فرانسه و رئیس جمهور آن سخت ترین روزهای سال های اخیر خود را سپری می کند. کشوری که هیچ گاه با موج اعتراض ها و اعتصاب های سراسری بیگانه نبوده این بار با جنبشی بدون رهبر و تشکیلات مواجه شده که خواسته اش برکناری ماکرون است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، نیویورک تایمز در گزارشی نوشت: جرقه جنبش «جلیقه زردها» با اعتراض به طرح پیشنهادی دولت برای وضع مالیات بر سوخت زده شد. آتشی که این جرقه برافروخت به قدری سوزان و پر شعله بود که حتی عقب نشینی دولت از مواضع اش نیز نتوانست آن را سرد کند.
اولین سوالی که در این خصوص مطرح می شود، این است که چه بر سر «امانوئل ماکرون» و دولت اش خواهد آمد؟
ریاست جمهوری «امانوئل ماکرون» در چند هفته اخیر با بحران بی سابقه ای مواجه شده و با خشم و فشار اعتراضات «جلیقه زردها» در فرانسه غافلگیر شده است. در خیابان های پاریس فریاد «ماکرون، استعفا، استعفا» سر داده و او را رئیس جمهور ثروتمندان می دانند.
دولت فرانسه ابتدا سکوت کرد اما در نهایت به این نتیجه رسید که باید به طور مستقیم با مردم سخن بگوید. «ادوارد فیلیپ» نخست وزیر فرانسه در سخنانی اعلام کرد: «ده ها هزار فرانسوی از سه هفته پیش با تجمع در میدان ها، بزرگراه ها، مراکز تجاری و یا خیابان های بسیاری از شهرها خشم خود را ابراز کردند. برای ندیدن و نشنیدن این اعتراض باید کور و کر بود.»
نخست وزیر فرانسه در ادامه گفت: «پس از شنیدن سخنان بخش عمده ای از نمایندگان جنبش که طی روزهای اخیر با آنها گفت و گو کردم، اعلام می کنم که اجرای طرح مالیات بر سوخت به مدت 6 ماه به حال تعلیق در می آید.»
اما این عقب نشینی بسیار دیر صورت گرفت، به نحوی که برای خاموش کردن اعتراض ها بسیار ناچیز بود. این «ژست» در عوض آتش خشم معترضان را شعله ورتر کرد.
خواسته و شعار اصلی بسیاری از جلیقه زردهای فرانسه در روزهای اخیر، استعفای امانوئل ماکرون رئیس جمهور این کشور بوده است؛ امری که در شرایط کنونی غیرمحتمل به نظر می رسد.
با این حال احتمال استعفای رئیس جمهور را در صورت ادامه بحران اجتماعی و سیاسی در فرانسه نمی توان منتفی دانست. پیش از این «شارل دوگل» اولین رئیس جمهور جمهوری پنجم فرانسه در سال 1969 از سمت خود کناره گیری کرده بود.
بنا به قانون اساسی فرانسه در صورت کناره گیری رئیس جمهور از سمت خود، رئیس مجلس سنا به طور موقت وظایف رئیس جمهور را انجام خواهد داد. رئیس کنونی مجلس سنای فرانسه «ژرار لارشه» از حزب راستگرای جمهوری خواهان است. پس از استعفای رئیس جمهور باید بین 20 تا 35 روز انتخابات برای گزینش رئیس جمهوری جدید برگزار شود.
هر چند رئیس مجلس سنا تا زمان انتخاب رئیس جمهور جدید وظایف او را انجام خواهد داد، اما تمامی اختیاراتی را که در قانون اساسی برای رئیس جمهوری پیش بینی شده است نخواهد داشت. رئیس جمهور موقت در مدت زمامداری خود نمی تواند لوایح را به همه پرسی بگذارد یا مجلس را منحل کند و یا دستور بررسی تغییر قانون اساسی را بدهد.
بنا به آخرین نظرسنجی ها 68 درصد مردم فرانسه از جنبش «جلیقه زردها» در این کشور حمایت می کنند. محبوبیت امانوئل ماکرون نیز به تنها 27 درصد کاهش یافته است.
بر اساس نتایج نظرسنجی موسسه «ادوکسا» که امروز سه شنبه منتشر شد، محبوبیت ماکرون رئیس جمهور فرانسه طی یک ماه 5 درصد کاهش و به 27 درصد رسید.
این رقم نشان می‌دهد محبوبیت ماکرون از آغاز دوران پنج ساله ریاست جمهوری تاکنون به کمترین میزان خود رسیده است.
پس از گذشت یک ماه از آغاز اعتراضات در فرانسه، کاهش محبوبیت ماکرون که از ماه مه آغاز شده است، همچنان ادامه دارد.
بر اساس این نظرسنجی، 73 درصد پرسش شوندگان فرانسوی درباره رئیس جمهور کشورشان نظر منفی دارند.
بر اساس این تحقیق، محبوبیت ماکرون بین طرفداران حزب «سوسیالیست» 4 درصد، حزب «فرانسه تسلیم ناپذیر» (چپ افراطی) 11 درصد و حزب «جمهوری به پیش» (حزب حاکم) 3 درصد کاهش یافته است.
74 درصد فرانسوی ها همچنان ماکرون را «رئیس جمهور ثروتمندان» می دانند.
در همین حال تنها 33 درصد از مردم فرانسه ماکرون را «رئیس جمهور لایق» می دانند و 67 درصد دیگر برعکس چنین تصوری دارند.
نفع برنده اصلی در این دوران، «مارین لوپن» از حزب راست افراطی است که محبوبیت وی بین شخصیت های سیاسی فرانسه طی یک ماه، 6 درصد افزایش یافته و به 29 درصد رسیده است.
«نیکولا اولو» وزیر سابق محیط زیست با 42 درصد نظر موافق، «الن ژوپه» شهردار بوردو با 35 درصد و مارین لوپن با 29 درصد، در راس شخصیت های سیاسی و محبوب فرانسوی ها قرار گرفته اند.
ماکرون در سال 2017 تا حدی به دلیل وعده اش برای برپایی انقلابی در فرانسه - در زمینه اقتصاد، بازار کار و رفاه اجتماعی - انتخاب شد.
«برونو کوترس» کارشناس سیاسی فرانسوی می گوید: «ماکرون دیگر نمی تواند اصلاحاتش را با سرعت کم اعمال کند.»
پس از 5 هفته حضور در خیابان ها و جاده ها، سوالی که همچنان در اذهان مطرح می شود این است: آیا جنبش جلیقه زردها می تواند تداوم یابد؟ اگر آنها به خواسته های خود برسند شاهد چگونه فرانسه ای خواهیم بود؟
هنوز درباره مرحله بعد این جنبش چیزی نمی دانیم. اما از یک چیز مطمئن هستیم: آنهایی که احساس می کردند از سوی قدرت نادیده گرفته شده اند اینک موفق شده اند خود را در کانون توجه قرار دهند. این درحالیست که این کشور تاریک ترین روزهای خود را سپری می کند.
