوری بکشد؟
