ترکیه از یک سو در سوریه دخالت نظامی کرده است و از آن جا هزاران تروریست به لیبی می فرستد و از سوی دیگر با مصر و کشورهای حاشیه خلیج فارس دشمنی می کند؛ علاوه بر اینها به اراضی عراق نیز تجاوز می کند. همچنین به آذربایجان برای جنگ با ارمنستان نیرو می فرستد و با یونان و اتحادیه اروپا نیز در افتاده است.اینها همه به زیان این کشور اسلامی است.
به گزارش جماران، «عبدالباری عطوان» نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در سرمقاله روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم نوشت: پس از حمله یک پهپاد ترکیه به یک مرکز نظامی عراق در شمال«اربیل» مرکز اقلیم کردستان عراق و کشته شدن دو افسر عراقی پر واضح شده است که این تجاوزهای مکرر ترکیه یک دوست عرب در میان کشورهای همجوار برایش باقی نمی گذارد. نیروهای ترکیه در سوریه نفوذ کرده اند، در لیبی می جنگند، و اکنون حاکمیت عراق را نقض می کنند و در آستانه درگیری با مصر هستند. ترکیه همچنین در آستانه تنش با کشورهای حاشیه خلیج فارس قرار دارد؛ امری که این کشور را به شدت در معرض انتقادهایی قرار می دهد که بارزترین آنها این است که ترکیه فقط به کشورهای عربی تعدی می کند و فقط با عرب ها می جنگد و اراضی آنها را اشغال می کند و این خود یک پدیده ای است روز افزون که رهبران ترکیه خطرات آن را در آینده درک نمی کنند.
دولت عراق اعتراض به این نقض آشکار به اراضی اش و کشته شدن دو افسر نظامی اش با لغو سفر «خلوصی آکار» وزیر دفاع ترکیه به بغداد و دو بار احضار سفیر ترکیه در بغداد به وزارت خارجه پاسخ داد و برخی از نیروهای سیاسی عراقی برای اتخاذ مواضع تندتر به دولت فشار وارد می کنند.
ترکیه بیش از 10 مرکز نظامی در شمال عراق به منظور جلوگیری از حملات حزب کارگران کردستان(پ.ک.ک) که در فهرست گروه های تروریستی قرار دارد، حفظ کرده است و برخی می گویند که این تعداد در سال های اخیر رو به فزونی رفته است و باعث نگرانی دولت عراق شده است زیرا با خواسته های مردمی مواجه است که خواستار بستن فوری این مراکز هستند.
دولت ترکیه می گوید که حق دارد عناصر پ.ک.ک را تحت پیگرد قرار دهد زیرا عناصر آن از شمال عراق به عنوان خاستگاهی برای حمله به نیروهایش استفاده می کنند یا آن جا پناهگاه هایی برای خود دارند ولی این پیگردها و گلوله باران توپخانه ای و موشکی باید با توافق دولت عراق و در چارچوب تفاهم های مشترک صورت گیرد و یک طرفه صورت نگیرد و در نهایت تمامیت ارضی عراق را نقض نکند.
برای هر ناظری فهم این سیاست تجاوزکارانه ترکیه به همسایگان عربش چه نزدیک باشد چه دور بسیار دشوار است؛ امری که منجر می شود این کشورها علیه کشور مسلمانی که انتظار می رود کشور دوست و مدافع مسائل عربی در مقابل هجمه های تجاوزکارانه آمریکا و اسرائیل باشد، جمع شوند.
نیروهای ترکیه در شمال غرب سوریه اراضی ای را به اشغال خود در آورده و از گروه های مسلح حمایت می کنند و آنکارا بیش از 17هزار تروریست و هزاران تن سلاح و تجهیزات نظامی سنگین برای حمایت از دولت وفاق ملی لیبی هوادار آنکار می فرستد و در «مصراته» پایگاه نظامی ایجاد می کند و یک پایگاه دیگر به نام «الوطیه» در شمال غرب طرابلس ایجاد می کند و پایگاه سومی نیز در «سرت» می خواهد ایجاد کند و چهارمین پایگاه را در «الجفره» می خواهد به راه اندازد و اکنون نیروهایش را برای نبرد«سرت-الجفره» گرد می آورد. بالای همه اینها در آستانه ورود به رویارویی نظامی با یونان و چه بسا با اتحادیه اروپا قرار دارد زیرا تصمیم گرفته است که حفاری برای نفت و گاز را در منطقه اقتصادی مورد مناقشه از سر گیرد و تأکید می کند که بخشی از فلات قاره ای خودش است. این را نیز فراموش نکنیم که دولت ترکیه تصمیم گرفته است که نیروهای نظامی خود را برای حمایت از آذربایجان در جنگ با ارمنستان اعزام کند؛امری که باعث خشم همپیمانان ارمنستان از جمله روسیه به عنوان بارزترین همپیمان ارمنستان شده است.
همه این تحرکات نظامی ترکیه در حال صورت می گیرد که این اقتصاد این کشور با بحران های روز افزون چه به دلیل افول بخش گردشگری، فشارهای خارجی یا شیوع ویروس کرونا رو به رو است.
هرگز در این بحثی نداریم که ترکیه ارتشی قوی دارد و به لحاظ تعداد نیرو و تجهیزات نظامی دومین ارتش ناتو است و توان نظامی بالایی دارد و بیشتر تسلیحاتش داخلی و ساخت صنایع نظامی بسیار پیشرفته اش است ولی به باور بیشتر ناظران گشودن بیش از یک جبهه در آن واحد و دشمنی با بیشتر اگر نگوییم همه کشورهای همجوارش از سوریه و ایران گرفته تا عراق و سوریه بازتاب دهنده نبود حکمت و درایت است و نیز بازتاب دهنده ماجراجویی های متهورانه است.
نمی دانیم چه کسی پشت این همه سیاست ها و جنگ هایی است که بر اساس این سیاست ها به راه می افتد ولی آن چه می دانیم این است که تجربه ترکیه در رشد اقتصادی و تقویت یافته با دموکراسی و میانه روی اسلام معتدل با آزمون سختی رو به روست که عبور موفق از آن بسیار دشوار است و در نهایت حفظ این دستاوردها نیز بسیار دشوار است.
پاسخ به انتقادها با فحش و بد و بیراه و بستن دهان ها و راه اندازی ارتش های سایبری و کاهش سقف آزادی بیان و گوش دادن به یک دیدگاه تحریک آمیز صورت نمی گیرد بلکه با بازنگری و تغییرات و در پیش گرفتن رویکرد دیپلماتیک صورت می گیرد و گرنه نتایج و پیامدها بسیار خطرناک است و برای ترکیه و امت و امنیت و ثباتش بسیار پر هزینه خواهد بود...و خدا بهتر می داند.
