این نگرانی وجود دارد که اتحاد میان پاکستان و هند با آمریکا توازن قوا در منطقه را دچار تزلزل کند. با آن که سال هاست آمریکا در این جهت تلاش کرده است، اما هند نمی خواهد متحد آمریکا علیه چین در منطقه باشد.
به گزارش جماران، ایندیپندنت گزارش داد در دوره ریاست جمهوری «باراک اوباما» جهت سیاست خارجی آمریکا به سمت آسیا تغییر یافت.
اوباما برای عملی ساختن این تصمیم، گام هایی برداشت. برای مثال نخست، به منظور تامین روابط با ایران در همکاری با اروپا و سایر کشورها، پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای را امضا کرد، اما این اقدام به مذاق عربستان سعودی و دیگر متحدان سنتی خوش نیامد. وی علاوه بر این، روند ایجاد اتحاد امور تجاری و نظامی با هند، ژاپن، استرالیا و کره جنوبی را تسریع کرد.
پس از پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات، جنگ سرد جدید شدت بیشتری گرفت، اما راهبرد او با راهبرد رئیس جمهور قبلی متفاوت است. ترامپ تاکنون نه تنها مراتب نارضایتی تمامی متحدان امریکا را فراهم آورده، بلکه توافقات به دست آمده را نیز از بین برده است. او ایران، روسیه و چین را به عنوان یک اتحاد مخالف می شناسد، در حالی که اروپا را بخشی از نظام جهانی کهنه تلقی می کند و در نظم نوین، آن را بی اهمیت می داند.
آمریکا بسیاری از مسائل اختلافی و تفرقه انگیز گذشته علیه چین را که فراموش شده بود، دوباره احیا کرده و جبهه های تازه ای باز کرده است. تایوان که چین آن را برادر گمشده اش می داند، یک بار دیگر از سوی آمریکا با امکانات و تجهیزات جنگی مدرن مسلح شده است تا بتوانند از آن در جنگ علیه چین استفاده کنند.
به گفته رسانه های چینی، امریکا نه تنها اعتراضات عمومی در هنگ کنگ را حمایت و تشویق کرد، بلکه منابع و امکانات نیز در دسترس شان قرار داد. آمریکا و اروپا از رعایت قوانین جدید امنیتی طرح شده از سوی چین، خودداری کردند. امریکا همچنین مسلمانان ایالت «سین کیانگ» را قشر ستمدیده خواند و حمایت خود را از آنان اعلام کرد، و هدف این اقدام روشن است: تبدیل مسلمانان آن ایالت به عنوان متحد خود، علیه دولت چین.
به نحوی، این همان راهبردی است که در گذشته علیه اتحاد جماهیر شوروی از آن استفاده شده است. علاوه بر این، وضع مالیات و تحریم ها همواره با هدف آسیب رساندن به اقتصاد چین صورت می گیرد. تنش ها بین نیروهای دریایی دو کشور در دریای چین جنوبی، چندین بار افزایش یافته است که ممکن است به دلیل اشتباهی، به درگیری و جنگ منتهی شود.
اما به عنوان یک کشور در حال توسعه، پاکستان نمی تواند در فضای جنگ سرد بین دو کشور قرار گیرد. این کشور باید در روابط خود بین دو کشور تعادل بر قرار کند که کار آسانی نیست.
اخیرا یک دیپلمات آمریکایی در مورد برنامه های CPEC (دهلیز اقتصادی چین و پاکستان) اظهاراتی داشت که تحت آیین نامه های دیپلماتیک، مداخله مستقیم در امور داخلی پاکستان بود؛ اما دولت «عمران خان»، «شاه محمود قریشی» وزیر خارجه و ISPR (اداره خدمات داخلی روابط عامه) همه سکوت اختیار کردند و چین مجبور شد تا پاسخ آن اظهارات را خود بدهد. این نشانه خوبی نیست و در واقع حاکمیت پاکستان را زیر سوال می برد.
این نگرانی وجود دارد که اتحاد میان هند و آمریکا توازن قوا در منطقه را دچار تزلزل کند. با آن که سال هاست آمریکا در این جهت تلاش کرده است، اما هند هنوز تصمیم نگرفته است که متحد آمریکا علیه چین در منطقه باشد. یکی از نشانه های این وضعیت، در پی درگیری های مرزی اخیر با نیروهای چینی خود را نشان داد، اما پیشنهاد آمریکا برای میانجی گری رد شد.
علاوه بر این، هند روابط دیرینه ای با روسیه و ایران دارد که آن را به دلیل آمریکا قربانی نخواهد کرد. سلاح های ارتش هند عمدتا ساخت روسیه است. از این گذشته، روابط تجاری هند و چین خیلی سریع در حال گسترش است و هیچیک از آنان مایل به تخریب آن نخواهد بود.
در مورد کشمیر نیز چین مخالفت چندانی با هند ندارد. نهایتا، آرزوی «نارندرا مودی» نخست وزیر هند این است که هند نه به عنوان عامل یک ابرقدرت، بلکه خودش یک قدرت مهم در منطقه باشد.
شرایط در منطقه و جهان به سرعت در حال تغییر و تحول است. پاکستان باید برای حفظ منافع خود در این شرایط متغیر، آگاهانه رفتار کند.
