تیم بایدن با گزینش هریس و با توجه به استقبال رای دهندگان، انرژی تازه ای به کارزار انتخاباتی بایدن بخشیده است.
به گزارش جماران، وب سایت 538 گزارش داد هنگامی که «کامالا هریس» سناتور ایالت کالیفرنیا خاطرات سیاسی خود را در سال 2019 منتشر کرد (اصولی که به آن وفاداریم)، بررسی کنندگان کتاب روی یک نکته توافق داشتند: دادستان پیشین و سناتور بلندپرواز، خود را برای رفتن به کاخ سفید آماده می کند. به گفته «دیوید اسمیت» از روزنامه گاردین، «او خاطرات خود را بیشتر برای رای دهندگان نوشته است تا خوانندگان.»
برخی می گفتند که کامالا هریس همانند باراک اوباما می خواهد به عنوان نخستین زن سیاهپوست به کاخ سفید برود. اما او در انتخابات درون حزبی دموکرات ها رقابت را به جو بایدن واگذار کرد. البته، تیم بایدن هم وی را به عنوان معاون کاندیدای ریاست جمهوری انتخاب کرد تا در میان رای دهندگان سیاهپوست و زن، جایی برای بایدن باز کند که برخی سخنان ناسنجیده او در این اواخر، سیاهپوستان را آزرده است.
باید اعتراف کرد که تیم بایدن با گزینش هریس انتخاب درستی کرده است و با توجه به استقبال رای دهندگان «مترقی»، انرژی خوبی به کارزار انتخاباتی بایدن بخشیده است.
هریس نمونه ای از آمریکایی است که دموکرات ها به مردم، به ویژه اقلیت های قومی و فرهنگی وعده می دهند: کشوری برای پیشرفت و دست یافتن به مناصب بزرگ. هریس حقوق را در دانشگاه های براون و کالیفرنیا تمام کرد و دو بار به عنوان دادستان کل ایالت کالیفرنیا انتخاب شد و سپس نیز به مجلس سنا راه یافت.
کامالا هریس دختر پدری جاماییکایی و مادری هندی است که در دانشگاه برکلی آشنا شدند و خیلی زود از هم جدا شدند. مادر و پدرش در زمره مهاجرانی بودند که به امید تحصیل بهتر به آمریکا آمدند و در آنجا ماندند. پدرش دکترای اقتصاد را از دانشگاه برکلی به دست آورد و تا پایان عمر در دانشگاه استنفورد تدریس کرد. مادرش به عنوان محقق حوزه سرطان سینه در آمریکا و کانادا کار کرد. به همین دلیل، هریس یکی از دموکرات های دو آتشه مدافع مهاجران است و با نهادهای حامی حقوق مهاجران همکاری کرده است.
آمریکا سال هاست که درگیر حل مسئله اعطای شهروندی به مهاجرانی است که در کودکی همراه با والدین خود، غیرقانونی یا بدون سند رسمی اقامت به این کشور آمده اند، و وطن دیگری جز این سرزمین نمی شناسند. جمهوری خواهان بر مبنای اصول خود خواهان اخراج این قبیل مهاجران هستند، اما دموکرات هایی چون اوباما و هریس می خواهند راه بر اعطای شهروندی به آنان بگشایند.
هریس با اشاره به شرکت های موفق و پولساز آمریکایی مانند گوگل و مایکروسافت که توسط فرزندان مهاجران تاسیس شده اند یا اداره می شوند، یادآوری می کند که «کشور ما با دستان مردمان مختلف از بخش های گوناگون جهان ساخته شده است. مهاجران در طول چند قرن ماشین اقتصاد کشور را به حرکت در آورده اند و در پس شرکت ها و نام های تجاری موفق بوده اند.» او می گوید که امروز سهم مهاجران از اقتصاد آمریکا بیش از 400 میلیارد دلار است.
کامالا هریس در کتاب خاطرات خود کمتر از زندگی شخصی اش می گوید و بیشتر روی ایده ها، برنامه ها و فعالیت هایش به عنوان دادستان و سپس سناتور تمرکز دارد تا رای دهندگان با عقاید و مواضع وی به عنوان یک «دموکرات عملگرا» آشنا شوند. او در این کتاب به مسائل و مشکلات مختلف آمریکا، از خشونت پلیس علیه سیاهان تا نظام درمانی ناعادلانه و نابرابری های نژادی و اقتصادی می پردازد و راه حل‌های مورد نظر خود را ارائه می کنند.
او برای مشکلات آمریکا مانند هزینه های بالا و کمرشکن نظام درمانی، راه حل های رادیکال ارائه نمی دهد و می کوشد تا در چارچوب نظام موجود، با تصویب قوانین و افزایش بودجه عمومی، مسائل را حل کند. به همین دلیل، هریس را باید متعلق به جناح میانه حزب دموکرات دانست که به خوبی با جو بایدن سازگار است.
کتاب نثری جذاب دارد که برخی از فصول آن تلخ و غم انگیزند. او در فصل سوم نشان می دهد که چگونه بانک ها و شرکت های مالی بزرگ با روش های سودجویانه و خلافکارانه بحران مسکن را (در دهه نخست 2000) به وجود آوردند و بسیاری از مردم خانه های خود را از دست دادند.
او دلیل بحران در بازار مسکن را مقررات زدایی، اعطای وام های پرخطر به خریداران، و حرص گسترده بانک ها و شرکت های مالی می داند. پس از آن بحران، او در جایگاه مدعی العموم موفق شد که بانک های بزرگ را به دلیل سهم شان در ایجاد بحران بازار مسکن به پرداخت نزدیک به 20 میلیارد دلار جریمه، و پرداخت غرامت وادارد.
هریس باور دارد که طبقه متوسط آمریکایی به دلیل افزایش سرسام آور هزینه های زندگی، به‌خصوص هزینه های درمانی، زیر فشار شدید قرار دارد، و دلایل این وضعیت، علاوه بر جهانی شدن، فرار ثروتمندان از پرداخت مالیات و افزایش نیافتن دستمزد کارگران و کارمندان آمریکایی نیز هست.
او بر این عقیده است که نظام اقتصادی آمریکا، فقرا را فقیرتر و ثروتمندان را متمول تر کرده است. از این نظر، کامالا هریس همان مواضع و خطوط ایدئولوژیک آشنای حزب دموکرات را تعقیب می کند و سخنانش تازگی ندارد.
هریس از خود چهره «دادستان مردمی»ای ترسیم می کند که در نظام قضایی جویای عدالت برای فرودستان و رنگین پوستان بود و به زمینه های افزایش جرائم در مناطق فقیر توجه می کرد. این رویکرد وی برای فعالان جنبش «جان سیاهپوستان مهم است» و کنشگران حوزه اصلاحات قضایی در آمریکا قاعدتا باید جالب باشد. اما منتقدانش می گویند که هریس می خواهد تصویری متفاوت از کارنامه خود ارائه دهد. از جمله، نرخ دستگیری و محکومیت افراد در زمان دادستانی او در سانفرانسیسکو بین سال های 2003 الی 2006، از 52 درصد به67 درصد افزایش یافت. آنها می گویند که هریس کمکی به کاهش تعداد زندانیان نکرده است و این در حالی است که نظام قضایی آمریکا سیاهپوستان و لاتین تبارها را بیشتر از سفید پوستان به زندان می اندازد.
البته هریس اهل تغییرات بزرگ نیست و فاصله خود را با چهره های رادیکال حزب دموکرات مانند «برنی سندرز و الکساندریا اوکاسیو کورتز» حفظ کرده است. دلیلش همان چیزی است که در طول کتاب خود می گوید: «در سیاست اغلب حرف های بزرگ جای کارهایی را می گیرد که با سختی و دقت بسیار باید انجام شود.»
