این «بیداری» ناگهانی که پس از هفت سال خواب عمیق که سال ها ادامه یافت، به شکل اتفاقی محض یا در نتیجه تحرک وجدان های اعضای عرب و رئیس آن رخ نداده است.
به گزارش جماران، عبدالباری عطوان نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در سرمقاله روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم نوشت: تعداد بسیار اندکی هستند که درباره «پارلمان عربی»،نقش آن، مقرش یا کارکردش شنیده اند زیرا این پارلمان تجمیع «نامتجانس»اعضایی از «پارلمان ها»ی عربی است که اکثریت قاطع آنها منتخب نیستند و نماینده حکومت های اوتوکرات هستند و قطعا نماینده ملت های شان نیستند. این پارلمان مکان راحتی برای بازنشستگی، حقوق ها و امتیازات خوب برای برخی از خوش شانس های نزدیک به دولت های شان است و حال و روزش به مانند حال و روز اتحادیه عرب و موسسات و کارمندان ریز و درشت اش است.
چیزی که باعث شد ما به یاد این پارلمان عربی بیفتیم و باعث شد که در این جا درباره اش بنویسم آن هم به رغم حوادث مهمتری که این روزها در جهان عرب رخ می دهد، بیانیه ای بود که روز گذشته توسط این پارلمان صادر شد و شامل دعوت اتحادیه عربی و دبیر کل آن برای تحرک فوری برای بازگرداندن سوریه به کار مشترک عربی می شود آن هم پس از گذشت هفت سال از صدور قطعنامه برای تعلیق فعالیت و تعلیق عضویت سوریه در ماه نوامبر سال 2011 و در نهایت انحراف از حداقل نقش میهنی که به عهده دارد و تبدیل شدن آن به ابزاری مطیع در خدمت طرح های تجزیه ای استعماری غربی.
ما بر این باور نیستیم که این «بیداری» ناگهانی که پس از هفت سال خواب عمیق که سال ها ادامه یافت، به شکل اتفاقی محض یا در نتیجه تحرک وجدان های اعضای عرب و رئیس آن رخ داده است لابد طرف هایی که اعضای آنها در نشست های اتحادیه عرب بر همدیگر در درخواست برای تعلیق عضویت سوریه و پیش از آن لیبی و عراق سبقت گرفتند به خوبی درک کردند که طرح تغییر نظام در دمشق و تجزیه کشور سوریه در چارچوب طرح های آمریکایی شکست خورد و سوریه جدید و قوی به شکل سریع از میان آوارهای توطئه با صلابت تر بیرون می آید تا نقش عربی و منطقه ای خود را در چارچوب «تحول»بی سابقه در افکار عمومی عربی به نفعش باز یابد.
در این چارچوب پرسش هایی وجود دارند که با قدرت مطرح می شوند:
نخست: چگونه این بازگشت رخ می دهد آیا مثلا با یک کشیدن قلم و رو بوسی بر اساس نظریه« گذشته ها گذشته» رخ می دهد؟
دوم: آیا رهبران و ملت سوریه بازگشت به اتحادیه عرب که گناه بزرگی مرتکب شد زمانی که قطعنامه تعلیق را در زمان سخت و دشوار صادر کرد،زمانی که این کشور با جنگ سخت با هزاران فرد مسلح و دها و چه بسا صدها میلیارد دلار با اشراف آمریکا رو به رو بود، را می پذیرند؟
سوم: آیا کشورهای اصلی که در این توطئه شرکت کرده و امپراتوری های رسانه ای و میلیاردها دلار خود را در این توطئه به کار گرفتند، به اشتباه و گناه خود اذعان می کنند و آشکارا عذرخواهی می کنند؟ و آیا حاضرند از سر اجبار نه از سر اکرام به ملت سوریه به همان اندازه ای که برای عملیات تخریب، قتل و ویرانی هزینه کردند، تقدیم کنند؟
چهارم: آیا اتحادیه عرب در سایه به حاشیه راندن که اکنون در آن به سر می برد و کمرنگ شدن نقش آن و تحقیرش توسط ملت های عربی شایسته آن است که سوریه به آن بازگردد و از این بازگشت چه استفاده ای می برد؟
به هیچ کدام از این پرسش ها پاسخی نداریم تا بدهیم و ما بر این باور نیستیم که آقای«احمد ابوالغیظ» رئیس ارشد کارکنان این سازمان منطقه ای که از ضعف و «احتضار» در حال حاضر به سر می برد اکنون بتواند به آنها پاسخی بدهد و بر این باور نیستیم که رهبران و ملت سوریه هر دو شب به دلیل نبودن کشورشان در این اتحادیه خواب به چشمان شان نمی آید.
دعوت سوریه برای باز پس گیری جایگاهش در اتحادیه عرب نه به خاطر خود سوریه بلکه برای نجات کار عربی مشترک «ضعیف» و دادن ویژگی عربی به آن پس از آن که شکست خورد و بلکه از آن بدتر همه طرح های جایگزین دیگرش با حمایت آمریکا و اسرائیل ناکام شد و برای پوشش اقدامات عادی سازی روابط با دولت اشغالگر به شکل سریع صورت گرفته است.
زمان نیز مهم است و این دعوت در زمانی رخ داده است که کشورهای غربی سرگرم بازسازی سفارت های خود در دمشق به منظور بازگشایی آن و از سرگیری روابط دیپلماسی با کشور سوریه هستند و با این کار خود اذعان می کنند که این کشور از آوار جنگ و توطئه بهبود یافته بیرون آمده است.
اگر بازگشت سوریه به اتحادیه عرب رخ دهد نباید مفت و مجانی و سریع صورت گیرد زیرا زخم «اهانت» خروج یا اخراج هنوز دردناک است و از آن خون می چکد و امر مطلوب چیزی بیش از عذرخواهی و بیش از غرامت مالی است و ما بر این باور نیستیم که این واقعیت ها از ذهن دولت، ملت و رهبران سوریه به دور باشد فقط مساله اولویت هاست نه بیشتر و نه کمتر.
