آنچه هفته های گذشته در الجزایر و سودان دیده شد، به همان اندازه بیداری جهان عرب در سال 2011 ناگهانی به نظر می رسند، اما...
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، سی ان ان گزارش داد: اقداماتی که بر مبنای امید و شجاعت در هفته های گذشته در الجزایر و سودان دیده شد، به همان اندازه بیداری جهان عرب در سال 2011 ناگهانی به نظر می رسند. اما آنچه که «بهار عربی 2.0» نامیده شده است، راه اندازی مجدد همان جنبش 2011 اما پر از اشکالات است که بسیاری از کاربران ممکن است به دنبال حذف آنها باشند.
همانطور که در زیمبابوه در سال 2017 دیده شد، این تحرکات برای تغییر صلح آمیز، به آنچه که چند دهه اپوزیسیون نتوانست انجام دهد، منتهی شد: برکناری یک مرد فاسد. «رابرت موگابه» 93 ساله بود، زمانی که تخت حاکمیت خود در «هراره» را رها کرد.
در الجزایر، «عبدالعزیز بوتفلیقه» 82 ساله بود زمانی که استعفا داد. او از زمان سکته مغزی اش در سال 2013، به سختی در اماکن عمومی دیده می شد. و این هفته «عمر البشیر» در سن 75 سالگی و پس از سه دهه سرکوب در سودانی که استانداردهای زندگی را به شدت کاهش داده بود، توسط ارتش برکنار شد. او همچنین به اتهام جنایت علیه بشریت، جنایات جنگی و نسل کشی توسط دادگاه جنایی بین المللی تحت پیگرد قرار داشت.
هیچ کدام از این افراد توانایی یا تمایلی برای ارتباط با جمعیت جوانی را که خواستار برکناری آنها بودند، نداشتند. هیچ کدام ارتشی نداشتند که تمایل به ادامه همکاری با آنها را داشته باشند و یا اکثرا از خشونت علیه معترضان بهره بگیرند. اما جهان از سال 2011 تاکنون تکامل یافته و شاید به عقب برگشته باشد و در مراکز قدرت کمتر ایدئولوژیک شده باشد.
ما شاهد این تغییرات با آرمان های زندگی بهتر هستیم که بسیاری از آنها در الجزایر و سودان همچنان معترضان را در خیابان ها نگاه داشته زیرا جانشینان حاکمان آنها هنوز هم برای سلطه بر قدرت تلاش می کنند.
اینترنت تمایل افراد برای تغییر واقعی را برای هر کسی که به دنبال آن بود، به سرعت ایجاد کرد.
امروز ما بزرگ تر شده ایم، اگر لزوما عاقل تر نشده نباشیم. در سال 2011، رسانه های اجتماعی نقش کاتالیزور را داشتند. با این حال، همانطور که ما تصویری از یک زن سودانی، «آلاء صلاح» را با ردای سفید بلند و گوشواره خاص طلایی داریم که بر روی خودرو ایستاده و برای جمعیت سخنرانی می کند، او همچنین توسط دریایی از صفحه نمایش گوشی های هوشمند احاطه شده است که شجاعت او را فیلمبرداری می کنند. این عنصر، بخش قابل قبولی از زندگی است.
اما این هشت سال به ما نشان داده که زیاد هم نباید خوش بین باشیم.
آشفتگی لیبی، که از سال 2011 قادر به دستیابی به صلح و یک دولت یکپارچه نیست، کابوس قاچاق انسان را برای مهاجران مورد سوء استفاده قرار گرفته در راه اروپا به همراه وابستگی ها به داعش ایجاد کرده است.
مصر هم پس از سقوط حسنی مبارک، به دیکتاتوری ای باز گشته که احتمالا بدتر از آن چیزی است که مردم مصر را در سال 2011 به میدان التحریر کشانده بود.
اما خط سیری که این کشورها را به سوی تغییر در سال 2011 و 2019 هدایت کرده اند، یکسان است. مردم جوان تر، فقیرتر، گرسنه و تشنه تر از قبل هستند. این ها مشکلات هستند که یکدیگر را تشدید می کنند و در عین حال باید این موضوع را در نظر داشت که قدرتمندان همیشه در مسیر پیشرفت ایستاده اند و چیزی که به ندرت دیده می شود جانشینی مناسب است که مسیر جدیدی را ارائه دهد.
