به گزارش ایرنا، حمیده ماحوزی روز سه شنبه در دیدار با بازماندگان فایز دشتی، شهردار، اعضای شورای اسلامی شهر کاکی و برخی از شاعران این بخش در منزل 'محمد یوسفی' نتیجه فایز دشتی افزود: این شاعر شناسنامه ادبی استان بوشهر است و باید یک مرکز مهم فرهنگی به نام این شاعر بزرگ ایجاد شود.
ماحوزی افزود: فایز دشتی شخصیتی تاریخی است که تبدیل به اسطوره شده است.
ماحوزی اضافه کرد: دوبیتی های فایز بیان کننده درد و رنج ها، سختی ها و حاصل اندیشه و تاملات و فریاد مردم است.
وی بیان کرد: باید تلاش شود آرامگاه فایز در وادی السلام شناسایی و یادمانی شایسته برای او ساخته شود.
ماحوزی گفت: شهرستان دشتی با داشتن شاعران و ادیبان و عالمان فرهیخته نقش بزرگی در ترویج فرهنگ و ادب در استان بوشهر و کشور داشته است.
محمدعلی دشتی متخلص به «فایز» و مشهور به فایز دشتی، شاعر دوبیتی‌سرای جنوب ایران به سال ۱۲۵۰ هجری قمری (۱۲۱۳ ش) در کردوان عُلیا روستایی در منطقه دشتی قدیم متولد شد که امروزه یکی از روستاهای بخش کاکی در شهرستان دشتی استان بوشهر است.
فایز دشتی پس از باباطاهر همدانی، شاعر قرن پنجم، از بزرگترین و معروف‌ترین دوبیتی‌سرایان ایران است. پدرش مظفر، فرزند حاج درویش از روستای کردوان بود و نسل اندر نسل ریاست این روستا را عهده‌دار بودند. فایز دشتی تحصیلات خود را در زادگاهش کردوان علیا و سپس بردخون که دارای حوزهٔ علمیه بوده‌است آغاز کرد و قرآن و چند کتاب دیگر را به وسیلهٔ معلمان و مکتب‌داران محلی آموخت.
پس از آن به روستای خود بازگشت و تحصیلات خود را پیش یکی از مشایخ محلی به نام «شیخ احمد عاشوری» در سطح بالاتری ادامه داد.
وی در دربار محمد خان دشتی که خود نیز طبع شاعری داشت و مشغول به سرودن و ترویج علم بود و کتابت می‌کرد، مشغول به شعر گفتن و ترویج علم شد اما پس از کشته شدن محمد خان، فایز به گزدراز (روستایی نزدیک به خورموج) کوچ کرد.
وی پس از هشتاد سال زندگی در سال ۱۳۳۰ قمری (۱۲۸۹ ش) در روستای گزدراز درگذشت و جسدش را پس از چند ماه امانت بنا به وصیت وی به نجف منتقل کرده و در آنجا دفن کردند.
فایز دشتی را در حقیقت می‌توان نماینده شعرهای فولکلوریک و ادبیات عوام و بومی محسوب کرد و او را با احساس‌ترین شاعر عوام و مردمی خواند و اگر گاهی در اشعار فایز، قافیه و وزن مختل است بر او ایرادی نیست زیرا که محتوای دوبیتی‌های وی از بس پرمعنا و پراحساس است جز اهل فن، کمتر کسی متوجهٔ نقایص شعرهایش می‌شود. محمدعلی فایز شبان دشت‌های دشتی، بی‌گمان از چهره‌های درخشان ادب مردمی ایران است.
هر چند او در زمرهٔ شاعران بی شناسنامه محسوب می‌شود، اما، گمنامی‌اش نه چندان است که بر احساس لطیف و ذوق سرشار شاعرانه‌اش سرپوش بگذارد و نام و اشعارش را در خاطره‌ها، به دست فراموشی بسپارد.
شمار دوبیتی‌های فایز به درستی معلوم نیست، در برخی جزوه‌ها تعداد دوبیتی‌های این شاعر را به تفاوت بین ۱۳۴ ـ ۲۷۹ ـ ۲۸۲ ـ ۳۳۲ عنوان کرده‌اند.
شهرستان دشتی با 86 هزار نفر جمعیت در 80 کیلومتری جنوب بوشهر واقع است.
6043/7206
انتهای پیام ماحوزی افزود: فایز دشتی شخصیتی تاریخی است که تبدیل به اسطوره شده است.
ماحوزی اضافه کرد: دوبیتی های فایز بیان کننده درد و رنج ها، سختی ها و حاصل اندیشه و تاملات و فریاد مردم است.
وی بیان کرد: باید تلاش شود آرامگاه فایز در وادی السلام شناسایی و یادمانی شایسته برای او ساخته شود.
ماحوزی گفت: شهرستان دشتی با داشتن شاعران و ادیبان و عالمان فرهیخته نقش بزرگی در ترویج فرهنگ و ادب در استان بوشهر و کشور داشته است.
محمدعلی دشتی متخلص به «فایز» و مشهور به فایز دشتی، شاعر دوبیتی‌سرای جنوب ایران به سال ۱۲۵۰ هجری قمری (۱۲۱۳ ش) در کردوان عُلیا روستایی در منطقه دشتی قدیم متولد شد که امروزه یکی از روستاهای بخش کاکی در شهرستان دشتی استان بوشهر است.
فایز دشتی پس از باباطاهر همدانی، شاعر قرن پنجم، از بزرگترین و معروف‌ترین دوبیتی‌سرایان ایران است. پدرش مظفر، فرزند حاج درویش از روستای کردوان بود و نسل اندر نسل ریاست این روستا را عهده‌دار بودند. فایز دشتی تحصیلات خود را در زادگاهش کردوان علیا و سپس بردخون که دارای حوزهٔ علمیه بوده‌است آغاز کرد و قرآن و چند کتاب دیگر را به وسیلهٔ معلمان و مکتب‌داران محلی آموخت.
پس از آن به روستای خود بازگشت و تحصیلات خود را پیش یکی از مشایخ محلی به نام «شیخ احمد عاشوری» در سطح بالاتری ادامه داد.
وی در دربار محمد خان دشتی که خود نیز طبع شاعری داشت و مشغول به سرودن و ترویج علم بود و کتابت می‌کرد، مشغول به شعر گفتن و ترویج علم شد اما پس از کشته شدن محمد خان، فایز به گزدراز (روستایی نزدیک به خورموج) کوچ کرد.
وی پس از هشتاد سال زندگی در سال ۱۳۳۰ قمری (۱۲۸۹ ش) در روستای گزدراز درگذشت و جسدش را پس از چند ماه امانت بنا به وصیت وی به نجف منتقل کرده و در آنجا دفن کردند.
فایز دشتی را در حقیقت می‌توان نماینده شعرهای فولکلوریک و ادبیات عوام و بومی محسوب کرد و او را با احساس‌ترین شاعر عوام و مردمی خواند و اگر گاهی در اشعار فایز، قافیه و وزن مختل است بر او ایرادی نیست زیرا که محتوای دوبیتی‌های وی از بس پرمعنا و پراحساس است جز اهل فن، کمتر کسی متوجهٔ نقایص شعرهایش می‌شود. محمدعلی فایز شبان دشت‌های دشتی، بی‌گمان از چهره‌های درخشان ادب مردمی ایران است.
هر چند او در زمرهٔ شاعران بی شناسنامه محسوب می‌شود، اما، گمنامی‌اش نه چندان است که بر احساس لطیف و ذوق سرشار شاعرانه‌اش سرپوش بگذارد و نام و اشعارش را در خاطره‌ها، به دست فراموشی بسپارد.
شمار دوبیتی‌های فایز به درستی معلوم نیست، در برخی جزوه‌ها تعداد دوبیتی‌های این شاعر را به تفاوت بین ۱۳۴ ـ ۲۷۹ ـ ۲۸۲ ـ ۳۳۲ عنوان کرده‌اند.
شهرستان دشتی با 86 هزار نفر جمعیت در 80 کیلومتری جنوب بوشهر واقع است.
6043/7206
کپی شد
