نخست وزیر انگلیس یا مرد هزار چهره: ترامپ انگلیسی را بیشتر بشناسیم+ تصاویر

 

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، بوریس جانسونِ نزدیک به دونالد ترامپ و حامی «برگزیت سخت» با رای اعضای حزب محافظه کار انگلیس جانشین «ترزا می» و نخست وزیر این کشور شد.

بیش از 150 هزار عضو حزب محافظه کار در این انتخابات که از دو هفته پیش آغاز شد، شرکت کردند و بوریس جانسون با کسب بیش از 90 هزار رای در مقابل 40 هزار رای به «جرمی هانت» جانشین ترزا می شد.

 

 

شهردار پیشین لندن و نخست وزیر انگلیس در ماه های پیش رو در سخنرانی که پس از این پیروزی داشت، از رقیب خود جرمی هانت و همچنین از تلاش های ترزا می برای راهبری حزب محافظه کار در سال های اخیر تشکر کرد.

وی در پایان سخنانش گفت: اولویت دولت او حل موضوع برگزیت و جلوگیری از پیروزی «جرمی کوربین» رهبر حزب کارگر در انتخابات پیش رو است.

 

 

شهردار پیشین و وزیر خارجه سابق انگلیس یکی از حامیان برگزیت، خروج انگلیس از اتحادیه اروپا است. او یکی از رهبرانی است که معتقد است انگلیس می تواند بدون توافق با اتحادیه اروپا از این اتحادیه خارج شود.

مراسم رسمی تصدی این پست قرار است امروز چهارشنبه 24 ژوئیه برگزار شود.

 

ترامپِ انگلیس را بیشتر بشناسیم:

زندگینامه

بوریس جانسون با نام اصلی «الکساندر بوریس دو پِفِفل جانسون»، متولد 19 ژوئن سال 1964 در نیویورک بود. اجداد جانسون ترکیبی از فرانسوی، آلمانی و ترکیه‌ ای و یهودی هستند. جانسون در بیمارستانی در محله «آپر ایست ساید» شهر نیویورک زاده شد.

 

 

تولد او توسط مقامات آمریکا و نیز کنسولگری انگلیس در این شهر ثبت شد و بدین ترتیب هر دو تابعیت انگلیسی و آمریکایی به او داده شد.

 

بوریس جانسون و برادرش لئو

 

والدین او هر دو انگلیسی بودند. پدر او «استنلی جانسون» در دانشگاه «آیووا» آمریکا در رشته نویسندگی خلاق تحصیل می‌ کرد؛ ولی بعدا برای تحصیل اقتصاد به دانشگاه کلمبیا منتقل شد.

 

 

مادر او برخاسته از خانواده‌ ای از لیبرال ها و دست چپی بود و در سال 1963 با استنلی جانسون محافظه کار بود ازدواج کرد. نام ابتدایی پدر استنلی جانسون و پدربزرگ بوریس جانسون، «عثمان کمال» بود (بعدا نام خود را به جانی تغییر داد).

عثمان در «بورنموث» از مادری نیم انگلیسی و نیم سوئیسی (از خانواده «بیشوف» در شهر «بازل» سوئیس در سده شانزدهم میلادی) متولد شد.

پدر عثمان کمال (پدر پدربزرگ بوریس جانسون)، «علی کمال» آخرین وزیر داخله امپراتوری عثمانی بود که «مصطفی کمال آتاتورک» را دستگیر کرد. او روزنامه‌ نگاری با اصلیت چرکس - ترک بود که در جنگ استقلال ترکیه به خاطر تفکرات ضد ترکی خود در مقابل ارتش آتاتورک سلاح به دست گرفت و در نهایت به دست مردم کشته شد.

مادر عثمان نیز مدتی پس از تولد او درگذشت و عثمان به نزد مادربزرگ انگلیس خود نقل مکان کرد و در آنجا نام خود را به ویلفرد «جانی» جانسون تغییر داد و میراث اسلامی خود را نفی کرد.

تحصیلات

بوریس جانسون که در ادوار مختلف زندگی سیاسی خود، به واسطه رویدادهای مختلف، لقب‌ هایی چون «بوریس دلقک»، «بوریس زنباره» و «بوریس دروغگو» از مطبوعات انگلیسی گرفته است، در نوجوانی به واسطه خانواده مطرحش، به مدرسه «ایتون» در لندن رفت که مدرسه مستقل شبانه‌ روزی اختصاصی برای فرزندان اعیان و اشراف این کشور محسوب می شود.

 

 

«دیوید کامرون» نخست وزیر پیشین انگلیس که دو سال از جانسون کوچک‌ تر است هم در همین مدرسه درس می خواند.

 

 

جانسون با دریافت بورس کینگ وارد کالج ایتون شد. جانسون تحصیل در این کالج را در پاییز 1977 آغاز کرد و تحصیلات دانشگاهی خود را با دریافت بورس تحصیلی در بیلیل کالج، آکسفورد در زمینه مطالعه متون کلاسیک پی گرفت. او بخشی از نسل دانشجویان لیسانس دانشگاه آکسفورد بود که بر سیاست و رسانه‌ های قرن بیست و یکم انگلیس سیطره یافتند.

اعضای ارشد حزب محافظه کار چون «ویلیام هیگ»، «مایکل گوو»، «جرمی هانت»، و «نیک بولز» از جمله این افراد هستند.

فعالیت خبرنگاری

وی در سال 1987 ابتدا در یک شرکت مشاوره مدیریتی به نام «ال. ای. کی» مشغول به کار شد اما یک هفته بعد استعفا داد. در اواخر همان سال از طریق ارتباطات خانوادگی به عنوان کارآموز وارد روزنامه تایمز شد.

 

 

رسوایی وی زمانی دیده شد که جانسون مقاله ای در مورد اکتشافات باستان شناسی در کاخ ادوارد دوم برای این روزنامه نوشت. جانسون در این مقاله یک ادعای دروغ را از «کالین لوکاس» مورخ گنجانده بود. پس از آنکه سردبیر تایمز به این موضوع پی برد، او را اخراج کرد.

 

 

او سپس وارد روزنامه دیلی تلگراف شد. مقالات او باب طبع خوانندگان محافظه کار، سطح متوسطه و میانسال این روزنامه بود و برای سبک ادبی متمایز آنها، با کلمات و عبارات قدیمی شناخته شده بود و به طور مرتب خوانندگان را «دوستان من» خطاب می کرد. در اوایل سال 1989، جانسون به عنوان گزارشگر کمیسیون اروپا در دفتر بروکسل این روزنامه منصوب شد که تا سال 1994 در این سمت باقی ماند. جانسون به عنوان یک روزنامه‌ نگار ضد اتحادیه اروپا در بروکسل شناخته می شد. بسیاری از روزنامه نگاران هم صنف او از مقاله هایش انتقاد می کردند و می گفتند که آنها غالبا حاوی اشتباهاتی هستند که برای بی اعتبار کردن کمیسیون به ادعاهای دروغین متوسل می شود. تا جایی که او را یکی از «بزرگترین نمایندگان روزنامه نگاری جعلی» توصیف کرده اند.

مقالات جانسون او را به یک روزنامه نگار مورد علاقه «مارگارت تاچر» نخست وزیر محافظه کار تبدیل کرد، اگرچه «جان میجر» جانشین تاچر با جانسون مشکل داشت و زمان زیادی را صرف تلاش برای رد ادعاهایش می کرد. 

 

 

مقالات جانسون موجب تنش بین جناح طرفدار و مخالف اتحادیه اروپا در حزب محافظه کار شد؛ تنش هایی که به طور گسترده به شکست حزب در انتخابات عمومی سال 1997 منتهی شد. در نتیجه، جانسون بی اعتماد بسیاری از اعضای حزب را به دست آورد. نوشته های او همچنین تأثیر کلیدی بر ظهور حزب استقلال انگلیس (یوکیپ) در اوایل دهه 1990 داشت. 

او سپس تحت تاثیر همسر دومش در جهت گیری های بیشتر لیبرال در مورد مسائل مربوط به تغییرات اقلیمی حرکت کرد.

مقاله نویس سیاسی: 1994 تا 1999

پس از بازگشت از بروکسل به لندن، با درخواست جانسون برای انتصاب به پست خبرنگار جنگی مخالفت شد و در عوض او به عنوان دستیار سردبیر و ستون نویس اصلی سیاسی ارتقاء یافت. 

او به دلیل استفاده از الفاظ نژادپرستانه علیه آفریقایی ها در یکی از مقاله هایش، به نژادپرستی و تعصبات نژادی متهم شد.

جانسون در سال 1993 با توجه به حرفه سیاسی اش، به عنوان کاندیدای محافظه کار در انتخابات مجلس پارلمان اروپا در سال 1994 خود  را مطرح کرد اما دریافت که انتخاب یک حوزه انتخاباتی غیرممکن است. او سپس تمرکزش را بر به دست آوردن یک کرسی در مجلس عوام انگلستان گذاشت. او پس از رد شدن به عنوان کاندیدای محافظه کار در محله های هولبورن و سنت پانکراس، به عنوان کاندیدای حزب برای محله کلوید جنوبی در ولز شمالی انتخاب شد. پس از شش هفته تبلیغات در انتخابات سال 1997، او 23 درصد آراء معادل 9،091 رای را به دست آورد و از کاندیدای حزب کارگر شکست خورد.

رسوایی او در ژوئن سال 1995 زمانی اتفاق افتاد که مکالمه تلفنی ضبط شده او مربوط به سال 1990 با دوستش «داریوش گوپی» Darius Guppy به طورعلنی منتشر شد. گوپی به او گفته بود که جرائم او توسط «استوارت کالیر» خبرنگار «نیوز آف ورلد»  مورد بررسی قرار گرفته است و از جانسون خواسته بود تا آدرس شخصی کالیلر را به او بدهد تا او را گوشمالی دهد. جانسون با این کار موافقت کرده بود؛ هرچند او ابراز نگرانی کرده بود که او با این حمله مرتبط خواهد شد.

هنگامی که مکالمه تلفنی آنها در در سال 1995 منتشر شد، جانسون اظهار داشت که او در نهایت این اطلاعات را به گوپی نداده؛ سردبیر جانسون او را جریمه کرد اما او را اخراج نکرد.

جانسون یک ستون منظم در «اسپکتاتور» خواهر خوانده دیلی تلگراف داشت که اغلب جنجالی می شد. در سال 1999 او همچنین در مجله GQ ستونی به نام «خودروهای جدید» را در اختیار گرفت که رفتار او مرتبا سردبیران این مجله را آزار می داد؛ و در عین حال در هنگام آزمایش خودروهای جدید، جریمه  های زیادی برای سردبیر می تراشید. در عین حال او به طور مداوم در حالی که او به طور مداوم در ارائه ستون هایش به دیلی تلگراف و اسپکتاتور تاخیر می کرد و بسیاری از کارکنان را وامی داشت تا برای کار بر روی آنها تا دیروقت بمانند.

ظهور جانسون در یک قسمت از برنامه تلویزیونی «Have I Got News for You» در آوریل 1998 او را مورد توجه مردم قرار داد و بعدا به عنوان مجری مهمان مجددا دعوت شد. پس از این او به برنامه های تلویزیونی دیگر از جمله «پارکینسون»، «صبحانه با فراست»، و «زمان پرسش» دعوت شد.

اسپکتاتور: 1999-2005

در ماه ژوئیه 1999، «کنراد بلک» مالک روزنامه دیلی تلگراف و اسپکتاتور، به جانسون پیشنهاد سردبیری اسپکتاتور را آن هم در شرایط داد که او از آمالش برای ورود به پارلمان عقب نشسته بود. او این پیشنهاد را پذیرفت.

 

 

جانسون در حالی که خوانندگان سنتی دست راستی را حفظ می کرد، از کمک های نویسندگان و کاریکاتوریست های چپ گرا هم استقبال می کرد. نحوه کار او انتقاداتی را به دنبال داشت و برخی معتقد بودند که تحت نظر او، خوانندگان از برخی مسائل جدی دور نگه داشته می شوند. در حالی که همکارانش از اینکه او به طور مرتب در دفتر، جلسات و رویدادها غیبت دارند، شکایت داشتند. او به علت پیش بینی های نادرست سیاسی در مجله، به عنوان یک کارشناس سیاسی ضعیف به شدت مورد انتقاد قرار می گرفت.

فعالیت سیاسی اولیه

نماینده پارلمان هنلی- 2001 تا 2008

در پی بازنشستگی «مایکل هستلاین»، جانسون تصمیم به کاندیداتوری از جانب حزب محافظه کار در شهر هنلی را گرفت. او تبلیغات تلویزیونی گسترده ای داشت و در نهایت با اکثریت 8500 رای برنده انتخابات محلی 2001 شد. در 4 سال نخست حضور در پارلمان، او تنها در نیمی از رای گیری های مجلس عوام شرکت کرد.و در نیمه دوم حضورش در پارلمان، این میزان حضور به 45 درصد کاهش یافت.

او از پیوستن به آمریکا در حمله به عراق در سال 2003 حمایت کرد. و در آوریل 2003 از بغدادِ تحت اشغال بازدید کرد. او در اوت 2004 از فرآیند استیضاح «تونی بلر» نخست وزیر وقت حمایت کرد؛ اقدامی که در نهایت شکست خورد.

گرچه مالک اسپکتاتور از اقدام او برای بدعهدی اش در ورودش به پارلمان ناراحت بود، تصمیم گرفت او را اخراج نکند. 

شاید یکی از جالب‌ ترین و البته نادیده گرفته شده ترین دانسته‌ ها در مورد بوریس جانسون این باشد که او نویسنده رمانی به نام «هفتاد و دو حوری» است که در سال 2004 منتشر شده، شرح داستان یک نماینده مجلس انگلیس است، نماینده‌ ای با موهای آشفته و دوچرخه سوار به نام «راجر بارلو» که تلاش می‌ کند نقشه یک گروه تروریستی برای حمله به رئیس جمهور آمریکا که مشغول سخنرانی در مجلس است را بگیرد.

در پی استعفای «ویلیام هیگ» از ریاست حزب محافظه کار، جانسون از «کنث کلارک» به عنوان تنها کاندیدایی حمایت کرد که قابلیت پیروزی در انتخابات سراسری را دارد. با این حال «لاین دونکان اسمیت» انتخاب شد. اسپکتاتور به منتقد رهبری حزب تبدیل شد. 

در نوامبر 2003 دونکان اسمیت برکنار شد و «مایکل هووارد» جانشین او شد. هووارد، جانسون را به عنوان وزیر هنر دولت در سایه منصوب کرد. در نوامبر 2004 رسوایی اخلاقی وی و ارتباط نامشروعش با «پترونلا ویات» ستون نویس اسپکتاتور فاش شد. پس از اثبات ادعاها، هووارد خواستار استعفای بوریس جانسون از سمت وزارت شد ولی وقتی او این خواسته را نپذیرفت، خودش او را برکنار کرد. 

در انتخابات 2005 جانسون مجددا به عنوان نماینده هنلی انتخاب شد. هووارد از رهبری محافظه کاران برکنار شد و جانسون از «دیوید کامرون» برای احراز این پست حمایت کرد.

پس از انتخاب کامرون، او جانسون را به عنوان وزیر آموزش عالی دولت در سایه منصوب کرد. 

در سال 2005 مدیر جدید اسپکتاتور جانسون را از سردبیری برکنار کرد. او برنامه تلویزیونی تاریخی مطرح «رویای رُم» را برای کمپانی تولیدی «تایگر اسپکت» اجرا کرد؛ برنامه ای که در ژانویه 2006 پخش شد. او از طریق کمپانی تولیدی خود، ادامه این سریال با عنوان «پس از رم» را ساخت. 

با توجه به فعالیت های متعددش، در سال 2007 او 540000 پوند درآمد کسب کرد و سومین نماینده پردرآمد آن سال در پارلمان انگلیس شد.

شهردار لندن

انتخابات شهرداری ها 2008-2007

در مارس 2007 جانسون پیشنهاد کاندیداتوری محافظه کاران برای سمت شهرداری لندن را در انتخابات شهرداری های 2008 را داد. اکثر هم حزبی هایش او را جدی نگرفتند  و از «نیک بولز» رقیبش حمایت کرد. اما با عقب نشینی بولز، جانسون از حمایت کامرون برخوردار شد. او در ژوئیه آن سال کاندیداتوری اش را اعلام کرد و در سپتامبر با کسب 79 درصد آرا در انتخابات اولیه، به عنوان کاندیدای محافظه کاران انتخاب شد.

جانسون با کسب 53.2 درصد آرا در انتخابات مه 2008 پیروز شد.

 

 

پس از آن او استعفایش را از نمایندگی هنلی اعلام کرد.

او در همان هفته های اول انتقاد دولت را برنگیخت. زیرا در دو قرار رسمی در هفته اول دیر حاضر شد و پس از سه هفته برای تعطیلات به ترکیه سفر کرد. در ژوئیه 2008 وی در اختتامیه المپیک تابستانی 2008 در پکن شرکت کرد و با طرز لباس پوشیدنش به میزبانان چینی توهین کرد. 

حقوق سالانه او به 140000 پوند در سال کاهش یافت و برای جبران این کمبود، به نوشتن مقاله برای دیلی تلگراف در کنار کارش در شهرداری ادامه داد و بنابراین 250000 پوند دیگر در سال درآمد داشت.

در دوره اول شهرداری اش، او رسوایی های شخصی متعددی داشت. او سقف جدید بالکن خانه جدیدش را بدون کسب مجوز ساخت و پس از شکایت همسایه، مجبور به تخریب آن شد.

 

 

جانسون همچنین به اعطای پست به طرفدارانش در دوره تبلیغات انتخاباتی شهرداری ها متهم شد. او همچنین به هدر دادن پول دولتی به کارهای شخصی اش متهم شد.

در همان 2006، جانسون مجبور شد از مردم گینه پاپوا عذرخواهی کند، چرا که در اظهارنظری آنها را محصول «عیاشی آدمخوارها و قاتلین» خوانده بود!

در سال 2007 او گفت که در گذشته پیش از رفتن به دانشگاه حشیش مصرف می کرده. او همچنین مصرف کوکائین را هم تایید کرد.

در سال 2009، از یک رابطه نامشروع خارج از ازدواج میان جانسون با یک مشاور هنری به نام «هلن مک‌ اینتایر»، دختری به نام «استفانی» به دنیا آمد که هویت پدر او تا سال 2012 که روزنامه دیلی میل در گزارشی نام جانسون را فاش کرد، مخفی بود. افشای نام جانسون که در آن زمان شهردار لندن بود، جنجال زیادی برانگیخت و کار به شکایت جانسون از روزنامه کشید، اما در نهایت دادگاه این حق را به افکار عمومی داد که درباره گذشته جانسون بدانند.

 

 

نکته این جا بود که در زمان وقوع این ارتباط نامشروع، هم جانسون همسر داشت و هم خانم مک‌ اینتایر یک شریک رسمی زندگی. جالب این که در همین اثنا که گزارش‌ ها درباره فرزند نامشروع او در صدر خبر روزنامه‌های زرد انگلیس بود، داستان رابطه نامشروع سال 2004 او با خانمی به نام «پترونلا وایات» هم دوباره مطرح شد که منجر به سقط جنین آن زن شد.

واکنش جانسون به اعتراضات در لندن در سال 2011 هم انتقادات بسیاری در پی داشت.

دوره دوم: 2012 تا 2016

سوابق طولانی جنجال آفرینی‌ ها و سوابق اخلاقی و رسوایی های جانسون، باعث نشد که او در سال 2012 هم از سوی لندنی‌ ها به عنوان شهردار انتخاب نشود.

جانسون در دور دوم هم دوباره لیوینگستون را شکست داد و شهردار لندن شد.

 

 

درخشان‌ ترین دوره کاری او دوران شهرداری لندن است که مصادف شد با برگزاری بازی‌ های المپیک در این شهر. برگزاری نسبتا آبرومند المپیک و چند ابتکار دیگر از جمله اتوبوس‌ های دو طبقه برقی، دوچرخه‌ های کرایه‌ ای و ممنوع کردن مصرف مشروبات الکلی در شبکه حمل و نقل عمومی لندن به محبوبیت او افزود. با این حال او سابقه نه چندان درخشانی از فساد مالی، فرار مالیاتی، پارتی بازی و سپردن مشاغل مهم به دوستان و آشنایان و وضعیت نه چندان جالبی از نظر زندگی خصوصی دارد. باید به این لیست نژادپرستی و اسلام‌ هراسی را نیز افزود.

در یک اقدام جنجالی در این دوره، جانسون در افتتاحیه اجلاس جهانی اقتصاد اسلامی در لندن در ژوئیه 2013 شرکت کرد و در کنار «نجیب رزاق» نخست وزیر مالزی به سوالات پاسخ داد. او در اظهاراتی توهین آمیز زنان مالزیایی را مسخره کرد که برای یافتن شوهر به دانشگاه  می روند! اظهاراتی که انتقادات بسیاری را برانگیخت.

جانسون در دور سوم انتخابات شهرداری های لندن شرکت نکرد و در 5 مه 2016 در پی انتخاب «صادق خان» استعفا داد. 

بازگشت به پارلمان

جانسون زمانی که هنوز شهردار بود، احتمال بازگشت به مجلس عوام را رد کرده بود. با این حال در اوت 2014 او برای کسب کرسی «اوکسبریج و ساوث روئیسلیپ» در انتخابات 2015 اعلام آمادگی کرد. 

در مه 2015 جانسون به عنوان نماینده انتخاب شد. گفته می شد او برای جانشینی کامرون وارد پارلمان شده است.

کارزار برگزیت 2016-2015

او را شخصیتی «حزب باد» می‌ دانند که برای موفقیت می‌ تواند همه اصول را زیر پا بگذارد. نمونه جالب آن حمایت او از برگزیت است.

تا دوشب مانده به همه پرسی، او مدافع سرسخت ادامه عضویت در اتحادیه اروپا بود و شهرداری که به چند ملیتی بودن لندن مباهات می‌ کرد. در روزهای منتهی به همه پرسی سرمقاله‌ ای از او در یکی از روزنامه‌ ها چاپ شد که در آن از فواید برگزیت و مضرات ادامه عضویت در اروپا سخن گفته بود. بعدها معلوم شد که او همزمان دو سرمقاله یکی در حمایت و یکی در مخالفت با ادامه عضویت در اتحادیه اروپا نوشته بود.

در آخرین لحظه و با توجه به آخرین نظرسنجی‌ ها مقاله‌ ای که در مخالفت نوشته بود را چاپ کرد و با اعلام نتایج از آن زمان تاکنون به عنوان یک طرفدار سرسخت برگزیت خودش را معرفی کرده است.

وزیر خارجه: 2018-2016

ترزا می پس از اینکه رهبر حزب محافظه کار و نخست وزیر شد، در ژوئیه 2016 جانسون را وزیر خارجه خود کرد.

تحلیلگران این کار را تاکتیکی برای تضعیف سیاسی جانسون عنوان کردند. زیرا با توجه به پست های جدید «وزیر برگزیت» و «وزیر تجارت بین المللی» وزیر خارجه به حاشیه کشانده می شد.

اعطای این پست به جانسون، به دلیل سوابق وی در اظهارات جنجالی علیه دیگر کشورها انتقاداتی را در پی داشت.

 

 

جانسون در دوران وزارت خارجه به کشورهای مختلفی از جمله ایران، ترکیه و سرزمین های اشغالی سفر کرده است. وی خود را طرفدار عضویت ترکیه در اتحادیه اروپا معرفی کرد حال آنکه در داخل انگلیس، یکی از ترفندهای حامیان برگزیت ترساندن مردم از عضویت ترکیه در اتحادیه اروپا بود.

او مخالف تحریم کالاهای صهیونیستی است و در زمان وزارت خارجه‌ اش با گزارش کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل در محکومیت رژیم صهیونیستی مخالفت کرده است.

همچنین وی در زمان تحصیل در آکسفورد همراه با خواهرش راشل به سرزمین‌ های اشغالی سفر کرد و مدتی در «کیبوتز» ها (مزارع اشتراکی) کار کرده است.

وی در دسامبر 2017 ضمن دیدار از ایران بر ادامه پایبندی انگلیس به توافق هسته‌ ای تاکید کرد.

او در این دوره در فیلمی که از او انتشار یافت، عربستان را به «راه انداختن جنگ‌ های نیابتی در منطقه» متهم کرده بود، دو روز بعد راهی منامه و بعد عربستان سعودی شد تا درباره تحکیم روابط فیمابین صحبت کند! بسیاری از ناظران در انگلیس این سفر را حاصل فشار ترزا می بر جانسون دانسته اند تا با حضور در ریاض هم تلویحا عذرخواهی کند و هم درباره قراردادهای جدیدی نظامی مذاکره کند.

 

 

با این حال، او به روابط بسیار خوب و نزدیک با شیخ نشین های منطقه از زمان شهرداری خود در لندن معروف است.

وی در نهایت در روز 9 ژوئیه 2018 در اعتراض به توافق نخست وزیر با اتحادیه اروپا بر سر خروج کشورش از این اتحادیه، از سمت وزیر خارجه استعفا داد و دفتر ترزا می گفت که استعفای او پذیرفته شده‌ است.

ترزا می، 14 ژوئیه همچنین «فیلیپ هاموند» وزیر سابق خارجه را به سمت وزیر جدید دارایی کابینه خود منصوب کرد.

جانسون بعد از استعفا از مقام وزیر خارجه به روزنامه نگاری بازگشت.

 

 

نخست وزیری

حزب حاکم محافظه‌ کار روز سه‌ شنبه بوریس جانسون را به عنوان نخست‌ وزیر جدید برای این کشور انتخاب کرد.

بوریس جانسون، جایگزین ترزا می شده است؛ نخست‌ وزیری که ناکامی‌ اش در جلب موافقت قانونگذاران برای حمایت از سیاست‌ های برگزیتی‌ اش، سرانجام به استعفایش منجر شد.

 

 

بوریس جانسون اکنون بحران خروج کشورش از اتحادیه اروپا و کشاکش‌ های بی‌ پایان این بحران را به ارث می‌ برد. او پس از دیوید کامرون و ترزا می سومین نخست وزیری است که پس از کناره گیری دو رهبر حزب و نخست وزیر انگلیس باید با بزرگترین چالش نیم قرن اخیر انگلیس که همه ارکان سیاسی، اقتصادی و اجتماعی این کشور را متاثر کرده یعنی برگزیت دست و پنجه نرم کند هواداری سر سخت او از برگزیت و همزمان تقویت جبهه مخالفان این رویکرد او کارش را در اداره امور این کشور سخت تر کرده است.

 

 

ترک تابعیت آمریکایی

بوریس جانسون از آن‌ جایی که متولد نیویورک آمریکا بود، دارای شهروندی مضاعف آمریکا و انگلیس بود. او که بارها از قوانین مالیاتی آمریکا شکایت کرده بود، نهایتا در سال 2016، رسما از تابعیت آمریکایی خود صرف‌ نظر کرد.

داستان تبار تُرک او

پیشینه، تبار و هویت بوریس جانسون در انگلیس همواره موضوع بحث بوده است.

بوریس جانسون که لحن او در بسیاری موارد اتهام «نژادپرستی» را با خود همراه داشته و زنان مسلمان باحجاب را «صندوق پست» لقب داده، در یکی از برنامه‌ های تلویزیونی با ذکر این‌که پدر پدربزرگش یک مسلمان معتقد و حافظ قرآن بوده تعجب همگان را برانگیخت!

از آن زمان تحقیقات و گزارش‌های پرشمار رسانه‌ ها در این مورد آغاز شد و مشخص شد که پدر پدربزرگ بوریس جانسون، علی کمال نام داشته و در دهه 20 میلادی آخرین وزیر امور داخله امپراتوری عثمانی بوده است.

«حاجی احمد رضا» ​پدر علی کمال، تاجر صمغ و موم از روستای «کالفات» در 10 کیلومتری شمال آنکارا بود که اواخر دهه 1800 میلادی در استانبول سکونت گزید و پسرش علی کمال در سال 1869 در پایتخت عثمانی به‌دنیا آمد.

بررسی رسانه‌ های انگلیسی نشان می‌ دهد که حاجی احمد رضا یکی از کنیزان احتمالا قفقازی را در بازار بردگان در امپراتوری عثمانی خریده و پدر پدربزرگ بوریس جانسون فرزند حاجی احمدرضا و این کنیز اسیر است.

علی کمال، مانند نتیجه خود بوریس، سلطنت‌ طلبی دوآتشه بود که از سلطان حمایت می‌ کرد و به اشغالگران انگلیسی که حافظ تاج و تخت سلطان بودند خوش‌ آمد می‌ گفت.

علی کمال در فعالیت‌ های سیاسی خود حتی تا جایی پیش رفت که دستور دستگیری «کمال آتاتورک» بنیانگذار ترکیه امروزی، را داد اما پس از آن گروهی از ملی‌ گرایان طرفدار آتاتورک بر سر علی کمال ریخته و او را تکه‌ تکه کردند.

بعد از مثله شدن علی کمال بود که پدربزرگ بوریس جانسون، به نام عثمان علی، به لندن گریخت و نام خود را به «ویلفرد جانسون» تغییر داد.

پدربزرگ بوریس جانسون پس از مهاجرت به لندن نام و نشان خانواده خود را تغییر داده و بر انگلیسی شدن و تعلق فرزندانش به طبقه اعیان و اشراف تاکیدی مضاعف داشت.

ترامپِ انگلیس

بوریس جانسون همچون دونالد ترامپ در سخنان خود اغلب اظهاراتی شوکه‌ آور علیه لیبرال‌ های طرفدار نزاکت سیاسی بیان می‌ کند و به نوشته روزنامه نیویورک تایمز این یکی از ویژگی‌ هایی است که رای زیادی برایش به ارمغان آورده است.

 

 

به نوشته میدل ایست آی، با انتخاب بوریس جانسون به عنوان نخست‌ وزیر، انگلیس دونالد ترامپِ خودش را به عنوان رهبر ملی خواهد داشت. یک نسخه کپی از ترامپ. جانسون هم مانند ترامپ قوانین خودش را ابداع می‌ کند. جانسون همانند ترامپ اظهارات نژادپرستانه به زبان می‌ آورد. جانسون متولد آمریکا درست مانند ترامپ یک فرصت‌ طلب واقعی است. مردی بدون ارزش‌ ها. او به مانند ترامپ از «استیو بنن» ناسیونالیست مشورت می‌ گیرد. او مانند ترامپ به اقلیت‌ ها حمله می‌ کند.

برخی شباهت‌ های جانسون و ترامپ نیز بدین شرح است:

1. ظاهری؛ هر دو موی بور و مدل موی خاصی دارند.

2. محل تولد هر دو در نیویورک است.

3. شخصیت؛ جانسون و ترامپ هر دو شخصیت «متهور» دارند طوری که یک موضع اتخاذ می‌ کنند و سپس از موضع خود باز می‌ گردند.

4. نژادپرستی و موضع متفاوت؛ ترامپ و جانسون از زبان نژادپرستانه علیه مسلمانان، مهاجران و افراد رنگین پوست استفاده می‌ کنند.

«محمد امین» رئیس انجمن مسلمانان حزب محافظه کار انگلیس، بوریس جانسون را با «آدولف هیتلر» رهبر نازی های آلمان مقایسه کرده است.

رئیس انجمن مسلمانان حزب محافظه کار اعلام کرد وی از عواقب توهین به پوشش مسلمانان در مقاله ای در دیلی تلگراف در تابستان گذشته مطلع بوده است.

وی در ادامه گفت: «بسیاری از مردم آلمان تصور می کردند هیتلر فرد مناسبی برای آن هاست. نمی گویم او (جانسون) می خواهد مردم را به اتاق گاز بیندازد. او فردی لوده است. از نظر من وی صلاحیت سیاسی ندارد.»

5. موضع مشترک نسبت به رژیم صهیونیستی و اتحادیه اروپا.

زندگی شخصی

جانسون در سال 1987 با «الگرا موستین-اوون» دختر یک مورخ هنری ازدواج کرد. این ازدواج در سال 1993 به طلاق منتهی شد.

 

 

چند هفته بعد او با «ماریانا ویلر» دختر یک روزنامه نگار ازدواج کرد. چند هفته بعد فرزند نخست آنها متولد شد. 

 

 

آنها 4 فرزند دارند: دو دختر و دو پسر.

در سپتامبر 2018، جانسون و ویلر با انتشار بیانیه ای تایید کردند که پس از 25 سال زندگی مشترک، چند ماه پیش جدا شده و فرآیند طلاق را آغاز کرده اند.

او اکنون با «کری سیموندز» دختر «متئو سیموندز» یکی از مالکان ایندیپندنت رابطه دارد.