نخست وزیر و رهبر حزب محافظه کار انگلیس رسما از ریاست حزب کنار رفت. او برای ایجاد اصلاحات اساسی در حزب و دولت آمد، اما هیچ گونه موفقیتی کسب نکرد و با چشم گریان رفت.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، خبرگزاری آلمان گزارش داد: «آلیستر لکسدن» تاریخ نگار رسمی حزب محافظه کار انگلیس، به ترزا می لقب «بدترین رهبر» در تاریخ حزب را داده است. برخی ناظران معتقدند که هیچ نخست وزیری در انگلیس به اندازه او بین قشرهای اجتماعی این کشور شکاف نیانداخته است.
یکی از اقداماتی که محبوبیت او در حزب را خدشه دار کرد، انتخابات زودرس در سال 2017 بود که در آن حزب محافظه کار اکثریت خود را از دست داد و باعث ایجاد یک دولت اقلیت شد.
برخی منتقدان ترزا می معتقدند که او در میان نخست وزیران انگلیس رکورد شکست و امتیازهای منفی را دارد.
در اینجا نیم نگاهی به دلایل شکست ترزا می می اندازیم:
وعده های پر زرق و برق
سخنرانی ترزا می در کنگره حزبش در سال 2002 را بسیاری به خاطر دارند و اینکه چگونه ترزا می به «امید» اعضای بلندپایه حزب برای پیشرفت حزب تبدیل شد.
سیاستمدار 62 ساله که آن زمان دبیرکل حزب بود، در سخنرانی غرّایی چنین وانمود کرد که می تواند حزب را دگرگون کند و از این طریق برای مدت زیادی به محبوبیت حزب بیافزاید.
آن زمان حزب کار به رهبری «تونی بلر» شکوفا شده و در چند انتخابات به پیروزی دست یافته بود. دلیل کاهش محبوبیت محافظه کاران این بود که بیش از پیش به قشرهای کم درآمد جامعه کم بها می داد و چنین به نظر می رسید که تنها به ثروتمندان و اشراف توجه نشان می دهد.
در سال 2016 ترزا می با وعده هایی به ریاست دولت رسید که برای برخی هم حزبی هایش ناخوشایند بود اما بخش قابل توجهی از جامعه را به خود جلب می کرد. او هشدار داده بود که فرزندان کارگران امکانات کمتری برای تحصیل دارند، درآمد زنان کمتر از مردان است، قوه قضائیه انگلیس نسبت به شهروندان تیره پوست تبعیض قائل می شود و تنگدستان انگلیسی نه سال کمتر از ثروتمندان عمر می کنند.
او گفته بود که مصمم است این وضعیت را تغییر دهد و انگلیس را به کشوری تبدیل کند که در آن همگان دارای حقوق و امکانات برابر باشند؛ ترزا می در نقش یک ناجی مدرن ظاهر شد.
ضربه مهلک برگزیت
آنچه که برای نخست وزیر انگلیس در آغاز کم اهمیت جلوه می کرد و در نهایت باعث شکست او شد، خروج انگلیس از اتحادیه اروپا (برگزیت) بود.
او برای اینکه طرفداران برگزیت در درون حزب را از دست ندهد، پیش از آغاز مذاکره با اتحادیه اروپا برای چگونگی خروج کشورش، خط قرمزهایی تعیین کرد که دیگر نمی توانست از آنها بگذرد. به همین دلیل هم تا جایی که توانست از مذاکره با مخالفان در این رابطه سر باز زد.
به نظر می رسید که نخست وزیر فراموش کرده است که او در رابطه با برگزیت نظر اقلیت در پارلمان و کل کشور را نمایندگی می کند. او حدود دو سال تمامی فرصت هایی را که برای مذاکره با حزب کار و حزب اس ان پی اسکاتلند به وجود آمده بود سوزاند و زمانی به آنها رو آورد که دیگر دیر شده بود.
وعده هایی که وعده ماندند
توافق دولت ترزا می و اتحادیه اروپا بر سر برگزیت سه بار از جانب پارلمان انگلیس رد شد. این شکست های پیاپی باعث افزایش فشار سیاسی بر نخست وزیر انگلیس شده بود.
او تقریبا تمامی وقت و نیروی خود را صرف جلب نظر پارلمان برای خروج از اتحادیه اروپا کرده بود و دیگر به آنچه که وعده داده بود، توجهی نشان نمی داد.
رسانه های انگلیسی بارها به این نکته اشاره کرده و به او نسبت به افزایش ورشکستگی شرکت های کوچک و میانه، افزایش سرسام آور اجاره خانه، بی توجهی به اصلاحات اجتماعی و اقتصادی و چاقوکشی هایی که به قتل می انجامیدند هشدار دادند، اما به نظر می رسید که ترزا می وقت رسیدن به این موضوعات را ندارد.
در نهایت 24 مه ترزا می که بعد از «مارگارت تاچر» دومین زنی بود که به پست ریاست دولت رسیده بود، در جمع خبرنگاران و با چشمانی اشکبار به طور رسمی کناره گیری خود را از رهبری حزب محافظه کار اعلام کرد.
به این ترتیب دوره نخست وزیری او نیز پس از سه سال به پایان رسید، زیرا طبق قوانین انگلیس، کناره گیری از رهبری حزب همزمان به معنای کناره گیری از پست نخست وزیری است.
ترزا می تا انتخاب نخست وزیر جدید که به احتمال زیاد اواخر ژوئیه سال جاری صورت می گیرد، اداره امور کشوری را به عهده خواهد داشت.
